Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

O miejscach, które zwiedziliście, o których chcecie opowiedzieć...

Moderator: Moderatorzy

Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

W tym roku po raz kolejny kisimy się w naszym pięknym kraju... Mając więc w planie dłuższy wyjazd rozważamy gdzie by tu pojechać, gdzie nas jeszcze nie było? Dochodzimy do wniosku, że praktycznie najlepiej znamy obrzeża Polski, a sam środek jest terenem praktycznie nieznanym. Tam więc się kierujemy.

Pierwsze dłuższe postoje robimy w okolicach Bełchatowa. Koło Szczercowa, na skraju sosnowego lasu, jest sobie takie miejsce, gdzie na małej przestrzeni osiedliło się kilkaset kapliczek.


Obrazek

Jedne świątki z zadumą patrzą w dal, inne strzygą gdzieś wzrokiem z ukosa, niektóre patrzą nam prosto w oczy i nieco sprawiają wrażenie zdziwionych…

Obrazek

A inne zdają się drzemać, jakby odsypiały jakąś zarwaną noc.

Obrazek

Kapliczki tu nie są standardowe. Każda jest nieco inna i ma swoją historię powstania. W każdą z nich wmontowane są najróżniejsze przedmioty codziennego użytku - koryta, ramy okienne, krzesła, kosze na bieliznę, drabiny czy znaleziony w lesie drut. Ma to ponoć nie tylko zastosowanie praktyczne, ale również symboliczne - przywracania użyteczności porzuconym, starym, pozornie niepotrzebnym już przedmiotom. Ma to też symbolizować możliwość zmian - to że powszechnie się wydaje, że ktoś lub coś zostało stworzone do określonego celu, nie oznacza przeznaczenia na amen. Zawsze jest czas i możliwość zawrócenia z obranej drogi - znalezienia nowego, innego powołania i celu w życiu.

Jest kapliczka pszczelarska.

Obrazek

Z ciekawą koroną. W korycie. W chomącie. Z kolumienkami.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Drzewny wąsacz.

Obrazek

Ten jakiś taki biedny… Jakby zmarznięty?

Obrazek

Szopka. Tylko niemowlak jakiś już podrośnięty ;)

Obrazek

Część kapliczek poświęcona jest różnym wydarzeniom historycznym.

Obrazek

Obrazek

Inne poczuły się zmęczone i postanowiły odpocząć na miękkiej, wygrzanej trawce.

Obrazek

Nie sposób nie wspomnieć o właścicielu terenu. Mieszka tu pan Bernard - emerytowany żołnierz, dawny podpułkownik a obecnie lokalny artysta. Mamy przyjemność poznać gospodarza i z nim pogadać. Opowiada nam o swojej historii w wojsku, misjach w Libanie, na które jeździł z ramienia ONZ, zwiedzaniu Ziemi Świętej, co nieco zmieniło jego podejście do religii. O zwróceniu się w stronę Boga, chęci zmian i jakby odkupienia dawnych win, bo jednak kiedyś był fragmentem "machiny do zabijania". Na terenie obejścia są wystawki zdjęć z tamtych lat.

Obrazek

Sam dom i terenowa pracownia rzeźbiarska prezentują się bardzo ciekawie.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Plan założenia Kapliczkowa kiełkował stopniowo. Najpierw była jedna, ogromna kapliczka, która stała niedaleko obejścia. Gdy została skradziona, gospodarz uznał, że "przykleiła się" komuś, bo musiała się mu spodobać. I świadczy to o społecznym zapotrzebowaniu na kapliczki! Więc może warto robić kolejne? Potem przyszła pewna misja - chęć przywrócenia kapliczek w polskim krajobrazie, głównie tych z Jezusem frasobliwym, które niegdyś często stały na rozstajach dróg. Według pana Bernarda za bardzo rozpowszechnił się w Polsce kult maryjny, co wypchnęło z miejsc religijnych postać Chrystusa. Zwłaszcza tego przydrożnego, zadumanego, wspartego na ręce i zapatrzonego w dal.

Obrazek

Gospodarz także marzy o tym, aby kapliczki jak dawniej były miejscem spotkań ludzi, gdzie przystaje się aby porozmawiać czy celowo spotyka dla wspólnych śpiewów. Tak jak było w czasach jego dzieciństwa.

Maryjki też tu mają swój sektor! Nie to, żeby całkiem były zapomniane i odsunięte na boczny tor.

Obrazek

Stróżujące przy kapliczce.

Obrazek

Acz niektóre są chyba z lekka zawstydzone i zerkają tylko nieśmiało zza drzewa.

Obrazek

Różni ludzie tu przychodzą. Niektórzy z okolicznych wsi przybywają się pomodlić, inni oczekują natychmiastowych cudów - no bo skoro tyle Jezusików zgromadzono naraz, to powinna być jakaś kumulacja działania, nie? Inni traktują miejsce jako galerie sztuki, muzeum osobliwości i powiew niesztampowości w nudnym i monotonnym krajobrazie. Wpadają również znudzeni turyści, którzy skoro już są w okolicy to wypada coś zwiedzić, a ktoś znajomy im polecił albo gdzieś napisali.

Oprócz kapliczek jest tutaj także wybudowany schron. W środku mini muzeum bojowe - sprzęty, mundury, stare zdjęcia. Są też płascy żołnierze naturalnej wielkości.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Piwniczki i inne betonowe umocnienia.

Obrazek

Największe wrażenie robi na mnie drzewo obsiadnięte przez Chrystusiki. Metalowe niewielkie nagrobkowe rzeźby, zdjęte z krzyży, ale nadal z wyciągniętymi ku niebu rękoma. Niektórym zatarły się już twarze. Innym zlazła farba utworzyła na ciele ciekawe plamy - ni to tatuaż, ni to długo nieleczony parch… Części odpadły nóżki albo pokryła gęsta warstwa pajęczyn. Trochę toto upiorne, trochę smutne... Bo każda postać pochodzi zapewne z jakiegoś rozwalonego nagrobka. Pewnie już nie opłacanego, zdemontowanego i zrównanego z ziemią. A może na odwót - takiego, gdzie rodzina postanowiła zbudować bardziej wypaśny, bogatszy, z bardziej eleganckich marmurów? Według autora rzeźba ma upamiętniać naszych rodaków, którzy oddali życie za ojczyznę. Moim zdaniem miejsce skłania do zadumy i można go interpretować jeszcze też na wiele innych sposobów…

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Na kabaku miejsce też zrobiło wrażenie. Jeszcze długo widząc przydrożne krzyże mówiła: “On tu taki samotny wisi, może zabierzemy go do Kapliczkowa, tam będzie miał towarzystwo i będzie mu weselej!”

