Mazurskie ścieżki (2022) - z Ełku do Giżycka

O miejscach, które zwiedziliście, o których chcecie opowiedzieć...

Moderator: Moderatorzy

Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Mazurskie ścieżki (2022) - z Ełku do Giżycka

Post autor: buba »

Tegoroczny wyjazd odrobinę odróżniał się od wszystkich poprzednich ( https://jabolowaballada.blogspot.com/20 ... -2011.html ). Po raz pierwszy zdecydowaliśmy się nie wędrować przy samej granicy, a w pewnym od niej oddaleniu. Nie z Gołdapi do Węgorzewa, a z Ełku do Giżycka. Powodów było kilka. Raz to polityczne uwarunkowania i obawy, że straż graniczna może być w tym roku bardziej upierdliwa i się częściej naprzykrzać. Dwa - to łatwiejsze połączenie do Ełku. Do Gołdapi trzeba by się jeszcze autobusami przekładać i można by się nie zmieścić w jednym dniu takowej podróży. Poza tym w terenach przygranicznych praktycznie nie ma sklepów, a my przywykliśmy, że ten typ wyjazdu nie odbywa się o suchym pysku. Ja osobiście miałam też czwarty powód - i nie wiem czy dla mnie nie najważniejszy. Przy granicy z obwodem włóczyłam sie już dwukrotnie, a tereny między Ełkiem a Giżyckiem były dla mnie ziemią kompletnie nieznaną.

W Oławie na dworcu towarzyszy mi jeszcze słońce. Jak zwykle mam sporo czasu do odjazdu pociągu, więc włóczę się po peronach i wzdłuż torów zaglądając w różne zakamarki.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

W pociagu do Białegostoku działa klima. Dmucha, wieje, pizga, jest chyba 10 stopni. Ubrałam juz na siebie wszystkie ciuchy przeznaczone na wyjazd. Nie pomaga. Nosz kurde! Szkoda się przeziębić pierwszego dnia. Tylko w kiblu da się wytrzymać, ale tam nie moge cały czas jechać, bo co chwilę ktoś chce siku. Pytam konduktora czy nie można by tego jakoś zregulować, ale ponoć "sie nie da". Tego co wynalazł klimatyzację to bym powiesiła za nogę na rynku i polewała zimną wodą aż odpokutuje za całe zło, które wyrządził bubom! Na szczęście w pociągu jest nie tylko konduktor. Jedzie też Igor z kolegą. Mówią, że im też zimno, ale jakoś by przecierpieli i nie interweniowali, ale jeśli miejscowa dziewuszka marznie - to tak byc nie może. Rozkręcają więc jakąś szafę w ścianie, pyk pyk kilka guziczków - i robi się znośna temperatura! I co? Da się? Jak się chce to się da panie konduktor! Do Białegostoku dojeżdżam juz w komforcie i tylko w dwóch polarach.

Mam tu prawie 4 godziny oczekiwania na przesiadkę, więc idę się przejść. Pierwsze kroki kieruję do smażalni "Fiord". Działa jeszcze pół godziny. Rybkę więc wciągnąć da radę, ale na dłuższe spędzanie czasu muszę sobie znaleźć inne miejsce.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Spod dworca to się w ogóle ciężko wydostać. Rozryli wszystko maksymalnie...

Obrazek

Zaglądam też do baru w bloku. Zjadam naleśnika - i znów muszę się zwijać bo zamykają...

Obrazek

Obrazek

Wpada mi też w oczy spory ciucholand. I niespodzianka! Właśnie go zamykają! Mam 3 minuty, żeby wszystko oblecieć. Może i dobrze, bo jeszcze by mi coś ładnego wpadło w oczy i bym miała dylemat co zrobić. Bo żal nie kupić, a nosić dodatkową rzecz przez tydzień w plecaku, który i tak jest za ciężki - to też słabo...

Obrazek

Gołąb stylizowany na rakietę (albo rakieta na gołębia?? ;) )

Obrazek

Wszystko pozamykali, więc pozostaje mi się zapuścić w jakieś przykolejowe zaułki. Na suszę to tu chyba nie narzekają...

Obrazek

Obrazek

Ciekawy budynek - jak poradziecka wiata przystankowa gdzieś w kirgiskich stepach!

Obrazek

Obrazek

Na trasie do Ełku mijamy malownicze, małe stacyjki o wyglądzie wiejskich chatek. Niestety najczęściej zabite dechami na głucho...

Obrazek

Obrazek

Pudel i Chris są już w Ełku. Czekam na nich w jakiejś galerii handlowej. Dziś mamy w planie spać na kempingu w tym mieście. Majowy wieczór. Kompletnie nie przypominający tej pory roku. Zimno jak szlag, leje i wieje. Docieramy na kemping jak już się zmierzcha. Jesteśmy jego jedynymi użytkownikami. Trzeba by właśnie zacząć rozbijać namioty na mokrym bajorze, przy porywach wiatru, które mogą połamać pałąki. Ale czekaj??? Oprócz połaci trawy jest tu budyneczek! Przestronny, szczelny, zaciszny, suchy! Ściany, dach - to największe atuty w takich okolicznościach.

Obrazek

Moja miejscówka. Śpi się wybornie! No i jeszcze jeden plus takiego noclegu - jest blisko do kibla! :)

Obrazek

Pudel rozkłada się przy prysznicach.

Obrazek

Reszta ekipy zasiedliła boczne pomieszczenie, które przypomina nieco szatnię. Na pierwszy rzut oka mogło się ono wydawać najlepsze na nocleg, ale zdecydowanie było to błędne założenie. Tam było światło na fotokomórkę! Każdy więc najmniejszy ruch w nocy powodował włączanie oświetlenia!

Obrazek

Inauguracyjną imprezę też zapodajemy pod dachem. Nikomu się nie chce dziś wyłazić i myśleć np. o ognisku. Pewnie i tak by się nie rozpaliło...

Obrazek

A! Szymon i Iwona docierają z opóźnieniem ponad pięciogodzinnym. Utknęli. Najpierw pociąg do Olsztyna stał bo upadło drzewo na trakcję, a potem ledwo wyjechali to był wypadek samochodowy. Nie można chyba tego inaczej wytłumaczyć jak atakiem licha, które zawsze czeka na nasz majowy wyjazd, aby pokazac pazurki! No ale grunt, że udało się w końcu pozbierać ekipę do kupy!

Poranek nie przynosi nadziei jeśli chodzi o pogodę - jest jak było, tylko dużo zimniej. Można by dzień rozpocząć od grzybobrania, bo takie okazy występują zaraz obok naszej noclegowni.

Obrazek

My jednak dzień zaczynamy od wizyty w lokalnej spelunie - w barze "Król", który to lokal Pudel odkrył juz wczoraj.

Obrazek

Poznajemy tam stałych bywalców, którzy lubią grać w bilard. Gra okazała się bardziej intrygująca niż można się było domyślać - ciągle nie mogli się doliczyć zarówno graczy jak i kul.

Obrazek

Obrazek

Potem skąpany w deszczu autobus miejski niesie nas do Stradun. Tam sporo czasu spędzamy na przystanku PKS, mimo że ów obiekt należy do najobrzydliwszych przedstawicieli tego gatunku. Ani ładny, ani zaciszny, ani wygodny. No ma dach - i na tym się kończą jego zalety.

Obrazek

Kiedyś była w Stradunach knajpa. Teraz niby też wciąż jest, ale nie taka ogólnodostępna. Można sobie zrobić w niej wesele albo stypę, ale na "zwiedzanie indywidualne" nie ma najmniejszych szans...

Stoimy, gadamy, jakbysmy wciąż mieli jakieś złudne nadzieje, że za chwilę będzie lepiej i wyjdzie słońce. Raczymy się nalewką i/lub innym specjałami z pobliskiego sklepu.

Obrazek
(zdjęcie z aparatu Pudla)

Czasem ktoś wyskoczy zwiedzić coś w najbliższej okolicy: kościół, sklepik, cmentarz. Cmentarz jest ewangelicki jak to często bywa na terenach poniemieckich. Człowiek jedzie na drugi koniec Polski i wciąż się czuje jak na Dolnym Śląsku ;)

Obrazek

Z większości grobów pozostało niewiele, same "podmurówki". Acz wyraźnie ktoś opiekuje się tym miejscem i np. regularnie je kosi.

Obrazek

Jak widać drzewa często wybierają na swoje bytowanie charakterystyczne miejsca. Nie wiem czy chodzi tu o dobre "nawiezienie" gleby czy powód jest jednak jakiś inny?

Obrazek

Obrazek

Jeden z niewielu nagrobków, gdzie zachowały się napisy.

Obrazek

A tu drugi. I muszę przyznać, że ten niemiecki język i czcionka w gotyku mi jakoś z tym prawosławnym krzyżem nie bardzo współgrają. Z tego co wyszperał Pudel to nietypowy grób zawiera w środku rosyjskiego żołnierza z czasów I wojny światowej.

Obrazek

Odwiedzamy też kamienny kościół fajnie położony w otoczeniu wysokich drzew. Kiedyś wszystkie kościoły tak wyglądały, ale potem księża poszli z duchem czasu i drzewa wokół kościołów zazwyczaj masowo wyrżnięto.

Obrazek

Obrazek

Mijamy też nieczynny już młyn położony nad rzeką Ełk. Tak się prezentuje od strony ulicy:

Obrazek

Obrazek

A tak od strony rozlewisk.

Obrazek

Na przymłynowej rzeczce jest niewielkie spiętrzenie wody, które ponoć zasila lokalną elektrownię wodną. Może jakieś urządzenia siedzą w tym budyneczku? Skądinąd ciekawy taki blaszany baraczek na wodzie - na kurzych stopkach!

Obrazek

Od strony tylnych chaszczy młyn ma więcej ciekawych zaułków.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Dachowe konstrukcje żelazne.

Obrazek

Obrazek

Chris i Szymon znajdują wejście do środka, jednak jest ono mało dostępne bez uskuteczniania karkołomnej wspinaczki. Ja stoję więc na dole i zazdroszczę. Że też ludziom się tak potrafią kleić ręce i nogi do słupa - i nie lecą zaraz na pysk.

Obrazek
(zdjęcie z aparatu Pudla)

Mimo obrzydliwej aury atmosfera jest radosna! :)

Obrazek
(zdjęcie z aparatu Pudla)

Przy małym osiedlu na obrzeżach Stradun znów pożera nas wiata. Skądinąd chyba całkiem miłą plażę i jeziorko tu mają, acz dziś nie potrafimy w pełni docenić ich walorów.

Obrazek

Tuptamy w stronę Malinówki boczną drogą, której na szczęście jeszcze nie zdążyli wyasfaltować.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Po drodze mijamy kolejny stary cmentarz. Przynajmniej mapa tak twierdzi. Wklinowany jest pomiędzy drogę i jezioro. Chyba nie zachowało się zbyt duzo nagrobków, bo nie znaleźlismy żadnego. Napatoczył się za to pan Stanisław - miejscowy sympatyk bimbru i jazdy skuterem. W slalomie jest naprawdę niezły! Omija zakosami wszystkie kałuże, również te, których nie ma ;) Chwilę gawędzimy, acz jego zainteresowania ograniczają się jedynie do prób znalezienia kolejnych kompanów do picia.

Obrazek

Obrazek

Docieramy do Malinówki. Dla mnie wieś jak wieś. Acz Pudel patrzy na nia innymi oczami, jako że spędzał tu nie raz wakacje 20 lat temu. Miejsce pełne wspomnień, porównań, zapisanej w powietrzu historii i emocji ma zupełnie inny wymiar!

Mają tu przystanek PKS. A przystanek bywa najlepszym przyjacielem zmokniętego wędrowca. Zwłaszcza, że ten jest dużo przytulniejszy od tego w Stradunach. Słoneczniki, maliny i bociany jakoś bardzo urozmaicają krajobraz. A może to po prostu my jesteśmy bardziej zmoknięci?

Obrazek

Obrazek

Trzeba powoli mysleć o nadciagającym wieczorze i miejscu na biwak. Przyglądając się okolicznościom wokół przydałoby się, aby miejsce to miało jakieś zadaszenie - wiatkę, okap, fragment ruinki. Cokolwiek, aby można wieczorem posiedzieć razem nie gnijąc na deszczu. Pudel pamięta jeden takowy opuszczony folwark położony w polach za wsią. Ale to było dawno. Co z niego zostało? Rozsypał się w drobny mak albo stoi tam juz Biedronka? Warto by sprawdzić. Wraz z Iwoną i Chrisem idziemy na przeszpiegi. Trasa do chutoru prowadzi przez tereny malownicze, ale raczej nie zachęcające noclegowo.

Obrazek

Miejsce docelowe również niestety nie rokuje. Jakoś chyba niedawno spalił się ostatni zadaszony budynek. Część terenu jest zaorana i ogrodzona jakby pod budowę czy składowanie czegoś. Resztę porasta wysoka, muldowata i ociekająca dziś trawa mocno przetykana chaszczem. Chyba nic tu po nas...

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Idziemy dalej, zaglądając w kolejne miejsca, które wydają się mieć jakieś zaczepienie w kwestii potencjalnego noclegowiska. Wśród zaoranych pól migają dachy częściowo zawalonych stodół. Może tam? Odbijamy więc w tamtą stronę, wpadając w malowniczo wijące się polne drogi.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Z bliska miejsce jednak traci swoje walory. Ruiny gospodarczych zabudowań są ogrodzone, a w sąsiedztwie stoi zamieszkany dom z ujadającym psem, którego z daleka nie było w ogóle widać.

Mijane przystanki PKS posiadają coraz lepszą architekturę, ale nie jesteśmy jeszcze aż tak zdesperowani, aby takowy zasiedlic na noc. Poza tym przystanki, choćby najładniejsze, zawsze mają jedną, wielką, niezaprzeczalną wadę - stoją zaraz przy drodze. I to niestety nigdy nie chce być inaczej. Sprawa nie do przeskoczenia ;)

Obrazek

Obrazek

W Bałamutowie odwiedzamy mały sklepik "Agnieszka", prowadzony przez miłego pana Jurka, z którym wdajemy sie w dłuższą pogawędkę.

Obrazek

Między Bałamutowem a Jeziorowskiem jest jeszcze jeden zarośnięty cmentarz sprzed lat. Tu pozostały fragmenty grobów czy tablic.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Ślimak też zwiedza! ;)

Obrazek

Zabudowania i mieszkańcy wsi Jeziorowskie.

Obrazek

Ostatecznie docieramy nad jezioro Sawinda Mała. Przed wyjazdem szukałam wiat w okolicy naszego przejścia i tu takowe miały być. Miejsce okazuje się być przefajne! Piaszczyste urwisko, jezioro, miejsce na ognisko, łączka na ewentualne namioty, a przede wszystkim dużo szczelnego dachu! Coś w tym czasem jest, że najlepiej wychodzą te dobrze zaplanowane spontany ;)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Jest kupa radości. Ładne miejsce, nie trzeba już dymać w deszczu z perspektywą stawiania namiotu w jakimś bagnie. Biegamy więc w kółko i zachwycamy się każdym centymetrem gruntu. Dach nad głową! Hurra! Wiata! Piasek! Jezioro! Ale czekaj? Bo coś mało nas! Gdzie jest Pudel? Przecież szedł za nami, a teraz go nie ma! Powinien juz być. W momencie, gdy skręcaliśmy z szosy w leśna drogę - widzieliśmy go i nawet sama mu machałam, pokazując, że o o tu! skręcamy. Poszedł dalej prosto? Rozmyślił się? Zawrócił na cmentarz, bo czegoś zapomniał albo coś zgubił? Pewnie jakby był jakiś problem, to by zadzwonił. I o wilku mowa - Chris odbiera telefon, bo okazuje się, że Pudel nas szuka. Chris więc po niego idzie. I się okazuje, że Pudel próbuje z nami nawiązać kontakt już od dłuższego czasu. I że dzwonił do mnie i do Szymona! Mamy cały czas włączone telefony i mamy zasięg. Ki diabeł? Czemu się nie dodzwonił? Pudel jest trochę na nas zły. Głupio to wyszło, ale grunt, że w końcu jesteśmy w komplecie.
I na tym etapie jeszcze nie wiem, że to nie ostatni (i nie najbardziej spektakularny) numer, który mi wytnie telefon na tym wyjeździe...

Stają dwa namioty, jak widać dobrane kolorystycznie do zabarwienia wiosennej trawki ;)

Obrazek

Chris i Pudel wybierają spanie w wiacie.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Wieczór wbrew pozorom nadchodzi już bezdeszczowy, więc możemy się cieszyć blaskiem ogniska.

Obrazek

Obrazek

Poranek budzi nas cudowny. Ciepły, słoneczny i sielankowy. W pełni możemy teraz zobaczyć w jak pięknym miejscu przyszło nam nocować!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Piaszczysta, wygrzana skarpa.

Obrazek

Obok za płotem pasą się młode byczki, które bardzo się interesują naszym towarzystwem.

Obrazek

Obrazek

Wszelakie wygłupy w wiacie :)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Nie wiem jak to się stało, ale hamak w pewnym momencie postanowił mnie "wypluć". Czemu z niego wyleciałam - do teraz nie mogę rozkminić. Chyba tylko kolejnym atakiem licha można to wytłumaczyć! Ale lecę jak worek kartofli. Najpierw odbijam się od stołu, potem od ławy, aby ostatecznie gruchnąć o beton. Chyba jeszcze nigdy w życiu nie miałam takiego siniaka - od ramienia do łokcia. To jest jakiś mega cud, że tam w środku się nic nie połamało.

Są też kąpiele, raczenie się różnymi trunkami i wylegiwanie na pomoście. Fajna ekipa, trochę ciepła - i już nic więcej do szczęścia nie trzeba :)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Acz sama woda w jeziorku była dosyć chłodna - co dokładnie obrazuje "radosna" mina Pudla przy pierwszej próbie zanurzenia :)

Obrazek

W dalszą drogę wyruszamy nieskoro, bo chyba o piętnastej... ;) Ale to zwyczaj głęboko zakorzeniony w historii tych wyjazdów - na Litwie w Lazdijai w 2017 roku chyba było podobnie! :D


cdn
Awatar użytkownika
Sten
prezydent
prezydent
Posty: 169491
Rejestracja: czwartek 13 gru 2007, 18:40
Lokalizacja: Łuh

Re: Mazurskie ścieżki (2022) - z Ełku do Giżycka

Post autor: Sten »

Większość tych cmentarzyków to pamiątka po Wielkiej Wojnie ...
"Jak tam było, tak tam było, zawsze jakoś było. Jeszcze nigdy tak nie było, żeby jakoś nie było."
Beer-o-pedia - Encyklopedia piwa
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Mazurskie ścieżki (2022) - z Ełku do Giżycka

Post autor: buba »

Sten pisze: środa 14 wrz 2022, 06:57 Większość tych cmentarzyków to pamiątka po Wielkiej Wojnie ...
Ano... Musieli sie tam solidnie naparzać w rejonie...
Awatar użytkownika
Sten
prezydent
prezydent
Posty: 169491
Rejestracja: czwartek 13 gru 2007, 18:40
Lokalizacja: Łuh

Re: Mazurskie ścieżki (2022) - z Ełku do Giżycka

Post autor: Sten »

Bez mała w każdej wiosce jest cmentarzyk z tych bitew ...
"Jak tam było, tak tam było, zawsze jakoś było. Jeszcze nigdy tak nie było, żeby jakoś nie było."
Beer-o-pedia - Encyklopedia piwa
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Re: Mazurskie ścieżki (2022) - z Ełku do Giżycka

Post autor: Piotrek »

Trochę to jest inaczej. Kiedyś każda wieś miała własny cmentarzyk. I gdy pojawili się polegli w Wielkiej Wojnie to przede wszystkim kładziono ich na tych cmentarzykach. Oczywiście kilka z nich powstało wyłącznie dla żołnierzy, blisko miejsc większych bitew.
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

Awatar użytkownika
Sten
prezydent
prezydent
Posty: 169491
Rejestracja: czwartek 13 gru 2007, 18:40
Lokalizacja: Łuh

Re: Mazurskie ścieżki (2022) - z Ełku do Giżycka

Post autor: Sten »

Myślę, że nie kilka, kilkadziesiąt co najmniej ... W samym Ełku jest co najmniej kilka odrębnych cmentarzy li tylko z poległymi w Wielkiej Wojnie
"Jak tam było, tak tam było, zawsze jakoś było. Jeszcze nigdy tak nie było, żeby jakoś nie było."
Beer-o-pedia - Encyklopedia piwa
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Mazurskie ścieżki (2022) - z Ełku do Giżycka

Post autor: buba »

Tuptamy sobie przez Jeziorowskie, obserwując różne atrybuty wiejskiego życia: traktory, wozy, ukwiecone kapliczki.