Obrazek

Co ciekawe - wystrój Kapliczkowa nie jest stały, ulega ciągłym zmianom i przeorganizowaniu. Jeszcze niedawno przy wszystkich kapliczkach leżały dywany. Ponoć zaczęły gnić, wydzielać nieprzyjemny zapach, więc zostały usunięte. Strasznie mi żal, że nie udało się zobaczyć tego miejsca z dywanami. Nie wiem czemu mam ogromną sympatię i sentyment do dywanów w terenie. No ale jak zakisły - to siła wyższa. Został tylko niewielki sektor dywanowy, zasypany igliwiem, szyszkami i nieco już zarosły zielskiem...

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Ze znalezionych w internecie zdjęć wynikało, że były tu też instalacje artystyczne ze starych zegarów, lalek czy maskotek. Ich też nie zauważyliśmy.

A kabak dostaje od gospodarza podarki - pocztówki, kredki i drewnianego, zdziwionego aniołka. Kabak stwierdza, że ów aniołek jest gatunkiem nietoperza i do końca wyjazdu zabiera go ze sobą do każdego zwiedzanego bunkra, aby mógł poznać swoich braci :)

Obrazek


cdn
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

Wioskę o nazwie Dębina wypatrzyłam kiedyś na satelitarnych mapach, jako miejsce zewsząd otoczone wyrobiskami kopalni odkrywkowych. Tereny bezpośrednio przytykające do wsi też sprawiają wrażenie mocno zrytych, o dziwnej regularności formy. Ciekawe jak tam wygląda "na żywo"?

Obrazek

Kierując się moim, widać nie do końca już aktualnym atlasem samochodowym, próbujemy dojechać do wioski od północy, od strony Osin. Droga okazuje się jednak nieprzejezdna - nie ma otwartego przejazdu pod taśmociągami. I to nie tyle, ze np. stoi zakaz, którego można nie zauważyć - szosę przecinana przekop i solidny zasiek, miejscami wzmacniany nawet drutem kolczastym.

Obrazek

Może się pomylili? I zamiast na białoruskiej granicy postawili go tutaj? Nic więc dziwnego, że tam im ciapaci łażą jak chcą, a buba do Dębiny dostać się nie może! ;)

Rzut oka na ciekawe konstrukcje i zmywamy się, zanim ochrona zacznie węszyć czemu ten nie maskujący samochód się kręci po ślepej drodze, a jakaś dziwna baba klei się do siatki ;)

Obrazek

Robimy wielkie koło i tym razem zajeżdżamy od południa. Tu stoi tylko zakaz. Zostawiamy więc busia w jakiejś bocznej alejce i w stronę upatrzonej wioski suniemy piechotą. Na rozstaju stoi sobie kapliczka. Z obrazem maryjnym - pan Bernard (z poprzedniej relacji) nie byłby zadowolony! ;)

Obrazek

Pierwsze co nas uderza to cisza. Szeroka szosa z całkiem równego asfaltu i kompletnie nic po niej nie jedzie. Nie ma też wiejskiego zgiełku - ujadania psów, wizgu umiłowanych przez Polaków kosiarek, łupiącej muzyki i innego darcia japy bez potrzeby. Słychać jedynie odległy szum taśmociągów, czasem przeleci jakiś owad albo zagdacze ptak. Acz tych ostatnich, jak na czerwcowy dzień, też jest wyjątkowo mało...

Mijamy pierwszy dom. Opuszczony. Sama wydmuszka.

Obrazek

Kolejne 3 domy są zamieszkane. Tak sugerują przynajmniej zadbane obejścia czy lecący z komina dym.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Ludzi nadal jednak nie spotykamy, jak również żadnych generowanych przez nich dźwięków. Mamy nadzieję, że może w drodze powrotnej spotkamy kogoś z miejscowych. Może będzie miał ochotę porozmawiać, opowiedzieć coś o tym miejscu, jego przeszłości i planach na przyszłość? Ale jak się okaże - nie będzie nam dane dowiedzieć się żadnych szczegółów...

Suniemy więc póki co dalej, samym środkiem szosy, licząc, że wyłaniające się z niebytu bezszelestne auta widmo nie są dla nas zagrożeniem.

Obrazek

Rzuca się nam w oczy malutki drewniany domeczek, a raczej jego ruina.

Obrazek

Sprawia wrażenie jakby działkowego? Bo taki jakby za mały na mieszkalny, o ściankach z dykty.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Co ciekawe - w tej wsi jest kilkakrotnie więcej latarni niż zamieszkanych domów. Ciekawe czy świecą wieczorami?

Obrazek

Obrazek

Kapliczek przydrożnych też jest chyba więcej.

Obrazek

Obrazek

Z wielu okolicznych łąk wieje wspomnieniem domów, których już nie ma. Wyraźnie mam wrażenie, że zniknęły one niedawno i jeszcze nie do końca wymazały się z czasoprzestrzeni. Tak jakby ich zarys był jeszcze odczuwalny. Idąc szosą ciągle kątem oka widzę jakiś komin, płot albo inną altankę. Gdy odwracam się - wszystko znika jak sen…

Sporo tu zamiast tego mają transformatorów czy innych urządzeń związanych z elektryką - słupy, kable i przy każdym słupie całkiem spory baraczek. Baraczek czasem skwierczy, a czasem nie.

Obrazek

Obrazek

Horyzont zamykają strzeliste szczyty hałd.

Obrazek

Jest tu budynek OSP ze schodkami zarastającymi chwastem.

Obrazek

Jest też ośrodek kultury z otaśmowanym placem zabaw, zamkniętym niegdyś z powodu walki ze zdrowym trybem życia i promowaniem otyłości wśród dzieci. Ciekawe, że posłusznie zamknęli, ale na otwarcie - już pary nie starczyło…

Obrazek

Chcieliśmy się odchamić i poobcować z kulturą, ale drzwi przybytku były zamknięte. Nieco surrealistycznie na tym tle wygląda kolorowy wyświetlacz migający temperaturą i wciąż świecąca się nad wejściem żarówka.

Obrazek

Obrazek

Kabak też chyba na swój sposób odczuwa magię i niepokój tego miejsca: “A może ludzie nadal tutaj są, tylko my ich nie widzimy? Może stali się niewidzialni, żeby ich policja nie złapała jak się bawią na placu zabaw mimo zakazów? A potem, może już nie potrafili wrócić do swoich normalnych postaci?”