Obrazek

Obrazek

Na skraju wsi zaglądamy na cmentarz ewangelicki położony w pachnącym iglastym lasku. Mech, porosty, igliwie, szyszki, paprocie, kwiaty i stare nagrobne płyty poryte napisami sprzed lat.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Do Starych Juch można iść drogą albo skrajem linii kolejowej. Wybieramy oczywiście torowisko. Pudel znalazł informację, że od marca na odcinku Ełk - Giżycko nie jeżdżą żadne pociągi, ponieważ linia przechodzi modernizację - docelowo ma być zelektryfinowana i mieć wymienione tory. Na całym tym odcinku jest wdrożona autobusowa komunikacja zastępcza.

Na tym etapie jeszcze wierzymy w ów komunikat - no bo brzmi całkiem prawdopodobnie, mimo że żadnych oznak remontów nie zauważyliśmy. Nie patrzymy więc nerwowo za siebie w poszukiwaniu pociagów widmo ;)

Obrazek

Obrazek

Jest fragment trasy, gdzie torowisko przebiega groblą miedzy dwoma jeziorami - Rekąty i Ułówki.

Obrazek

Pylista droga, rosochate rogatki....

Obrazek

Obrazek

Zdecydowanie to miejsce gdzie warto przycupnąć na krótki popas!

Obrazek

Tu ma miejsce pewne zdarzenie, które będzie mieć wpływ na dalszą część wędrówki. Pudel wyjmuje gruzińskie piwo, na którym jest wyobrażona podłużna łódeczka z trzema ochoczymi użytkownikami.

Obrazek

Temat jakoś schodzi na kajaki. Przypomina mi się jak w 2012 roku w Drawnie nocowaliśmy nad jeziorem ze sporą grupą ze spływu. Ekipa ta miała swoją ulubioną piosenkę do śpiewania z gitarą. Zwrotek było setki i sporo z nich zapewne było wymyślanych na poczekaniu w celu opisania bieżących wydarzeń czy osób (tak podejrzewam, biorąc pod uwagę wybuchy śmiechu przy tekście, który dla mnie nie znaczył kompletnie nic). W piosence był refren "Kajakaaarzeeee!" Są piosenki, są melodie, które wgryzają się w głowę, przyczepiają jak rzep do psiego ogona i nie ma sposobu ich wyplenić... I ta do nich zdecydowanie należy! Ten refren nas prześladuje już do końca wyjazdu!

KAJAKAAAARZEEE!!!!!

Po drodze mijamy ołtarz ofiarny Jaćwingów, acz nie wszystkie rytuały przedsiębrane w tym miejscu nadają się do szerszej publikacji ;)

Obrazek

Przekroczenie mostku na niewielkiej rzeczułce to informacja, że już wkraczamy do Starych Juch. Torowisko też zaczyna przybierac formy przystacyjne.

Obrazek

Obrazek

Każda wieksza miejscowość na naszej trasie to głównie poszukiwanie żarcia. I tu Stare Juchy nas nieco zaskakują - nie ma żadnej otwartej knajpy! Przynajmniej takiej normalnej, jest tylko przyczepa z zapiekankami. Acz dobre i to - zapiekanka też jedzenie.

Obrazek

I nawet kręcą się spragnieni pogawędki miejscowi!

Obrazek

Jak widać na załączonym obrazku - był kiedyś w tej miejscowości bar... I to nawet wygląda na całkiem sympatyczny, acz już nawet szyld się nie zachował, więc nie poznaliśmy jego nazwy.

Obrazek

Jest za to stara pompa! Czynna!

Obrazek

I park pełen robali gigantów.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Jest też ulica o wdzięcznej nazwie. Nie omieszkamy więc jej utrwalić na fotce.

Obrazek
(zdjęcie z aparatu Pudla)

Mają tu też wieżę widokową. Drewniana, obudowana. W razie deszczu można by w niej spać!

Obrazek

Obrazek

I co wcale nie jest regułą - naprawdę jest z niej fajny widok! Na jezioro z wyspą i okoliczne wzgórza..

Obrazek

Obrazek

Można dojrzeć z niej miejsce, do którego planujemy dziś dotrzeć - wielką pryzmę piachu! No jeszcze mamy kawałek tuptania, ale już teraz widać, że warto!

Obrazek

Wieża ma swoich lokatorów! Takie oto pisklaki patrzą na zwiedzających i drą dziobki!

Obrazek

Obrazek

Wracamy do naszej kolejowej wędrówki - torami w świat.

Obrazek
(zdjęcie z aparatu Pudla)

Jak zwykle przy torach mamy przyjemne widoki - jakieś silosy, zsypy, metalowe kratownice. I to wszystko utrzymane w tonacji miłej dla oka rdzawej poświaty. Rozważamy czy udałoby się wejść na górę konstrukcji czy jednak zakład należy do zbyt czynnych i przedsięwzięcie takiej akcji mogłoby się komuś nie spodobać...

Obrazek

Na bocznicy stoi stara lokomotywa, więc tu już nie snujemy rozważań tylko nieomieszkamy na nią natychmiast wyleźć, aby z wysokości nacieszyć się ciepłymi barwami promieni zachodzącego słońca.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Ciekawy napis zachował się na budynku stacyjki - odległość od Konigsberga.

Obrazek

Miejscowa stacyjka w szerszym spojrzeniu.

Obrazek

Urok wędrówek nieczynnymi torowiskami. Rozjazdy, podkłady, śruby, rozjedżające się na żwirku nogi. Ogromne krzaki kwitnących bzów i łany kwiatów.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Namioty rozbijamy u podnóża piaskowej góry.

Obrazek

Obrazek

Nad Starymi Juchami snują się mgły.

Obrazek

Dziś dociera Krwawy. Również tupta torami. Śpiewamy więc nasz wyjazdowy hymn najgłośniej jak potrafimy, żeby wiedział gdzie się kierować. Usłyszał! Też z daleka do nas pokrzykuje. Rozpalamy ognisko. Noc jest pogodna, gwiaździsta i zdecydowanie najzimniejsza na tym wyjeździe.

Obrazek

Gadamy na różne tematy, acz są takowe, które wracają jak bumerang. Np. że pod koniec czerwca jest wyjazd w Zlate Hory. Do sztolni. A w Zlatych Horach są dwie speluny! I o czym byśmy nie gadali - i tak konkluzja będzie jedna! "Jest wyjazd w Zlate Hory, a tam są dwie speluny!" Czy wspomnienia czy plany, czy polityka czy żarcie - i tak się kończy tam gdzie zawsze, tam gdzie się musi skończyć - w małej czeskiej mieścince u podnóża porytych kopalniami gór! A wiecie, że tam są dwie fajne speluny??? :D

Rano pryzma piachu wygląda jeszcze ładniej, w słońcu i na tle niebieskiego nieba. I wreszcie piach jest taki jak powinien - wygrzany!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Jezioro Jędzelewo, okragła wyspa i torowisko sunące w kierunku Wydmin.

Obrazek

Piękne są takie poranki i przygotowywanie śniadanka w takich okolicznościach! :)

Obrazek

Ekipa zbiera się bez pospiechu...

Obrazek

...więc idę sobie jeszcze do sklepu w Juchach. Tak się prezentuje nasze biwakowisko od strony torów. Ech! Nie ma chyba nic lepszego niż ciepły, słoneczny dzień końca maja!

Obrazek

A czy wspominałam już, że tutejsze tory są cudnie ukwiecone? (i że za miesiąc jest wyjazd w Zlate Hory??? ;) )

Obrazek

Obrazek

Idąc do centrum dopiero teraz dostrzegam taki ładny most!

Obrazek

Szymon odkrywa w lasku nieopodal naszego biwaku ruiny żwirowni. Pasują tu bardzo, w końcu takie usypisko piachu to samo się nie zrobiło. Lecimy z Chrisem pozwiedzać leśne okolice faszerowane starym betonem.

A tu taka stop klatka. Wyboista, pylista droga. Domy z białej cegiełki. Zapach pokruszonego betonu schowanego w sosnowym, suchym lesie. Atmosfera poszukiwań, gdzie szukasz i nie do końca wiesz czego, ale wiesz, że będzie to fajne. Ten całościowy obraz powoduje, że nagle poczułam się zupełnie jak gdzieś na poradzieckim wschodzie. Takie deja vu. Już kiedyś byłam w takim miejscu, prawie identycznym, ale teraz nie mogę sobie przypomnieć gdzie dokładnie. Może dlatego, że byłam w zbyt wielu podobnych?

Obrazek

Obrazek

O taki wózeczek jak ten z lewej by mi się przydał do tachania plecaka! :D

Obrazek

Zagłębiamy się w zarośla. Coraz więcej betonu zaczyna wystawać z pomiędzy wysokich traw.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Najciekawsze są jednak "upadowe" - dwa niewielkie tunele wbijające pod ziemię.

Obrazek

Obrazek

Niestety są mocno zaśmiecone, co powoduje, że chcąc się przebrać do środka, trzeba się przedrzeć przez zalegający u wejścia masakryczny syf.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Krajobraz ten powoduje, że sporą część naszej dzisiejszej wędrówki będą nam towarzyszyły dyskusje o śmieciach. Np. czy ogólnodostępne kontenery w każdej miejscowości by rozwiązały problem zapaskudzenia lasów, rowów i ruin. Moim zdaniem tak (bo czy komuś się będzie chciało zawozić opony czy lodówkę do lasu, jak mógłby je wrzucić na legalu do kubła pod blokiem?), ale zdania w ekipie na ten temat są podzielone.

Częściowo zalegające w korytarzach odpadki zaczynają przybierać zorganizowaną formę - ktoś tu chyba pomieszkiwał!