Są takie momenty, gdy człowiek zaczyna się oglądać za siebie częściej niż zazwyczaj ;)

Staramy się podejść w stronę granicy wyrobiska. Widać dokładnie miejsce, gdzie ziemia się urywa.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

W oddali widać różne machiny gryzące ziemię.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Krajobrazy są miejscami nieco upiorne. Jakby to drzewo próbowało uciec przed nadchodzącym potworem.

Obrazek

Potwór na zbliżeniu! Ale bym sobie tam połaziła, jakby napotkać takowy opuszczony!

Obrazek

Dębinę żegnamy z pewną dozą niedosytu. Zostawiamy w tyle jej mieszkańców, zarówno tych prawdziwych jak i widma tych, którzy stąd odeszli. Zostawiamy przedpola, skwierczące baraczki, opuszczone panele i ciszę letniego popołudnia. Naszym celem na resztę dnia są inne miejsca, gdzie można zajrzeć do bełchatowskiej dziury czy przyjrzeć się industrialnym klimatom ją otaczającym.

cdn
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: Piotrek »

Na tej satelitarnej mapie najbardziej upiorne są wciąż istniejące nazwy nieistniejących już miejscowości, wpisane w obszar "wielkiej dziury", w miejscach gdzie niegdyś były...
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

Sylvan

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: Sylvan »

To drzewo z "Chrystusikami" jest przerażające.
Niewiele rzeczy potrafi mnie poruszyć, ale te zdjęcia naprawdę mną wstrząsnęły....
Brrr....
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

Piotrek pisze: piątek 05 lis 2021, 21:01 Na tej satelitarnej mapie najbardziej upiorne są wciąż istniejące nazwy nieistniejących już miejscowości, wpisane w obszar "wielkiej dziury", w miejscach gdzie niegdyś były...
Tez to na mnie zrobilo wrazenie, zwłaszcza jak porownuje sobie to z moim atlasem samochodowym, gdzie są normalnie zaznaczone wioski, z budynkami, obok lasek, a tu ta satelitarna i bum! dziura! I zostala tylko nazwa. Dlatego wlasnie pojechalismy do Dębiny, zeby zobaczyc jak wygląda ten etap posredni znikania...
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

Sylvan pisze: sobota 06 lis 2021, 08:50 To drzewo z "Chrystusikami" jest przerażające.
Niewiele rzeczy potrafi mnie poruszyć, ale te zdjęcia naprawdę mną wstrząsnęły....
Brrr....
Na żywo poruszało chyba jeszcze bardziej. Zwlaszcza ze niektore z nich były chyba lekko obluzowane, przytwierdzone tylko jednym gwozdziem i tak sie czasem z lekka bujały...

I dziwne jest jeszcze to, ze mnie i toperzowi to ciarki po plecach chodzily, a kabak się dopominał, zebysmy zrobili sobie takie w domu! Dzieci sa dziwne!! :lol:
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

A my suniemy dalej przed siebie. Podążamy puszczańskimi traktami...

Obrazek

Plan jest taki, że jedziemy zajrzeć do bełchatowskiej dziury. Próbujemy kilku miejsc, ale nie są zadowalające. Odwiedzamy zatem dwa legalne punkty widokowe - może tam nie będzie krzaków i roztoczy się przed nami szersza przestrzeń? Zapuszczamy żurawia zatem z okolic Żłobnicy i Kleszczowa. Jako że jest sobota to spotykamy tu masę turystów i rodzinnych wycieczek. Większość z nich mówi “ale tu paskudnie” i zaczyna walić selfiaczki. Nigdy nie przestaną mnie zadziwiać ludzie, którzy poświęcają swój wolny czas, aby odwiedzać miejsca, które ich odrażają. Czy potem będą mieć przyjemność z oglądania takiej masy “brzydkich zdjęć”? Jedna babka prawie się rozpłakała - chyba jeszcze nigdy nie widziała dobrze dymiącego komina - i wygłosiła jakiś poemat o tym jak planeta płacze. Uspokojona wewnętrznie obiecała swoim dzieciom McDonalda i pojechali w stronę swego przeznaczenia. A ja wreszcie mogłam porobić ciekawsze fotki, licząc, że żaden poeta mnie zaraz nie podkabluje za przekroczenie barierki. Acz zaraz przyjechali kolejni spragnieni selfiaka z elektrownią. Ot - magia letniej soboty. Długo myślałam gdzie się zaszyć w ten weekend, jakie miejsce nie będzie dla ludzi atrakcyjne. Przyszło mi do głowy, że industrial nie wpada w ramy mody tego sezonu, ale jak widać byłam w błędzie.

No a wspomniana dziura jest tu całkiem solidna...

Obrazek

...schodząca tarasami w dół. Fajnie by się tu musiało jeździć na rowerze.

Obrazek

Można użyć na widokach wszelakich maszyn.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Tego potworka chyba widzieliśmy już koło Dębiny? No chyba, że mają tu kilka podobnych?

Obrazek

A tu już widoczki na największą na świecie elektrownię opalaną węglem brunatnym. Ktoś wychowany w Bytomiu musi wpaść w zachwyt na taki fragment krajobrazu! :) Tak... Dymiący porządnie komin to kwintesencja poczucia sielskości i bezpieczeństwa - może nieco irracjonalna, ale jednak. Uczucia są takie a nie inne :)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Okolice obfitują w słupowiska i plątaniny kabli.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Potem jedziemy w rejon Rogowca. Jest tu taka jedna droga, która przechodzi pod solidną ilością taśmociągów i rurowsk.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

a różne glebogryzarki są wprawdzie za płotem, ale na wyciągnięcie ręki.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Nawet bilbordy mają tu tematyczne!

Obrazek

Zajeżdżamy też miasto od północy, aby przypatrzeć się ogromnym baniom kominów elektrowni.

Obrazek

Obrazek

Płoty nas niestety trochę ograniczają… Myślę, że jakbym miała drona - to dziś by mnie na bank zamknęli i owa relacja by się na tym epizodzie zakończyła. Jako że drona nie mam (bo toperz się nie zgodził) to ciekawych ujęć dymów i maszyn nie ma, ale póki co buba jest na wolności ;)

Na nocleg jedziemy bez planu, trochę się nawet już martwiąc, że okolica nie obfituje w ciekawe miejsca tego typu. Aż tu nagle wyrasta przed nami jezioro! Ki diabeł??? Solidna połać wody na wschód od Cieszanowic. Na moim przedpotopowym atlasie oczywiście tam jest ląd. Okazuje się, że w międzyczasie powstał tam zbiornik - i na jego brzegu udaje się zająć chyba ostatnią wolną zatoczkę i zapodać tu biwak.

Obrazek

Obrazek

Ufff, tłum jest wszędzie dziki! Ale od jutra powinno być lepiej! Niedzielny wieczór zazwyczaj przynosi ukojenie - w każdym miejscu naszego kraju. Nie licząc oczywiście wjazdówek do dużych miast ;)

Rano odwiedzamy plażę po drugiej stronie zbiornika i mimo dzikiego tłoku nawet nam się tu podoba! Panuje taka radosna anarchia, trochę jak na Szackich Jeziorach.

Obrazek

Każdy tu robi co chce - auta wjeżdżają kołami do wody, obok płoną grille i ogniska, ktoś obnośnie sprzedaje lody z wiaderka. Namioty, łódki, pontony - wszystko naraz, a obok pylista droga i sosnowy las. Stoją też budy z gówno - paszą, gdzie kilku podchmielonych już mocno kolesi próbuje sobie dać po ryju, bo nie zgadzają się w temacie epidemii i wprowadzanego terroru. Acz muszę przyznać, że do trzymania dystansu podchodzą tak samo, czego im nie omieszkam powiedzieć - i prawie staję się niewinną ofiarą zamieszek ;) Sytuacje ratuje różowy flaming, którego niosę pod pachą, bo przypadkiem wsadza łeb do kufla jednego z kolesi - co powoduje natychmiastowe zdryfowanie zainteresowania na inne tory. Każdy chce selfi z flamingiem pijącym piwo,nawet przypadkowi przechodnie :) Niestety kolesie nie stanęli na wysokości zadania - i nie przysłali mi obiecanego zdjęcia :( Więc ta sytuacja musi pozostać jedynie na kartach mojej pamięci w głowie.

To ten delikwent. Udaje, że to nie o nim! ;)

Obrazek

Próbujemy też dotrzeć do kapliczki na bagnach. Jest ona jedyną pozostałością po wsi Borowiec, która zniknęła w wodach cieszanowickiego zalewu. Domy i zabudowania gospodarcze zostały zniszczone przed zalaniem. Została jedynie ta kapliczka, niegdyś stojąca na górce koło młyna. Ponoć do kapliczki można dotrzeć suchą stopą, ale tylko w niektóre okresy roku - w czasie dużej suszy i zimą, gdy mróz zetnie bagna.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

My mimo wszystko próbujemy, jednak co chwilę stajemy przed kolejną porcją mlaskającego błota, a ilość chmur komarów powoduje znaczny spadek zapału do poszukiwań (zwłaszcza u toperza i kabaka, bo jak już kiedyś wspominałam, komary mając takie dwa smaczne okazy, z gryzienia mnie już rezygnują ;) Może w gumiakach by się udało?

Dla przedstawienia, czemu nam się nie udało tam dotrzeć - tak wygląda zdjęcie kapliczki z lotu ptaka - zdjęcie pochodzi ze strony pobezdrożach.com

Obrazek

Na tej stronce można sobie też zobaczyć zdjęcia kapliczki z bliska, bo autorowi udało się tam podejść zimą.

Skądinąd ciekawe, czemu robiąc zalew zawsze niszczy się stare budynki mające być na dnie? To byłoby takie ciekawe jakby oprócz kapliczki z wody sterczały kominy domów, dachy stodół czy oblepione ślimakami, omszałe ściany zalanych ruin. A gdyby nawet wszystko równo pokrywała woda - jaka gratka dla płetwonurków! Zupełnie jak kamieniołomy w estońskim Rummu (https://jabolowaballada.blogspot.com/20 ... rummu.html) gdzie są podwodne maszyny czy domki, z zachowanym nawet wyposażeniem!

W Trzepnicy zjadamy lody na przysklepowej ławeczce. Takiemu zakątkowi nie mogliśmy się oprzeć!

Obrazek

Potem jeszcze przekąpka w kamieniołomach koło Sulejowa, zwanym wapienniki. Jak to często z kamieniołomami bywa, miejsce charakteryzuje się pięknym, lazurowym kolorem wody, która jest upiornie zimna.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Problem jedynie, że nasze kabaczę nie umie jeszcze pływać. Nie można więc jej tu wypuścić na szerokie wody, tylko trzeba znaleźć półkę do bełtania się przy brzegu. A jak wiadomo - kamieniołomy zaczynają najbardziej aromatycznie pachnieć tam, gdzie pod toba jest już kilkadziesiąt metrów wodnej otchłani! Ech... to zimowe zamknięcie basenów wiele planów nam pokrzyżowało!

cdn
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

Jak to zabawnie bywa, że człowiek na wyjazdach często znajduje przygodę, ale nie tą, której szukał i której się spodziewał ;)

Nasza wycieczka nad Pilicę to historia rozczarowania miejscem, do którego przybyliśmy za późno… Bardzo mnie zainteresował fragment rzeki na zachód od Białobrzegów. Na południe od wiosek Góry, Pacew, Przybyszew i Osuchów znaczone były mosty. Mosty donikąd. Bo po drugiej stronie znajdują się tylko łąki, zagajniki i rozlewiska rzeczki Stara Pilica. Cztery blisko siebie położone mosty, za którymi droga się kończy w piachu czy trawie. I to mosty nie bylejakie - drewniane, mocno nadgryzione patyną lat. Rozlezione, ażurowe, fragmentarycznie uzupełniane w inicjatywie oddolnej różnistymi deszczułkami. Zupełnie jak kładki przez liman w mojej ukochanej Rasejce! (https://jabolowaballada.blogspot.com/20 ... sejka.html) Specjalnie więc zboczyliśmy z naszej trasy kilkadziesiąt kilometrów, gdyż biwak przy takim moście byłby nie lada gratką! Gdy przeglądałam zdjęcia na satelitarnych mapach, aż nie chciało mi się wierzyć, że takie miejsce mogło się uchować w dzisiejszej Polsce! No i miałam rację - nie mogło… :(

Zdjęcia pochodzą z googlemaps. Pochodzą chyba z lat 2014-2016. Trochę nam więc zabrakło…

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Czy to są zdjęcia tego samego jednego mostu? Czy różnych? Tak na oko wyglądają nieco inaczej... Ale tego już niestety nie wiem. Zapisywałam sobie te zdjęcia ponad rok temu jako "mosty nad Pilicą", a teraz one zniknęły z mapy.