Obrazek

W nieco czystszych miejscach można zaobsewować resztki jakiś dawnych taśmociągów czy innych konstrukcji z czasów działania żwirowni.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

I ma miejsce dziś intrygująca sytuacja. Siedzimy sobie na piachu, gadamy, wygrzewamy sie w słońcu. I nagle słyszymy dziwny dźwięk. Hmmm... Zupełnie jakby pociag jechał. Tak bysmy pomyśleli, gdyby nie to, że ta linia jest obecnie nieczynna... I nagle zza zakrętu wyłania się długa gąsienica ciągnąca kilkanaście towarowych wagonów. O ja cie! Pociągi widmo jednak istnieją naprawdę! A myśmy sobie tak beztrosko walili samym środkiem torowiska. Bez oglądania się za siebie i dopuszczania w ogóle myśli, że może przyjść ustąpić pierwszeństwa ;)

Obrazek

Dziś Chris nas już niestety opuszcza. Dalej wędrujemy znów w piątkę. Przed nami mostek na kanale oznaczony typowymi symbolami szlaku bubowych atrakcji ;) Rozumiem, że praworządny obywatel powinien na tym etapie bez szemrania pokonac przeszkodę wodną wpław? Albo z płaczem zawrócić?

Obrazek

Dzielna ekipa powoli zbliża się do zabudowań niewielkie wioski Wężówka.

Obrazek
(zdjęcie z aparatu Pudla)

Przy odbiciu na Gawliki Małe zapodajemy krótki popas. Na pierwszym planie widzimy słynny wózeczek, który już drugi rok przemierza z nami drogi i bezdroża majowych wędrówek!

Obrazek

Tu się rozdzielamy. Pudel wali prosto na Wydminy, a czwórka pozostałych podąża na poszukiwania opuszczonego pałacu.


cdn
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Re: Mazurskie ścieżki (2022) - z Ełku do Giżycka

Post autor: Piotrek »

Chciałbym przytomnie zauważyć, że stan górnych powierzchni szyn od początku świadczył o niedawnym użytkowaniu owych...
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Mazurskie ścieżki (2022) - z Ełku do Giżycka

Post autor: buba »

Piotrek pisze: piątek 16 wrz 2022, 19:50 Chciałbym przytomnie zauważyć, że stan górnych powierzchni szyn od początku świadczył o niedawnym użytkowaniu owych...
Mialy byc nieuzytkowane od okolo półtora miesiaca. A okazało sie inaczej ;)
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Mazurskie ścieżki (2022) - z Ełku do Giżycka

Post autor: buba »

Wieś Gawliki Małe podoba mi się od samego początku. Są czasem takie miejsca, gdzie od pierwszego wejrzenia otacza cię przyjemna atmosfera, spokój i wisząca w powietrzu zapowiedź ciekawie spędzonego czasu.

Jak widać jest alternatywa dla trawy z rolki i kostki bauma w zadbanej przestrzeni publicznej.

Obrazek

Wejście na niewielki skwerek pełen starych tuj, które sadzili jeszcze chyba za czasów działania lokalnego PGRu. Urosły z nich dorodne drzewa!

Obrazek

Dom wykazujący właściwy poziom zarośnięcia.

Obrazek

Z mostku widać już cel naszego pochodu.

Obrazek

Miejsce gdzie zmierzamy, to nie tylko samotnie stojący pałac, ale cały folwark, pełen różnych zabudowań poprzemysłowych.

Obrazek

Obrazek

Część z nich sprawia wrażenie zupełnie opuszczonych...

Obrazek

Inne części terenu chyba wciąż służą miejscowym za garaże czy magazyny.

Obrazek

Drewniane baraczki przywodzące na myśl jakieś górskie chatynki czy schroniska z dawnych lat.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Pałac widziany z wierzchu.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Włazimy do środka. Widać, że wnętrza pełniły funkcje mieszkań i biur lokalnego PGRu. Ostało się jeszcze mniej lub bardziej fragmentaryczne umeblowanie.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Szafy mieli tu głównie wbudowane w ściany. No chyba, że po prostu tych nie udało się wynieść? ;)

Obrazek

Obrazek

Półkolisty ogromny pokój.

Obrazek

Zwraca uwagę duża ilość porzuconych telewizorów i monitorów.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Ostały się też pralki, kuchenki, lodówki... Ciekawe czy wszystkie naraz się popsuły? Czy może wyprowadzający się stąd ludzie nie mieli ich jak zabrać? Czy może uważali je za zbędne starocie, a na nowym miejscu zamieszkania planowali obkupić się w techniczne nowinki zgodne z obecną modą?

Obrazek

Obrazek

Obrazek

A to już nie pamiętam co to był za sprzęcior?

Obrazek

Prawie w każdym pomieszczeniu mieli tu piec, a kaflowe były najbardziej popularne.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Były też kominki.

Obrazek

No i rzecz niezmiernie istotna! Kible! Kilka ich napotykamy. W niektórych chyba nawet odbywały się jakieś zebrania w większym gronie.

Obrazek

Najbardziej jednak przypadł mi do gustu ten wśród kwiatów, z szerokimi widokami!

Obrazek

Obrazek

Ścienne dekoracje.

Obrazek

Obrazek

Są też szczególne smaczki! Moim hitem dnia jest krowa dożynkowa. Nieprawdaż, że sympatyczna? Rozważamy z którego roku pochodzi to malowidło, bo krowisia taka dość nowoczesna - z kolczykami w uszach!

Obrazek

Obrazek

Ważną sprawą jest również obrona cywilna i pełna poświęcenia praca społeczna! Skądinąd ciekawe co tam słychać u pana Zygmunta... Czy żyje jeszcze? Czy zagląda w te strony? Czy miło wspomina szefowanie w PGRze?

Obrazek

Obrazek

Odkrywamy też archiwum! Pełne opasłych ksiąg, pieczęci i rozliczeń rozchodów ważnych surowców.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Jakby ktoś był zainteresowany można też zapoznać się z literaturą i poczytać o piraniach, bestiach, wampirach i wrotach piekieł sprzed równych 30 lat! Wampiry nigdy się nie starzeja, a piekło ponoć jest wieczne, więc treści nie powinny były się przeterminować ;)

Obrazek

W otchłaniach piwnic...

Obrazek

Obrazek

Obrazek

i strychów...

Obrazek

Gdy już uznajemy miejsce za wyzwiedzane i mamy je opuszczać, mądry Szymon zagląda jeszcze do stodoły. Ot taka sobie stodoła. Wydawałoby się, że nijaka, choć trzeba przyznać, że większa gabarytowo niż zdarzają się zazwyczaj.

Obrazek

A tam w środku opadają nam szczęki... Ogrom pomieszczenia widać dopiero od wewnątrz! Wielka komora powzmacniana jest kratownicami drewnianych bel.

Obrazek

Siedzą tu schowane ogromne silosy, zazwyczaj takowe stoją gdzieś na wolnym powietrzu - tu jednak zapewniono im schronienie przed deszczem.

Obrazek

Obrazek

Rząd lamp (dostosowanych gabarytami do silosów) znika na horyzoncie.

Obrazek

Klosze mają jak dzwony!

Obrazek

Po ziemi walają się pryzmy spleśniałego ziarna pomieszanego z myszami (i z tym co po myszach zostaje ;) Chlebek z tego ziarna byłby więc na bank "wieloziarnisty" ;)

Obrazek

Obrazek

Co chwilę z zaułków wyłaniają się kolejne maszyny - na chodzie, nie na chodzie, ciężko powiedzieć. Niestety nie znamy ich zastosowania czy nazw.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Kilka smakowitych tabliczek możemy też tu zaobserwować.

Obrazek

Obrazek

Teren folwarku opuszczamy lekko brukowaną drogą i kierujemy się w las, w stronę jezior o kolorowych nazwach.

Obrazek

Mijamy jezioro Czarne.

Obrazek

Miejsce całkiem nadające się na biwak, ale idziemy jeszcze zobaczyć kolejne nieopodal.

Obrazek

To bajoro dla odmiany nazywa się Białe. I tu podoba nam sie bardziej. Jezioro ma żelazistą wodę i ciekawy zapach, podobny do torfowych jezior w Estonii.

Obrazek

Obrazek

Jest stolik, pomost i ciepłe promienie mocno już popołudniowego słońca. Jest też spora blaszana beczka pełniąca rolę kubła na śmieci! Jak na życzenie do naszej dzisiejszej dyskusji! ;) Teren szybko zostaje zaanektowany pod biwak i stado zielonych namiotów obrasta jeziorne brzegi.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Niektóre namioty będące w posiadaniu ekipy są samobieżne. Tu udało się nawet ująć to na zdjęciu - namiot ma nóżki! Jeśli ktoś nie wierzy w takie nowinki techniczne to trzeba zapytać Iwonę - czy namiot szedł sam czy musiała go nosić. :P

Obrazek

Woda jest dosyć rześka (w końcu mamy dopiero maj), ale pływa się bardzo przyjemnie. A może tylko ja jestem taką wielka miłośniczką wód żelazistych?

Obrazek

Występują tu również wieloryby! Nigdy wcześniej nie słyszałam o takich przedstawicielach lokalnej fauny! Ale jak widać mazurskie okazy są bardzo miłe w obyciu i chętnie pozują do zdjęć!

Obrazek

Jest ciepło i pogodnie. A prognozy ponoć mówią, że ma u nas lać. A inne, że już teraz leje. Jakieś internetowe objawienia w ogóle twierdzą, że ciągłe ulewy mają się zakończyć dopiero za półtora tygodnia. Kurde! Jakby człowiek na bieżąco to śledził to by chyba w ogóle nigdy nie wyszedł z domu, a wszystkie pieniądze inwestował w pontony i worki z piaskiem! Dzisiaj jednak sprawa jest poważniejsza niż prognozowe zastraszanie. Również z rozmów telefonicznych informacje są bardzo pesymistyczne - gadając z Bytomiem, Oławą, Opolem, Krakowem, Olsztynem czy Białymstokiem wynika, że tam faktycznie jest ściana deszczu. Wszyscy się dziwią, że jezioro Białe jest w dzisiejszy wieczór jakąś enklawą suszy pośród ogólnokrajowego potopu. My też się dziwimy. I tym bardziej się cieszymy, że licho chyba utonęło i wreszczie przestało się nam naprzykrzać.

Właściwym zakończeniem dnia pełnego wrażeń jest ognisko i obsiadający go krąg wędrowców.
Jednym z tematów jakie się przewijają są przygody w pracy. Jakoś zapadły mi szczególnie w pamięć te ze stacji benzynowej - o guziku życia i ludziach oblanych dizlem.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Las również nie śpi i bawi się na swój sposób. Co chwilę hukają sowy, sarny szczekają dosłownie ze wszystkich stron. Przynajmniej raz śmignął też pociąg widmo - po tych torach, które są nieczynne.

Rano coś nas budzi o 4:30. Mnie, Pudla i Szymona. Dokładnie o tej samem godzinie. Coś musiało być na rzeczy! Ja dokładnie nie wiem jaki był powód, a Pudel coś opowiada o śpiewach i głosach dzieci. Albo więc nocny rajd zuchowy albo miejscowe sysuny upolowały jakąś smakowitą zdobycz :P

Na przekór złowrogim przepowiedniom dzień wstaje pogodny. Czy ktoś zgadnie co robi Krwawy? Co to za migiczny, poranny rytuał? :)

Obrazek

Dzień bez wędzenia to dzień stracony. Udany dzień to taki, który się zaczyna i kończy przy ciepłych płomieniach i aromatycznych wyziewach! :)

Obrazek
(zdjęcie z aparatu Pudla)

Dzielna ferajna ze śpiewem na ustach maszeruje do Wydmin! Ech Wydminy! Spędzimy tu o wiele więcej czasu niż planowaliśmy i niż w ogóle można było w najśmielszych snach przypuszczać! ;)

Obrazek
(zdjęcie z aparatu Pudla)

Obrazek

Obrazek


cdn
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Re: Mazurskie ścieżki (2022) - z Ełku do Giżycka

Post autor: Piotrek »

buba pisze: poniedziałek 19 wrz 2022, 15:31A to już nie pamiętam co to był za sprzęcior?
"Selfa" to była część zjednoczenia "Predom". Produkowali elementy grzejne i urządzenia nagrzewajace (cos jak takie większe termowentylatory "Farel"). Z tych oznaczeń na gałkach wnioskuję że to dwupozycyjny włącznik/wyłącznik oraz jakiś regulator (obrotów lub temperatury).
buba pisze: poniedziałek 19 wrz 2022, 15:31krowisia taka dość nowoczesna - z kolczykami w uszach!
Krowisie już od dość dawna paradują w kolczykach. Nie wiem czy początków nie należy upatrywać w okupacyjnych zarządzeniach Niemców... :)
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

Wiesław
nadleśniczy
nadleśniczy
Posty: 4746
Rejestracja: czwartek 08 paź 2015, 19:30

Re: Mazurskie ścieżki (2022) - z Ełku do Giżycka

Post autor: Wiesław »

Piotrek pisze: poniedziałek 19 wrz 2022, 17:48 Krowisie już od dość dawna paradują w kolczykach.
Kolczykowanie bydła (będącego swoistą walutą) jest stosowane od kilku tysięcy lat. Było bezpieczniejsze niż wypalanie znamion.
Przy okazji: ludzie też od zawsze lubili nosić kolczyki (również mężczyźni). Ale w XIII wieku KK zabronił kolczykowania ludzkich uszu, bo człowiek jest stworzony na obraz Boga i ingerencję w ten obraz uznano za grzech. Po tym zakazie w „świecie katolickim” przez jakieś 200 lat uszy kolczykowali sobie tylko piraci itp. W XVI wieku niektórzy królowie i podobnie uprzywilejowani pozwalali sobie nosić kolczyk, damy nosiły raczej klipsy i zausznice. W prawosławiu i islamie kolczyki były noszone cały ten czas. A w zachodniej Europie dopiero rewolucja francuska przywróciła ludziom kolczyki. :wink:
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Mazurskie ścieżki (2022) - z Ełku do Giżycka

Post autor: buba »

Piotrek pisze: poniedziałek 19 wrz 2022, 17:48 ]Krowisie już od dość dawna paradują w kolczykach. Nie wiem czy początków nie należy upatrywać w okupacyjnych zarządzeniach Niemców... :)
Ale z dziecinstwa pamietam ze krowy, przynajmniej te polskie wiejskie krowy co sie pasły na łąkach - to nie mialy kolczykow... Mam takie odczucie, ze u nas na masową skalę to sie pojawiło jakies 20 lat temu?
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Mazurskie ścieżki (2022) - z Ełku do Giżycka

Post autor: buba »

W Wydminach mijamy szkołę. Na jej rogu jest rzeźba, na której zostało wyobrażonych dwóch małych nudystów. Próbujemy więc rozkminić tą alegorię... Może to ma obrazować ważną rolę sportu w życiu? W sensie - kit z ubraniem, grunt że mamy piłkę! A może promować pezpruderyjność i swobodę? np. to co zawsze cenimy sobie na tych wyjazdach - kąpiele na waleta! Są też rozważania czy ta rzeźba przypadkiem nie dyskryminuje kobiet? Co na to feministki? Na murze nie ma żadnej baby! Nawet pół! A chłopy są! I to jeszcze dwa! Zdominowały przestrzeń publiczną! :P
Takie dywagacje, nieraz bardzo wyszukane i ocierające się o totalne abstrakcje, snujemy sobie sunąc w stronę centrum.

Obrazek

Obrazek

Wbijamy do knajpy. Bar "Kuba". Bardzo fajny, klimatyczny lokal z dużą werandą. I piwo mają, i obiad można wszamać.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Mamy tez okazję oglądać przykład kontaktów polsko - ukraińskich. Młoda Ukrainka z dzieckiem w wózku. Lokalny żul. Żulik w ramach współczucia i przyjaźni bratnich narodów zaczyną ją całować po rękach - co niekoniecznie spotyka się z odpowiednią dozą wdzięczności i zrozumienia. Postanawia też jej dać 50 zł. Babka grzecznie dziękuje, że nie chce, nie potrzebuje. On staje się nachalny. Ona zażenowana. Sytuacja robi się napięta. Ostatecznie on chyba wrzuca te pieniądze do wózka dziecka i ucieka, a ona go goni, żeby oddać. Krzyki, szarpanina. Głupia sytuacja... Dobroczynność to fajna rzecz, ale warto umieć wyczuć kiedy nie jest ona na miejscu i robi więcej złego niż dobrego. Myślę, że jeśli koleś miał palącą potrzebę pozbycia się pieniędzy to mógł np. postawić piwo całej sali - byłoby wszystkim sympatyczniej.

Za knajpą stoją jakieś ruiny. Nie wiem co to miało być, ale chyba to jakaś nigdy nie dokończona budowa.

Obrazek

Poczatkowo nasze plany na dziś zakładają wędrówkę po polnych bunkrach, ale pogodowe przepowiednie w końcu i nas dopadły. Były dwa słoneczne dni - to starczy nie? Ile może trwać przerwa w ulewach? To co teraz widzimy to nie jest po prostu deszczyk! To jest oberwanie chmury!

Obrazek

Obrazek

Im bardziej wali w dach i odskakuje od ulicy, tym zapał w ekipie do wędrówek spada... W chwilowym okienku pogodowym udaje się opuścić knajpę i decydujemy się szukać biwakowego miejsca gdzieś na obrzeżach miejscowości. Mijamy kamienicę z rewelacyjnie zachowanym starym napisem.

Obrazek

Obrazek

Gdzieś w centrum próbują nas zagadać (i chyba wciągnąć do kompanii) miejscowe pijaczki. Niestety są już na tyle zamroczeni i tak bełkoczą bez ładu i składu, że w ogóle ciężko rozszyfrować o co im chodzi. Coś na tym wyjeździe nie mamy szczęścia do lokalsów i integracji z nimi. Chyba cały limit w tej kwestii wykorzystaliśmy już rok temu. Taki przydziałowy na 10 lat ;)

Garbatym mostem przedostajemy się na cypel, który na niektórych mapach zwą wyspą a na innych półwyspem.

Obrazek

Najpierw oglądamy plażę, ale jakoś nie przypada do gustu większośći ekipy. Niby wiata jest, ale całość wygląda jak park miejski połączony z placem zabaw i deptakiem spacerowym. I widać stamtąd domy.

Są też nieopodal jakieś ruinki, przywodzące na myśl stary fort, ale niestety mają już swoją funkcję - są powszechnie używanym sraczem.

Obrazek

Obrazek

Idziemy więc dalej w poszukiwaniu szczęścia. Na końcu tego długaśnego cypla (wcinającego się w jezioro Wydmińskie) jest polana używana latem na biwakowisko harcerskie. Jest dojazd dla aut - a to dzisiaj jest istotne bo umówiliśmy się z Ziutą, Grzesiem i Tomkiem, że nas odwiedzą wieczorem. Wiaty akurat tam nie ma, ale chwilową przerwę w opadach można wykorzystać na postawienie namiotów w miarę na sucho (no przynamniej od góry, bo ziemia to wszędzie przypomina juz bagno). Poza tym z Ziutami przyjedzie wiata, więc w razie czego wleziemy im pod nią!

Obrazek

Obrazek

Po rozlokowaniu się każdy zajmuje się czymś innym. Krwawy postanawia zapodać drzemkę, Iwona i Szymon wracają do centrum na lody, Pudel na piwo. Ja zostaję nad jeziorem jako strażnik ognia :) Zaczęło znowu padać, a ja mam wizję utrzymać ognisko do wieczornej imprezy. Przepalam chyba pół sterty leżącej nieopodal. Niesamowite są dźwięki deszczowego lasu, przerywane jedynie dwojakim szumem deszczu - tego uderzającego o drzewa, i tego bębniącego w jezioro. Do tego dochodzi jeszcze trzask ognia, który co chwilę muszę solidnie nakarmić. Bo w deszczu jest jedna opcja na ognisko - musi być ogromne! A! I jeszczy takie pssssss... które występuje na granicy ognia i wody. Dosłownie widać i słychać jak te potoki deszczu gotują się nad moim ognistym dziełem! :)

Obrazek

Nie wiem ile czasu spędzam przy tym stosie ofiarnym, gdzie żar bije taki, że naprawdę ciężko podejść na bliżej niż dwa metry. Tylko ja i ten ogień. Ale jednocześnie mam świadomość, że zaraz będzie tu gwar, śmiech i kupa sympatycznych ludzi!