Pojechaliśmy zobaczyć każdy z mostów, no i żaden już tak nie wyglądał… Poza tym wszędzie nad rzeką kłębił się dziki tłum piknikujących, przy próbie wysiadania z busia od razu opadały nas sfory hodowanych bezstresowo psów, a co gorsza niektóre próbowały wskakiwać do środka… np. toperzowi na kolana. A co właściciel? “Dziubutek tak ma! On uwielbia jeździć za kierownicą” i zamiast dać psu pod ogon - to go jeszcze chwali, że taki mądry, taki zwinny, taki kochany...

Czasem dobitnie rzeczywistość odbiegnie od planów i wyimaginowanych marzeń...

Ale czas powoli działał na naszą korzyść. Niedziela, godzina 18...19… Tłum powoli rzedł, odpływając stopniowo w stronę miast.. Malały stada psów a i zatory na rzece utworzone z kajakarzy stawały się coraz łatwiejsze do odetkania. Gdy słońce zaczęło się chylić za horyzont - zostaliśmy nad rzeką sami. Z ogniskiem, komarami i snującym się dymem, powoli stapiającym się z mgłami podnoszącymi się znad staropilickich bagien…

Obrazek

Obrazek

Ciepłe kolory zbliżającego się pogodnego wieczoru.

Obrazek

Obrazek

Ognicho z chrustu pachnącego bagnem. Tylko takie udało się powyrywać z błot nadrzecznych.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

A tak wyglądają oparzeliska, już po zachodzie słońca, gdy ich wyziewy połączą się z wytworem kopcącego, mokrego chrustu. Uczta duchowa a i zapach cudowny!

Obrazek

No! To przed nami 4 i pół dnia kiedy będzie można wziąć szerszy oddech i nie musieć obawiać o zadeptanie.

Wraz z nadchodzącym zmrokiem z mgieł wyłonił się ON. Facet w średnim wieku, ze starym plecakiem i głową owiniętą bandażem. To Lafa - tajemniczy, ukraiński pasterz. Podszedł do nas i zapytał czy nie widzieliśmy 10 krów, bo mu się zgubiły. Jakieś krowy się tu wcześniej przewijały na tych łąkach na horyzoncie, ale co się z nimi stało, gdzie poszły, czy ktoś je zabrał - za tym już nie śledziliśmy. Teraz w zasięgu wzroku żadnych krów nie ma. Lafa się trochę zmartwił, ale nie jakoś bardzo. Chętnie na chwilę przysiadł się do ogniska, a jeszcze chętniej skorzystał z jadła i napoju. Pochodzi z wioski pod Charkowem. W Polsce jest już rok, który jest pasmem porażek i niepowodzeń. Z pracy w fabryce wyrzucili go w pierwszym tygodniu. Zawsze miał zwyczaj przed robotą wypijać setkę, a okazało się, że w Polsce jest to niedopuszczalne. Potem pracował na budowie, ale dach stawianego hangaru się zawalił - i trzeba było brać nogi za pas. W innym mieście najął się do pomocy przy remoncie drogi, ale walec nieszczęśliwie najechał mu na stopę i 3 miesiące spędził w szpitalu. Od tego czasu trochę kuleje. Teraz do długiej listy “sukcesów” dołączyły zaginione krowy… Lafa prosi nas o pokazanie mu mapy, chce zobaczyć gdzie jesteśmy i gdzie w okolicy są jakieś większe miasta, gdzie będzie można szukać zatrudnienia. Pyta nas też, czy nie znamy jakiegoś miasta, gdzie jest dużo ludzi z Ukrainy, aby mógł się swobodniej porozumieć. No znam jedno takie miasto, gdzie idąc ulicą ostatnio rzadko się słyszy polski język, ale jest ono dość daleko stąd… Poza tym mam pewne opory co do ściągania Lafy do nas, jeszcze nam co wybuchnie ;) Po wspólnie spędzonej pólgodzince Lafa się żegna. Oddala się tak jak przyszedł, polną drogą wzdłuż rzeki, często chrząkając i pogwizdując jakąś melodię. Odchodzi w stronę Białobrzegów. Ponoć ma plan kierować się na Radom i tam szukać szczęścia…

Poranek wstaje upalny, taki jak lubimy najbardziej!

Obrazek

W tle widać krowę - czy to jedna z TYCH krów? Tego się już nie dowiemy!

Obrazek

A w okolicy jest duża moda, aby wyprowadzać konie na spacer jadąc traktorem! :)

Obrazek

Obrazek


cdn
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: Piotrek »

buba pisze: piątek 12 lis 2021, 19:06A w okolicy jest duża moda, aby wyprowadzać konie na spacer jadąc traktorem! :)
Błędna interpretacja - to "rezerwa mocy" na wypadek gdyby silnik spalinowy odmówił współpracy. :lol:
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

Piotrek pisze: piątek 12 lis 2021, 19:37
buba pisze: piątek 12 lis 2021, 19:06A w okolicy jest duża moda, aby wyprowadzać konie na spacer jadąc traktorem! :)
Błędna interpretacja - to "rezerwa mocy" na wypadek gdyby silnik spalinowy odmówił współpracy. :lol:

Dobry plan! :D Paliwa braknie albo co - a tu nie dosc ze dodatkowy silnik a moze jeszcze droge do domu zna!
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

W miejscowości Ruda koło Skierniewic po raz pierwszy spotykamy się z rzeką Rawką. Zaraz koło drogowego mostu są ruiny młyna. Z drewnianego budynku po pożarze została tylko podmurówka. Obok z wody wystają koła zębate.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Kawałek dalej żwirowa droga skręca w las. Po chwili kluczenia doprowadza do ośrodka “Sosenka”. Do wczoraj mieli tu armagedon. Dziś jesteśmy sami. Urok poniedziałków po długich weekendach. Jest tylko obsługa sprzątająca domki i dzieląca się historiami z przedwczoraj. Głównie kajakarze tu bywają, ale szczególnie ci długoweekendowi uwielbiają głośną muzykę. Ponoć po ich wyjeździe w uszach wciąż dzwoni od ciszy. Teraz to tylko ptaki drą dzioby i wiatr przywiewa odległe echa żab znad Rawki. A ładna to rzeka. Wygląda dziko bo płynie przez rezerwat i nie można usuwac z niej powalonych pni. Ciekawe są tu spływy kajakowe bo co kilkanaście metrów spotykasz się z przeszkodą, więc trzeba meandrować między drzewami, prześlizgiwać się dołem, albo przenosić kajaki brzegiem. Nudy na Rawce ponoć nigdy nie ma!