Ekipa powoli się gromadzi. Pierwszy pojawia się chyba Tomek. Są więc radosne powitania a potem przychodzi czas na opowieści. Jest też mobilna wiata Ziuty i Grzesia.

Obrazek

Ale na szczęście padać stopniowo przestaje. Pojawia się nawet tęcza!

Obrazek
(zdjęcia z aparatu Pudla)

Wszyscy więc przenoszą się do ogniska. Jest żarcie pieczone w płomieniach i przepyszczne ziutowe nalewki owocowe ze skórzanych butelek. Są w końcu tematy i hasła, które na zawsze pozostaną w naszej pamięci i bedą się kojarzyć z tym konkretnym wyjazdem i z chmurnymi mazurskimi szlakami w 2022 roku - licho, które jest niebinarne, kozia podagra, którą przywieźli Kadyrowcy i bocian morderca, który wyssał zająca. Kto był ten wie! ;)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Poranek jest w miare ładny, na tyle, że nawet są kąpiele. Tzn. szybkie przekąpki. Jest też poranne ognisko, a jakże. Właściwa ilość ognisk to przynajmniej dwa dziennie. Minimum! :)

Obrazek

Obrazek

Dzisiejszego poranka króluje temat jaskiń - jako że Iwona, Szymon i Krwawy interesują się tym tematem. Iwona ma nawet ze sobą książkę, o wyprawie sprzed 50 lat. Polscy grotołazi na Kubie, ponoć niesamowite klimaty!

Obrazek

Mówiliśmy wczoraj, że to wręcz dziwne, że nic tu nie zostało po obozujących w lecie harcerzach. Acz to jednak nieprawda! Conieco pozostało! Krasnalowa latarnia i drogowskaz.

Obrazek

Obrazek

Wymieniam dziś sporo smsów z Kasią z Podlasia. Miała z nami jechać od poczatku wyjazdu, ale się przeziębiła. Potem miała dojechać na drugi lub trzeci dzień jakby choroba odpuściła. Dziś ostatecznie stwierdza, że jednak nie da rady wędrować z plecakiem i spać w namiocie, bo dalej kaszle jak gruźlik i siły ją całkiem opuściły. Na tym kończymy rozmowę. Jest godzina 13... Czemu o tym piszę? Ano wyjaśni się później! ;)

Tuptamy w stronę dworca PKP. No sucho to nie jest...

Obrazek

Przykolejowe klimaty.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

A tu nie nie wiem co się tak naprawdę wydarzyło. W dość nietypowy sposób jest uszkodzone drzewo i stojąca obok tablica z nazwami ulic. Piorun w to rąbnął? Tir wjechał?? Jakaś ciekawa historia musi się za tym kryć!

Obrazek

Obrazek

Kolejowa komunikacja zastępcza wiezie nas do Siedlisk. Czemu tak? Skoro pociągi towarowe jeżdżą - znaczy linia jest drożna. Czemu więc rury mogą jechać w wagonie, a ludzi trzeba wsadzać w autobus?
Pierwszy raz w autobusie kupujemy bilet kolejowy grupowy. Normalnie szał!

W Siedliskach zdążyliśmy odwiedzić sklep...

Obrazek
(zdjęcie z aparatu Pudla)

A zaraz potem solidna burza łapie nas na szczęście blisko przystanku PKS. Spędzamy więc trochę czasu w miłym towarzystwie przystankowych luksfer.

Obrazek

Obrazek

Zacina na tyle, że nawet siedząc w najgłębszej części wiaty i tak część kropli nas dosięga! Nosz kurde! Te susze to naprawdę są bardzo dotkliwe! Na poniższych obrazkach przedstawione zostały różne metody zabezpieczenia przed chłodem i wilgocią ;)

Obrazek

Obrazek
(zdjęcie z aparatu Pudla)

cdn
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Re: Mazurskie ścieżki (2022) - z Ełku do Giżycka

Post autor: Piotrek »

buba pisze: czwartek 22 wrz 2022, 22:42Próbujemy więc rozkminić tą alegorię...
Rzeźba chłopców bliźniaków to pamiątka pozostawiona przez budowniczego szkoły, który w falach Jeziora Wydmińskiego stracił jedno ze swoich dzieci. Rzeźba niegdyś ostrzegała przed lekceważeniem mazurskich jezior.
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Mazurskie ścieżki (2022) - z Ełku do Giżycka

Post autor: buba »

Piotrek pisze: czwartek 22 wrz 2022, 23:37
buba pisze: czwartek 22 wrz 2022, 22:42Próbujemy więc rozkminić tą alegorię...
Rzeźba chłopców bliźniaków to pamiątka pozostawiona przez budowniczego szkoły, który w falach Jeziora Wydmińskiego stracił jedno ze swoich dzieci. Rzeźba niegdyś ostrzegała przed lekceważeniem mazurskich jezior.
ciekawa historia!
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Mazurskie ścieżki (2022) - z Ełku do Giżycka

Post autor: buba »

W końcu deszcz przestaje padać i możemy wyleźć spod przystankowego daszku.

Za Siedliskami schodzimy na szutrowe drogi, które wiją się wśród łanów rzepaku. Ciemne chmury przewalają się po horyzontach, ale czasem błyska spod nich słońce. Jest pięknie! Są takie momenty, gdy człowiek czuje taki jakiś zew wędrówki i ma ochotę wtopić się w pola i iść przed siebie bez końca!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Napotkany miejscowy coś nam tłumaczy. Już nie pamiętam czy przebieg drogi czy rozmieszczenie jakiś atrakcji? Czy po prostu chciał pogadać o życiu?

Obrazek

Nasza trasa wiedzie wzdłuż Giżyckiego Rejonu Umocnionego, złożonego z dużej ilości małych bunkierków. Zbudowali je Niemcy jakoś niedługo przed II wojną światową. Pod koniec wojny wojska radzieckie zdobyły je ponoć praktycznie bez walki, a potem wszystkie wysadzili. Widać się nudzili albo mieli za dużo prochu. A może się bali, że Niemcy wrócą?

Dziś zwiedzamy ruiny tych umocnień rozrzuconych po polach. Pierwszego to w ogóle nie ma. Miał być, ale ni cholery nie możemy go namierzyć. Drugi siedzi za ociekającym rzepakiem, więc przedzieranie się takowym przez kilkadziesiąt metrów skończy się podobnie jak wskoczenie w ubraniu do jeziora. Podejmujemy próbę, ale szybko ją porzucamy. Bunkier bunkrem - będą kolejne, a suche ciuchy są chyba ważniejsze ;)

Obrazek

Obrazek

Trzeci siedzi na środku błotnistego pola. Delegacja w składzie buba i Krwawy idą obczaić ów okaz.

Obrazek

Obrazek

Na zoomie widać, że coś niecoś tam zostało, więc warto podjąć trud grzęźnięcia w lepkiej mazi.

Obrazek

Dzielni zdobywcy polnej wyspy dotarli na miejsce przeznaczenia! Omszały beton, wystające śruby i rozgległy widok na pola, chutory i zieloną połać lasów zamykających horyzont.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Krowy też widać! :) Na tej trasie będzie sporo krów!

Obrazek

W środku bunkierek ma całkiem nieźle zachowane stare napisy.

Obrazek

A w ogóle to on jest przefiknięty! Metalowa kopułka zwisa do środka! A myślałam, że tylko w czeskich Górach Orlickich mają bunkierek co im salto zrobił!

Obrazek

Widziana od góry.

Obrazek

Fajny falisty teren mają w tych rejonach!

Obrazek

Obrazek

Kolejne dwa bunkierki są dużo łatwiej dostępne. Uszkodzone są w różnym stopniu, ale żaden nie ostał się w całości. Pierwszy siedzi w krzaczastych zaroślach blisko drogi.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Okienko do bunkra, a wygląda jak drzwi do pieca.

Obrazek

Mały fragment solidnego stropu. Jedna osoba mogła by tu spać. No góra dwie. Ale co z resztą? Wczoraj, z racji na deszczową pogodę, rozważaliśmy nocleg w którymś z tych bunkrów. Ale dzisiaj widzimy, że to nie był dobry pomysł. Żaden się do tego nie nadaje. Mało zadaszeń, a zachowane wnętrza są ciasne i mokre.

Obrazek

Czar majowych wędrówek - kiście bzu zwisające nad drogą i smagające nas po pyskach przy włażeniu w zarośla. Wisi taka mokra i aromatyczna kolba i pac cię w nos raz po raz! :)

Obrazek

Następny bunkierek jest solidnie rozwalony, każda ściana poniewiera się w innej płaszczyźnie.

Obrazek

Obrazek

Wnętrze nawet jest trochę zadaszone, ale pomieszczenie zrobiło się nieco trójkątne i niewielkich rozmiarów - trzeba wpełzać na czworakach.

Obrazek

Obrazek

Świat widziany ze środka.

Obrazek

Na ścianach kilku bunkierków widać napisy w runach. Współczesne, więc chyba ktoś się bawił albo po prostu oznaczał swoją obecność. Jak ktoś z czytających potrafi to odcyfrować to bedę wdzięczna za podpowiedzi!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

A w oddali widać jakiś kawałek betonu o większych gabarytach!

Obrazek

Suniemy więc ochoczo w jego kierunku. Drogi są dokładnie takie jak trzeba!

Obrazek

Obrazek

Pogoda nie rozpieszcza. Postrzępione chmurki sugerują, że jeszcze nam dziś doleje...

Obrazek

Obrazek

Jest to zdecydowanie największy osobnik na naszej dzisiejszej trasie. Miejsce wyraźnie zaanektowane przez jakiegoś lokalnego rolnika, bo ogrodzone pastuchem, a i jakieś siano się poniewiera.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Ostatni polny beton spotykamy między wioskami Lipińskie a Lipiński Dwór. Ale już nikomu nie chce się do niego podchodzić. Widać, że też wysadzony i mocno pofragmentowany. Podziwiamy go tylko z daleka.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Nie tylko bunkrami człowiek żyje. Mijamy też opuszczone gospodarstwo.

Obrazek

Obrazek

Obrazek
(zdjęcie z aparatu Pudla)

Zaglądamy w różne kąty, zastanawiając się jak dawno ludzie porzucili to miejsce.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Wygląda jakby ktoś walizkę spakował, ale nie zdążył jej zabrać.

Obrazek

Upiorna laleczka szczerzy do mnie ząbki. I patrzy zupełnie jakby coś chciała powiedzieć...

Obrazek

Dyplom ukończenia nauczania religii w szkole średniej. Niestety puste - nie ma żadnych dat. Ciekawe czy nigdy nie było uzupełnione, czy może wypłowiały??

Obrazek

Popularny artefakt znajdowany w opuszczonych domach - szkolne zeszyty, wypracowania, prace semestralne. Tu taka z czasów, gdy jeszcze mnie nie było na świecie...

Obrazek

Jednym z ciekawszych znalezisk jest religijna książka. Katechizm dla 3 klasy - ale dlaczego po ukraińsku? Chyba musiała tu mieszkać jakaś rodzina np. łemkowska wysiedlona w ramach akcji "Wisła"? Innego wytłumaczenia nie umiemy znaleźć.

Obrazek

Obrazek

Można się też przenieść jeszcze dużo dalej na wschód - i w minioną czasoprzestrzeń, gdy dzielny komunizm zagospodarowywał Syberię ;)

Obrazek

Płoty tu mają bardzo malownicze swoją rosochatością.

Obrazek

Widok na wioskę Lipińskie. W tej kępie drzew po lewej siedzi stary cmentarz. Część ekipy poszła nurkować w mokre krzaki, ale niewiele pozostałości zostało odnalezione w gęstych kłębach chaszczy.

Obrazek

Obrazek
(zdjęcie z aparatu Pudla)

Jakoś tak wychodzi, że na naszej polnej trasie faszerowanej betonem praktycznie nie spotykamy żadnych ludzi. Statystki istot żywych za to zawyżają krowy! Cała masa ich się tu pasie i chyba trochę nudzi, bo z ciekawością się przyglądają niecodziennemu zjawisku, gdy gromadka jakiś dziwnych garbatych istot miota się po okolicy.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

W oddali majaczą zabudowania wsi.

Obrazek

Suniemy z Lipińskiego do Lipowego Dworu polnymi drogami meandrującymi przez kałużaste rozlewiska i łany rzepaku.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Lipowy Dwór wita nas silosami i zabudową charakterystyczną dla popegieerowskich osad.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Przydrożna kapliczka. W tym roku niestety nie załapaliśmy się na żadną majówkę.

Obrazek

Popas robimy na przystanku. Przekąski, kanapki, a nawet bulgocze fasolka. Przechodzi jedna ulewa, potem pojawia się słońce, ale kolor horyzontu sugeruje, że to nie ostatni opad tego dnia. Przystanek zwraca uwagę dość nietypową architekturą - taki model widzę chyba po raz pierwszy.

Obrazek


cdn
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Re: Mazurskie ścieżki (2022) - z Ełku do Giżycka

Post autor: Piotrek »

buba pisze: piątek 23 wrz 2022, 14:29Jak ktoś z czytających potrafi to odcyfrować to bedę wdzięczna za podpowiedzi!
https://santamedicina.pl/czym-sa-runy-a ... znaczenie/
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Mazurskie ścieżki (2022) - z Ełku do Giżycka

Post autor: buba »

Próbujemy łapać stopa. Mamy plan dostać się dziś do Rydzewa, do portu nad jeziorem Niegocin, gdzie obecnie pracuje Tomek i zaprosił nas w gościnę.

Dziś od rana wydzwania do mnie jakiś bank. Chcą mi dać kredyt, a przynajmniej wcisnąć jakąś lokatę, na której rocznie stracę tylko połowę wkładu. Mówię im raz i drugi, żeby spadali na drzewo, ale są okropnie natrętni. Nie ustają w próbach i nadal się dobijają. Wyłączam więc dźwięk w telefonie. W końcu nie czekam na żaden pilny telefon, a jak ktoś z rodziny czy znajomych będzie miał sprawę to wyśle sms. Czemu o tym piszę? Ano bo to będzie miało związek Kaśką!

W końcu stop się łapie. Kierowca jedzie tylko do Staświn albo Rudej (już nie pamiętam dokładnie), ale po krótkiej rozmowie postanawia zboczyć ze swojej drogi i podrzucić nas do samego Rydzewa. Miło! :) Wysiadamy przy kościele. Wyciagamy plecaki z bagażnika i słyszę, że mnie ktoś woła. Patrzę i nie wierzę.... Wszelki duch!!! KAŚKA!!! Ta z Podlasia, ta która mi w południe powiedziała, że jednak nie przyjedzie. Ale jak??? Skąd?? Chwilę stoję z rozdziawioną japą i okrągłymi oczami. Muszę bardzo debilnie wyglądać... Kaśka jednak przemyślała sprawę i stwierdziła, że może nie ma siły na wędrówkę z plecakiem, ale przyjedzie do nas autem - co natychmiast zrobiła. Próbowała się ze mną skontaktować, zarówno dzwoniąc jak i smsami. Bez skutku. Do mnie nic nie doszło. Nie mam zapisanych w historii ani połaczeń z tego numeru, ani wiadomości. Dzwonił do mnie tylko ten głupi bank! Do tego dochodzi sprawa skąd Kasia wzięła się w Rydzewie, skoro nie udało się nam umówić. Ano dwa dni temu wspominałam, że chcemy tu się przewinąć. Jako że to była jedyna miejscowość, której nazwa padła - to Kasia niewiele myśląc przyjechała na wszelki wypadek tutaj. Czemu czeka pod kościołem? Ano bo to takie miejsce spotkań w każdej wsi. Albo kościół albo knajpa ;) I teraz taka zaduma nad zbiegiem okoliczności. Gdybyśmy szli pieszo do Rydzewa. Gdybysmy złapali innego stopa, który by nas zawiózł prosto do portu. Gdybyśmy zdecydowali jednak dziś zostać przy bunkrach - to byśmy się minęli i do spotkania by nie doszło. Jak konkretny los musiał nas rzucić akurat w to miejsce i w dokładnie ten czas. A niektórzy młodzi się dziwią jak się niegdyś ludzie umawiali, gdy nie było telefonów komórkowych - pewnie właśnie tak! ;) Jak widać telefon jest bardziej zawodny niż szczęśliwe zrządzenia losu!

Szymon i Iwona też już do nas jadą. Zbieramy się jakoś do kupy i wbijamy do portu. Fajne miejsce Tomek sobie znalazł do pracy!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Namioty początkowo miały stać na plaży, ale tak koszmarnie duje od jeziora, że odczucie zimna jest masakryczne. Klinujemy więc nasze domki pomiędzy przyczepy kempingowe, kibel i inne zabudowania (nie, w kiblu nie da się tu spać - za mało miejsca ;)

Obrazek

Obrazek

Trochę siedzimy w knajpie.

Obrazek

Obrazek
(zdjęcie z aparatu Pudla)

...a wieczorem przy ognisku palącym się w wielkiej feldze.

Obrazek

Są też szanty, ale poziom artystyczny ich wykonania nie wszystkim przypada do gustu. Mnie się podoba. Jak jest gitara, ogień i miłe towarzystwo to mi zawsze jest dobrze! :)

Obrazek

Rano jest jeszcze zimnej i przechodzą burze. Chowamy się pod okapem przy kiblu.

Obrazek

W chwilach przejaśnień idziemy na pomost posłuchać jak huczy wiatr i dzwonią linki od łódek.

Obrazek

Obrazek

Odkrywamy też banie w wagonie i jesteśmy źli, że nie obczailiśmy jej wczoraj. Bardzo by się nadała na taki chłodny wieczór.

Obrazek

Potem Kasia wiezie nas do Giżycka - tzn. jedziemy z pewnym opóźnieniem, bo zgubiliśmy Krwawego. Nigdzie go nie ma. Jak się okazuje był akurat na rozmowie o pracę w porcie. Czemu nie? ;) W ostatniej chwili przed wyjazdem każdy robi coś ważnego, czego wcześniej nie zdążył. Ja np. zazwyczaj znikam w kibelku ;) Jak się juz Krwawy znalazł to wszyscy wiedzieli, gdzie szukać mnie!

Przytulne wnętrza Kasiowego auta. Bardzo mi się podoba jak samochód jest "jakiś" - nie wygląda jak sztancowy model z wypożyczalni. Jak mówi coś o właścicielu i posiada jedyny, niepowtarzalny, indywidualny koloryt. Jak można go zapamietać :)

Obrazek

I klimatyczny bagażnik! Acz to akurat efekt potrzeby chwili.

Obrazek


Główną atrakcją Giżycka, na której zwiedzanie poświęcamy najwięcej czasu - jest Twierdza Boyen. Zbudowano ją w połowie XIX wieku w strategicznym miejscu - na przesmyku między dwoma jeziorami. W czasie I wojny światowej broniły się tu wojska niemieckie przed Rosjanami i twierdza się całkiem nieźle spisała w swojej roli. W późniejszych latach stwierdzono, że jest na cele wojskowe zbyt mało nowoczesna, zrobiono w niej szpital i ośrodki szkoleniowe. Po II wojnie na terenie twierdzy działały zakłady spożywcze, czego pamiątką są nowsze budynki rozsiane tu i ówdzie. Od lat 90-tych pełni role turystyczne.

Twierdza zaskakuje mnie bardzo pozytywnie. Przedstawia fajny kompromis między miejscem zagospodarowanym turystycznie a opuszczonym. Kupuje się bilet (my akurat wchodzimy za darmo bo są "Dni Giżycka"), dostajemy mapkę. Po twierdzy poprowadzono kilka szlakow - jak w górach. Budynki dawnych umocnień są w róznym stopniu zachowania i odnowienia. Są i takie zagospodarowane, a i takie, których mroczne czeluście wieją stęchłą piwnicą i cieszą buby! :)

Na zwiedzanie ruszamy w 6 osób, ale bardzo szybko się rozdzielamy. Każdy ma swoje tempo i w inne zakamarki zagląda. Kilkakrotnie nasze ścieżki się przecinają, spotykamy się, aby za chwilę znów ruszyć w innym kierunku ku swemu przeznaczeniu. Ja sporą część twierdzy zwiedzam z Kasią. Nam też zajmuje to najwięcej czasu, jako że mamy po drodze różne zajęcia - nie do końca standardowe ;) Twierdzę zaczynam zwiedzac szlakiem czerwonym, ale potem wielokrotnie go gubię, wytyczając swój własny, który zapewne przypomina kopniętą sprężynę czy rozjechanego ślimaka ;)

Wchodzimy przez główną bramę. Ciepły kolor cegieł fajnie współgra z błękitem nieba i majową zielenią. Miło też, że akurat nie leje, co na tym wyjeździe zdecydowanie nie jest regułą.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Niby właśnie zaczęła się wiosna, a twierdza już się przygotowuje do zimy ;)

Obrazek

Tradycja to tradycja - zwiedzanie każdego miejsca należy zaczynać od namierzenia kibla!