Obrazek

Obrazek

My spławiamy się dziś bez pomocy urządzeń. Prąd jest dość wartki a woda lodowata.

Obrazek

Brzegi są klimatycznie zmienne. Nie da się jednak wędrować korytem rzeki - jest za głęboka, miejscami są naprawdę solidne jamy, kryjące z głową. Za to pni wystających z wody nie brakuje - na ławeczkę, do wspinaczki...

Obrazek

Obrazek

Są też miejscami piaszczyste miniplażki.

Obrazek

I całkiem solidnie zasysające bagienka!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Niewielki kawałek spokojnych wód.

Obrazek

A na wysokiej nadrzecznej skarpie położona jest baza Sosenka.

Obrazek

Ośrodek jest taki jakie lubię najbardziej. Drewniane domki z dawnych lat położone pod szumiącymi sosnami. Jedno z tych miejsc, gdzie czas przestał płynąć. A do tego pachnący, czerwcowy dzień - cóż chcieć więcej?

Obrazek

Obrazek

Co ciekawe - każdy domek jest tu trochę inny.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Ten jest nasz! Na samym końcu alejki, w miłym zakątku przy powiewającym praniu!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Wnętrza charakteryzują się prostotą wyposażenia i miłą dla oka ciepłą kolorystyką :)

Obrazek

Taką samą drabinkę mieliśmy przed blokiem 30 lat temu! I ja też lubiłam wyleźć na samą górę i tam siedzieć.

Obrazek

W tym domeczku mieści się kuchnia.

Obrazek

Z jej wyposażenia najbardziej zapada mi w pamięć nieco upiorny kieliszek… Zdegustowana twarz króla jest jakby naroślą na naczyniu. I ten wzrok, jakby chciał powiedzieć: “Nie umiesz pić frajerze, odłóż mnie do szafki i mnie ani nie wkurzaj”

Obrazek

Ośrodek jest położony na górce - kajaki na dół nad Rawkę są zwożone po szynach! Prawdziwa śródbazowa wąskotorówka!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Rano rozważamy kajakowanie… Tak nam pachnie taki spływ… Ale nikt z nas nigdy jeszcze nie spływał żadną rzeką, w kajaku to tylko bełtaliśmy się po jeziorze i to też już wieki temu. Czy byśmy sobie poradzili z zawałami co parę metrów? I co z niepływającym kabakiem? Kamizelka kamizelką, ale żeby nam jej prąd nie porwał… Czy się nie wypierdzielimy na pierwszym zakręcie, kajaki chyba bywają mocno chybotliwe… Trochę mamy za dużo obaw - zwłaszcza, że nie mają trzyosobowych kajaków, więc trzeba by taszczyć 2 pływadła. Raczej więc nie ma szans na powodzenie takiej akcji... Trzeba by się na początek przepłynąć jakąś łatwiejszą rzeczką, najlepiej taką co przypomina kanał i ma wodę do kolan ;) A Rawka ma ponoć opinię najtrudniejszej rzeki na Mazowszu. Tak przynajmniej się reklamują… Więc chyba nie jesteśmy grupą docelową ;) Decydujemy się więc tylko na kolejną przekąpkę i skakanie po kłodach bez zbędnego balastu.

cdn
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

Przez Sochaczew suniemy przejazdem. I przy naszej drodze rzuca się w oczy jakas stara lokomotywka. Centralnie na chodniku stoi! Nie sposób się nie zatrzymać :)

Obrazek

Tak odkrywamy muzeum kolei wąskotorowej. Ogrodzone, biletowane, no ale skoro już się zatrzymaliśmy? Na szczęście po zakupieniu biletu można sobie swobodnie połazić gdzie się chce i nikogo oprócz nas między wagonikami nie ma.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Ciekawe czy jakiś czas temu kolejka kursowała tu tak zaraz pod blokami? czy teraz je tak poustawiali, a czynnego torowiska nigdy tu nie było?

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Rozjazdy, skrzyżowania…

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Tory krzyżujące się pod katem prostym.

Obrazek

Chyba nieczęsto takie bywają? Myśmy raz takie widzieli, w Krakowie Bieżanowie w krzakach, też już raczej nieużywane.

Chrzanowskie tabliczki.

Obrazek

Obrazek

Orzełek z jęzorem.

Obrazek

Busio szynowy! Taką mieć drezynkę do przemierzania nieczynnych linii!

Obrazek

Taka stacyjka to ja rozumiem! Szkoda, że mało już jest takich w użytku!

Obrazek

Obrazek

Gotowi do drogi! ;)

Obrazek

Albo jeszcze lepiej tak!

Obrazek

Obrazek

Kabaczek największą sympatię poczuł do tego pojazdu. Nie wiem czy chodzi o wielkość?

Obrazek

Cały przegląd drezynek samochodowych.

Obrazek

Obrazek

Jedna z najmilszych lokomotywek pochodzi z bytomskiej huty Zygmunt! Czy ja dobrze rozumiem, że do 2011 roku stała rdzewiejąca gdzieś na bytomskich bocznicach, opuszczona i ja tam nie poszłam?? Niesamowita jest, jakaś taka krótka, wysoka, wygląda trochę jak wagonik linowy!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Jest też druga część kolejowego skansenu - zamknięta i znacznie bardziej pordzewiała.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

A w rejonie trwa wyraźnie jakiś protest. Nie wiemy czego dokładnie dotyczy, ale proponowane odgórnie podziały administracyjne chyba nie przypadły do gustu mieszkańcom.

Obrazek

Obrazek

Na biwak jedziemy w okolice Nowego Secymina, w miejsce gdzie dawniej na Wiśle był prom. Solidny kawał rzeki! Z wyspami, z łachami piachu. Na Odrze tego nie mamy w takiej ilości!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Jak na wtorkowy wieczór kręci się tutaj całkiem sporo ludzi. I jesteśmy świadkiem zabawnej sytuacji. Oprócz nas stoją nad rzeką 4 auta. Dwa z młodzieżą, która chyba planowała poimprezować przy ognisku, reszta to spacerowicze i miłośnicy zachodów słońca. Jakieś parki przysiadły na szlabanie. A potem wjeżdża policja. Zatrzymują się na drodze. Nikt nawet nie wychodzi z radiowozu. Może też przyjechali po robocie popatrzeć sobie na rzekę? I na tym etapie wszyscy pośpiesznie wsiadają do swoich aut i odjeżdżają gęsiego. Jakby w panice! A potem, na końcu orszaku odjeżdża policja. Zostajemy nad rzeką sami. Czemu tamci się tak szybko zwinęli na widok policji? Czy mieli jakieś złe zamiary? Toż myśmy chyba już zrobili wszyskie przestępstwa jakie można zapodać w takich warunkach - wjazd autem na trawę, ognisko, flaszka w ręce… Ale nikt do nas nie miał o nic pretensji. A tamci w auta i chodu! Zadziwiająca "koincydencja czasowa"!! ;)

Wieczorny biwak mija w miłej atmosferze, wśród trzasku ogniska i trzepotu wodnych ptaków, których kląskania mieszają się z odgłosami żab odzywających się co chwilę stadnie gdzieś z szuwarów. Ognicho nieco pachnie mułem - taki urok spalania chrustu oblepionego nadrzecznym piachem i gliną. Za rzeką całą noc jeździ traktor. Jakby w kółko. Tam i z powrotem, tam i z powrotem. Co on u licha robi? Nie udało nam się do tego dojść, ale jego monotonne buczenie silnika w tle i regularnie błyskające światła w czasie zmiany kierunku jazdy - będzie dla nas na zawsze nieodłącznym fragmentem tego czerwcowego wieczoru.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Poranne suszenie drewna pozyskanego nad rzeką. Pewnie się przyda na kolejne dni!

Obrazek


cdn
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: Piotrek »

buba pisze: środa 17 lis 2021, 18:35Ciekawe czy jakiś czas temu kolejka kursowała tu tak zaraz pod blokami? czy teraz je tak poustawiali, a czynnego torowiska nigdy tu nie było?
Wąskotorówka w Sochaczewie była od 1919. Ostatni zaś rozkładowy pociąg wyjechał ze stacji Sochaczew 30 listopada 1984 r. o godzinie 15.35. Więcej info tutaj: https://sochaczew.stacjamuzeum.pl/o-nas ... kotorowej/
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

Piotrek pisze: środa 17 lis 2021, 18:51
buba pisze: środa 17 lis 2021, 18:35Ciekawe czy jakiś czas temu kolejka kursowała tu tak zaraz pod blokami? czy teraz je tak poustawiali, a czynnego torowiska nigdy tu nie było?
Wąskotorówka w Sochaczewie była od 1919. Ostatni zaś rozkładowy pociąg wyjechał ze stacji Sochaczew 30 listopada 1984 r. o godzinie 15.35. Więcej info tutaj: https://sochaczew.stacjamuzeum.pl/o-nas ... kotorowej/
To mialam małe szanse się nim przejechac i to pamietac ;)
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

Pierwszym fortem Twierdzy Modlin jaki odwiedzamy jest Fort VII Cybulice. Sunąc przez las mijamy rozrzucone gwiazdobloki, co sugeruje, że chyba zmierzamy w dobrą stronę.

Obrazek

Chwilę później naszym oczom ukazuje się betonowy kibelek!

Obrazek

Obrazek

W końcu ze skłębionej zieloności wyłania się szara ściana poszukiwanego fortu. Są na niej jakieś kolorowe malunki - wyglądają na współczesne, ale formą raczej odbiegają od klasycznych graffiti. Wyglądają raczej jak jakieś herby?

Obrazek

Zapomniałam zabrać latarek, zostały w busiu na siedzeniu. Chodzimy więc korytarzami jak jakieś jełopy, przyświecając sobie telefonami. Główne wrażenie z tego miejsca pozostaje nam więc nieco mroczne ;)

Obrazek

Wnętrza są przesiane pyłem i wilgocią. Błysk flesza rozprasza się na wiszących w powietrzu drobinkach.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

W jednym z pomieszczeń stoja dwie kanapy. Wygląda jakby tu ktoś kiedyś pomieszkiwał. Ilość pyłu w powietrzu jest dużo większa niż w pozostałej części fortu. Jakby niedawno był tutaj pożar? Ściany są mocno okopcone, panuje zaduch i smród - wali palonymi zwłokami. Cóż... Pozostaje mieć nadzieję, że był jakiś nieudany grill i się komuś kurczak zjarał ;) Namacalna ciemność potęguje wrażenie niepokoju, spadamy, nic tu po nas...

Obrazek

Bluz też nie wzięłam, więc zmarzliśmy jak psy. Nie wiem co za zaćmienie umysłu mnie opanowało, jakbym pierwszy raz w życiu do bunkra poszła.

Na sufitach w niektórych pomieszczeniach można znaleźć kolorowe napisy cyrylicą np. “Kuchnia”. Innych sentencji rozszyfrowac nie umiemy. Ponoć to oryginalne napisy sprzed ponad 100 lat, z czasów działania fortu i stacjonowania tu rosyjskich wojsk. Ciekawe, że tak chciało im się malować na kolorowo!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Wąskie boczne korytarzyki oplatają chyba cały fort dookoła. Tutaj jest najchłodniej a powietrze jest najbardziej przejrzyste.

Obrazek

Obrazek

Jest trochę ładnych nacieków na ścianach i sufitach.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Albo wyłążą stare posadzki, jakoś zupełnie nam nie pasujące do fortu. “Jak w sklepie” - kwituje kabak.

Obrazek

Fort jest bardzo lubiany przez komary i muchy. W środku są ich całe roje. Nie wiem czy w lesie im było za ciepło, a tu mają chłód i wilgoć? W niektórych pomieszczeniach mocno czuć gazem. Tak jakby w okolicy przebiegała jakaś rura, która pękła? Na samym początku zwiedzania, przez krótką chwilę, mielismy pomysł zrobienia sobie łuczywa. Ale chyba dobrze, że go szybko porzuciliśmy... ;)

W stronę światła i ciepła!

Obrazek

Potem idziemy do miejsca zwanego prochownia P11 - zapole fortu Cybulice. Przez fajny las pełen konwalii i pagórków.

Obrazek

Tutaj stary beton ukryty jest nie tylko w krzakach, ale również pod pozawalanymi drzewami. Łatwo można przeoczyć!

Obrazek

Wejście w otoczeniu łąkowych kwiatów.