Obrazek

W niektórych budynkach mieściły sie kiedyś np. kluby. Zostały po nich tylko mniej lub bardziej zdekompletowane szyldy.

Obrazek

Obrazek

Bardzo mi przypadł do gustu ten oto omszały tarasik!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Wędrując górą wału od czasu do czasu otwiera się nam pod stopami jakiś "wąwóz".

Obrazek

Półkoliste, mocno wcięte w ziemię korytarze są cieniste i wieją chłodem.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Część budynków zawiera wystawy o różnej tematyce, np. "Leśne szałasy preppersów i miłośników survivalu" ;)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

albo "Codzienne zajęcia obrońców twierdzy" ;)

Obrazek

W tym XIX wieku mieli tu dość nowatorskie rozwiązania techniczne.

Obrazek

Wielkim plusem twierdzy jest wielopoziomowość.

Obrazek

Obrazek

Gdzieś na tym etapie zwiedzania zaczyna mi się tu bardzo podobać! Początkowo widząc szlaki, wystawy, odnowione korytarze, już miałam obawy obcowania z nudną makietą i twierdzą jak z Zamościa - z klinkierową cegiełką i lampkami na fotokomówkę. Tu jednak czeka mnie ogromnie pozytywne zaskoczenie!

Wkraczamy w teren z coraz większą ilością pokrzyw, kwiatów, łukowatych sklepień i ciemnych czeluści korytarzy.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Sufity ozdobne.

Obrazek

Obrazek

Wąskie przejście między murami dwóch budynków. Gdzieś tam wysoko nad naszymi głowami widać słoneczną świetlistość i zielony pułap z rosochatych krzewów. Jeszcze na tym etapie nie wiemy na jakie atrakcję wleziemy już za momencik!

Obrazek

Obrazek

Jedna z komór zdecydowanie różni się od pozostałych. Na podsufitowych hakach bujają się... wisielce! I to o zgrozo takie w negliżu! Wbijają w nas oczy trzymając w rękach skalpy swoich towarzyszy. Niektóre są niekompletne albo co gorsza mają formy mutantów! :P

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

A to ponoć była piekarnia.

Obrazek

Słoneczne zbocze...

Obrazek

...i cieniste paprociowiska.

Obrazek

Zza zarośli wyłania się budynek zdecydowanie powojenny, o funkcach niemilitarnych. Nie wiem dlaczego niektórym takie budowle tu przeszkadzają - przecież to też jest element historii, który przetoczył się przez to miejsce.

Obrazek

Obrazek

Planów wejścia do widocznej wieżyczki nie udaje się nam zrealizować - wnętrza są spalone i nie wiem czy w ogóle jest obecnie taka możliwość w formie innej niż wspinaczka po murze.

Obrazek

Obrazek

Docieramy na spory plac pełen zruinowanych "kamienic". To miejsce nas zassie na dłużej!

Obrazek

Obrazek

Otwory okienne jednej z kamienic są poprzysłaniane plakatami o tematyce wojennej. Plakaty są częściowo pozrywane i trzepocą na wietrze. Robi to niezły klimat - jakby jakieś wspomnienia sprzed lat, o których już świat zapomniał.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Górne piętra budynku przypominają jakąś szkołę czy koszary, dół raczej halę przemysłową.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Życie wkracza na parapety.

Obrazek

Część budynków chyba próbuje się zawalić, a ludzie podejmuja działania, aby temu zapobiec.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Mijamy kolejne miejsce, wydawałoby się dość nijakie i nie zapadające w pamięć. Jakaś rampa, obetonowany rów, pozostałości budki strażniczej. Minęłabym to miejsce i natychmiast o nim zapomniała i wymazała z pamięci. Ale jest ze mną Kasia. A Kasia ma ogródek i namiętnie zbiera do niego eksponaty z całego świata! Poważnie - tam każda roślina ma swoją historię, którą by mogła godzinami opowiadać, a ludziom by opadały szczęki. I Kasia wypatrzyła w rowie kwiatki - już nie wiem czy to były tulipany czy coś podobnego cebulowatego. Skąd one się tutaj wzięły na tym rozwalisku, zasypane gruzem i śmieciami? Kwiatki pomachały do Kasi listkami wołając: "nie zostawiaj nas tu!!!". Obecnie jest taka moda, aby słowo "adopcja" przenosić również na zwierzęta. Ludzie adoptują więc psy, koty, myszoskoczki i glonojady. Kasia poszła krok dalej - i adoptuje porzucone kwiaty :) Parafrazując popularne hasła: "Nie kupuj u ogrodnika - adoptuj!" :)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

A z jaką Kaśka działa wprawą i czułością, aby ich nie uszkodzić i nie poniszczyć korzonków! I to bez typowych narzędzi, bo łopaty przecież ze sobą nie nosimy. Ale na ruinach narzędzia są wszędzie, trzeba tylko umieć je zauważyć. Pozostał jeszcze tylko problem jak przenieść owe zdobycze? Jak je odtransportować do Białegostoku w formie nie zasuszonej? I tu udział ma buba tzn. jej nieodłączna reklamówka! Bo z braku małego plecaka w takowej zawsze noszę zapasowe ciepłe ubrania czy kurtkę od deszczu. Wiele znajomych ma ze mnie ubaw, że ta reklamówka to mi do ręki przyrosła! I proszę! Przydała się! Przyszedł jej czas!

Obrazek

Potem znów zapuszczamy się w twierdzowe zaułki i błotniste, wiejące wilgocią korytarze - ja, Kasia i reklamówka pełna nowych przyjaciół :)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Nawet grilla by było gdzie zrobić!

Obrazek

W ostatnim z budynków namierzamy jeszcze jedną ciekawą wystawę - stare mapy z czasów 49 województw, pożółkłe zdjęcia...

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Korytarz o zapachu sprzed lat - jakby z ośrodka wczasowego? Jakby omieciony lekką wonią stołówki? Na wyższe piętra nie udaje się wyjść, z racji trudności ze sforsowaniem kraty. Poza tym dawno nie spotkałyśmy nikogo z naszej ekipy. Może już zwiedzili i na nas czekają?

I jeszcze na koniec jedna fotka, z telefonu Kasi, gdzie została ujęta słynna reklamówka ;)

Obrazek

A kolega Boyen patrzy, patrzy i nie może się nadziwić co to się teraz odpierdziela w jego wspaniałej twierdzy ;)

Obrazek

Przechodzimy też przez miasto i oglądamy ważne miejsca w nim położone, np. kanał, w którym Kasia się topiła 20 lat temu ;) Mamy okazję poznać dokładnie tą dramatyczną, mrożącą krew w żyłach historię z happy endem ;)

Obrazek

Mijamy budynki reprezentacyjnie odpicowane np. zamek krzyżacki zbudowany ponoć od podstaw kilka lat temu.

Obrazek

... i takie zdecydowanie bardziej pokryte patyną.

Obrazek

Obrazek

Na ostatni nocleg obieramy sobie teren nad jeziorem, na obrzeżach miasta, przy ażurowej wiacie. Jest ładna, fikuśna, kryta gontem - i totalnie niepraktyczna. Użyto na nią w cholerę drewna, a wiatr dujący znad wody hula po niej bez najmniejszej przeszkody. Ale za to przed i za jest słupowisko. Czy to ma jakiś wymiar rytualny czy może ozdobny? Czy ktoś miał drewno i nie miał pomysłu co można z nim zrobić?

Obrazek

Obrazek

A wiatr jest solidny! Pizga i wieczorem i rano! Rzadko na jeziorze widzi się takie białe grzywacze fal. Nawet Pudel się nie zdecydował na kąpiel!

Obrazek

Obrazek

Wiata wiatą, jezioro jeziorem, ale tu mamy główny powód czemu to miejsce wybraliśmy na biwak. Nic się nie da ukryć! Takie dwie... Stare a głupie! :):)

Obrazek

Największą zaletą tej wiaty (oprócz dachu) jest posiadanie wewnętrznego kominka. Można więc palić ognisko i w razie deszczu nie leje się na łeb. Noc jest w miarę ciepła - może dlatego, że Kasia przywiozła podlaski bimber? :)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Wieczorem przyjeżdża też Tomek, więc ferajna uzbierała się już całkiem solidna. Wychodzi na to, że przez tegoroczny wyjazd przewinęło się 10 osób - jedni byli dłużej, drudzy krócej. Kilka osób było cały czas, inni wpadli tylko na jeden wieczór. Nie było takiego momentu, aby byli wszyscy razem do kupy. Na fotce do kompletu brakuje Chrisa, Ziuty i Grzesia - ale pewnie duchem byli z nami :)

Obrazek

Rano namioty zwijamy nawet na sucho.

Obrazek

Grzecznie zaczyna lać dopiero jak wsiadamy do pociągu. Pewnie, żeby nie było nam tak bardzo żal, że wyjazd się kończy. Ostatni rzut oka na mazurskie klimaty przy samym dworcu.

Obrazek

Pozdrawiamy! Tacy byliśmy w maju 2022! :)

Obrazek




KONIEC
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Re: Mazurskie ścieżki (2022) - z Ełku do Giżycka

Post autor: Piotrek »

buba pisze: niedziela 02 paź 2022, 22:50I teraz taka zaduma nad zbiegiem okoliczności. Gdybyśmy szli pieszo do Rydzewa. Gdybysmy złapali innego stopa, który by nas zawiózł prosto do portu. Gdybyśmy zdecydowali jednak dziś zostać przy bunkrach - to byśmy się minęli i do spotkania by nie doszło.
Dawno temu napisałem:
Przypadek odgrywa zbyt wielką rolę w życiu aby mógł zdarzać się przypadkiem.
I to się sprawdza i mnie i wszelkim moim znajomym. :)
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

ODPOWIEDZ