Obrazek

Zaczyna się takim jakby “gankiem”.

Obrazek

Tu już przyszliśmy z latarkami, ubrani jak ludzie, więc chodzimy sobie komfortowo. Brak smrodu gazu również cieszy.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

I zdjęciami bez błysku mozna się pobawić!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Wąski korytarzyk też tu mają, ale niestety częściowo jest zamurowany.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Miło jest, ale nie zabawiamy tu długo. Dziś czeka nas jeszcze jedna atrakcja, na którą jak podejrzewamy musimy zarezerwować trochę więcej czasu.

cdn
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: Piotrek »

buba pisze: sobota 20 lis 2021, 19:26Wyglądają raczej jak jakieś herby?
Taki "mariaż" lilijki i lotniczej szachownicy mógłby wskazywać na jakąś harcerską drużynę lotniczą, pro-obronną itp.
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

Jednym z głównych powodów naszego przyjazdu pod Warszawę jest tzw. “Spichlerz”. Ogromna budowla położona na malowniczym cyplu u styku Wisły i Narwi. Zbudowali go w XIX wieku i początkowo, zgodnie z nazwą, był miejscem składowania zboża. Później pełnił rolę magazynów dla Twierdzy Modlin. Ucierpiał w wyniku bombardowań w czasie ostatniej wojny i w formie szkieletu stoi sobie do dziś ciesząc oczy wszelakich dzikich eksploratorów. Ponoć jakiś czas temu kupili go deweloperzy, aby zrobić tutaj otchłań burżujstwa, ale na szczęście póki co nic się nie dzieje i teren pozostaje jedynie we władaniu krzaków i wiatru :)

Pierwsza z obranych dróg kończy się na bramach terenu wojskowego. Za płotem kręci się dużo straży pożarnej. Wygląda jakby mieli jakieś ćwiczenia. Nie ma wyjścia, musimy obejść zasieki. Innej drogi nie ma. Ścieżka wiedzie samym brzegiem rzeki. Nie jest to klasyczny brzeg. Przedzieramy się przez lasy namorzynowe obrosłe baranim futrem.

Obrazek

To chyba robota akacji. Sporo jej tu rośnie, a czas taki, że właśnie kwitnie! I pachnie! Czy wspominałam już kiedyś, że uwielbiam akacje?

Obrazek

Obrazek

Po drodze mijamy wyschłe starorzecza, bagienka, trzcinowiska. Trasa jest wybitnie "sezonowa". Gdyby woda była ciut wyższa to byśmy tędy nie dali rady przejść.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Pod koniec trasy i tak otwiera się przed nami teren mulisty zasysający nogi po kolana. Przeprawa tędy nie ma szans powodzenia. Trzeba zawrócić...

Obrazek

Musimy wspiąć się na skarpę i kawałek przejść przy samym płocie z zasiekami i kolczatkami.

Obrazek

I wtedy wyłania się Spichlerz! Naprawdę imponujący kolos! Jest większy niż go sobie wyobrażałam! Jak jakieś ogromne zamczysko!

Obrazek

Jego ściany są pełne ciekawych zdobień np. powykrzywianych gęb! A każda gęba jest nieco inna!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Największe zgrupowanie płaskorzeźb jest nad główną bramą.

Obrazek

Obrazek

Zaglądamy jedynie do piwnic. Te mają w miarę solidne stropy. Po górnych poziomach nieco boimy się łazić, bo wygląda jakby od tupnięcia miało się zawalić..

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obchodzimy też budynek dookoła, na ile się da. Część murów jest spięta linami czy innymi klamrami, żeby się nie rozlazły.

Obrazek

Obrazek

A tu widoki na koszary w twierdzy, po drugiej stronie rzeki.

Obrazek

Obrazek

Przednia ściana spichlerza, tzn. ta od wody. Już się nie cofnę dla lepszego zdjęcia, bo krok za mną jest rzeka ;)

Obrazek

Obrazek

Snujemy się tu i ówdzie po cypelku. Spotykamy warsztaty terapii uzależnień oraz biwakowiczów wykorzystujących jedynie przedmioty z recyklingu - namiot uszyli z worków foliowych, tratwę zrobili z butelek, a wodę z Wisły gotują w jakimś opakowaniu jakby po farbie. Strach pomyśleć na czym pieką kiełbaski. No i skąd wzięli te “kiełbaski” ;)

Są też weseli wędkarze wspomagający się bimbrem. Chwilę z nimi gadamy, acz kontakt jest nieco utrudniony, bo co chwilę przerywa ją salwa śmiechu, której nasi znajomi nie potrafią opanować. Dopiero jak się zmęczą rechotaniem to wracają do tematu, aż znowu coś ich wyprowadzi z równowagi wywołując kolejny napad. Co może wywołać atak głupawki? Np. spadający liść albo dźwięk silnika samochodu na pobliskim moście. Sympatyczne chłopaki, ale rozmowa z nimi jest męcząca - zbyt duże okresy przestoju. Nie wiem co to za bimber i czemu on tak dziwacznie działał... ;)

Obrazek

A tak prezentuje się spichlerz zza rzeki. Obserwowany kolejnego dnia, gdy zwiedzamy główną część Twierdzy Modlin, położoną na terenie Nowego Dworu. Ale o tym w następnej relacji.

Obrazek

Obrazek


cdn
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: Piotrek »

buba pisze: niedziela 21 lis 2021, 17:09Przedzieramy się przez lasy namorzynowe obrosłe baranim futrem.
[...]
To chyba robota akacji.
Mnie to raczej wygląda na efekt "puszenia się" osik...
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

Piotrek pisze: niedziela 21 lis 2021, 18:25
buba pisze: niedziela 21 lis 2021, 17:09Przedzieramy się przez lasy namorzynowe obrosłe baranim futrem.
[...]
To chyba robota akacji.
Mnie to raczej wygląda na efekt "puszenia się" osik...
Spora szansa, ze masz rację! Ja sie jakos bardzo dobrze na drzewach nie znam...
Awatar użytkownika
Argon
nadleśniczy
nadleśniczy
Posty: 4576
Rejestracja: czwartek 13 sty 2011, 17:44
Lokalizacja: Pomorze

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: Argon »

Szkoda tej pięknej budowli ..., niebawem się przewróci lub zostanie przewrócona ...
... czasami mam wrażenie, że przeciętny Polak uważa, że jak jego sąsiad złamie nogę, to jemu się będzie lepiej chodzić. Kayah
ODPOWIEDZ