Moderator: Moderatorzy
One tak były budowane.buba pisze:Puste zagrody zwykle występują pojedynczo
A to już niekoniecznie. Pamiętaj, że "instynkt stadny" człowieka, przy znacznym rozproszeniu populacji, jakby ulegał osłabieniu...buba pisze:Ponuro musiało się mieszkać w takich miejscach
“Ćwiczenia”, “zachować ostrożność” , “teren zamknięty”, “wstęp wzbroniony”. No żesz to szlag! Znowu się wrąbaliśmy na poligon! Taaaaa… słowo “keelatud” jest nam już bardzo dobrze znane…;) Ciągle je spotykamy! Wręcz się śmiejemy, że nim właśnie jest oznaczony nasz szlak! Przetłumaczyć?buba pisze:Ja zbyt mało znam angielski aby coś skumać.
A jak wiadomo - takie miejsca obfitują w miejsca opuszczone i spotkania z dziwnymi ludźmi - więc i tym razem nie było inaczej!
Są z Kraslavy, ale polować przyjeżdzają w te rejony - bo ponoć więcej tu jest zwierzyny, która przychodzi przez granice z przepastnych, estońskich lasów. Pobliski opuszczony dom służy im jako chatka na wypady i imprezy. W tym celu wysprzątali sobie jedno pomieszczenie. Piec ponoć wciąż na chodzie. Przyjeżdżają tu średnio raz w miesiącu. Za piecem mają gdzieś skrytke na wódke.
Ta szopka, w której miała miejsce niezapomniana impreza pewnego chłodnego majowego wieczora...
) Myśle, że jak ktoś przyjdzie tam wieczorem, wylezie po drabince i sie kimnie - to żadnego problemu nie będzie. A na na trase blisko Miejsca w środku na pięterku dla dwóch osób. Na parterze tez zadaszone miejsce, ale na górze jakoś chyba fajniej! Tak jak np. w Upmalas...
To fajny patent na tzw. piętrową sławojkę. Podobne widziałem w Łupkowie przy nieistniejącym już od kilku lat posterunku celnym przed tunelem.buba pisze:grube rury -... przykiblowe..
Andrejs Spāģis (urodzony 14 stycznia 1820 r., Zmarł 29 lipca 1871 r.) - łotewski nauczyciel i publicysta, autor podręczników, pracował nad publikacją podręczników z gramatyki i fizyki w języku łotewskim.buba pisze:Chyba jakaś sławna postać tu kiedyś mieszkała!
Może czas zacząć tak ją nazywać i pisać µ_buba. i jakiś rodzaj tęsknoty za utopionym w lesie blokowiskiem, jakby przeniesionym z dawnych lat, za tym piachem wymieszanym z betonem i zapachem żywicznego, sosnowego lasu.. I usilna chęć, aby znów tam wrócić, więcej się powłoczyc zaułkami, zobaczyc to dziwne “głazowisko”, które majaczyło gdzieś we mgle na brzegu morza jeszcze dalej na północ niz rozłożyliśmy się wtedy biwakiem.. Chcieliśmy juz tu zawitać rok temu, ale awaria busia to uniemożliwiła. Ale teraz sie udało! W pewien szary i mokry czerwcowy dzien suniemy więc w strone jednego z moich ulubionych miast! Dowiadujemy się między innymi tego, że ponoć Lipawa Karosty bardzo nie lubi. I z wzajemnością. Że ponoć nie ma na Łotwie tak łotewskiego miasta jak Lipawa. I tak rosyjskiego (a raczej poradzieckiego) jak Karosta. Procentowo w statystykach wygląda to ponoć podobnie jak w innych miastach. Tylko, ze tam ludność jest wymieszana, a tu granica biegnie kanałem... Resztę zrobiła juz przyroda - fale i morska bryza. Stary skorodowany beton wtopił się w krajobraz.. Miejscami przypomina wręcz skały, tylko wystajace tu i ówdzie druty i inne kawałki metalu sugerują tworzącą je niegdyś ręke człowieka.
Bo tu nie ma pionów i poziomów, tu wszystko faluje i łamie sie losowo we wszystkich perspektywach. Linia morza zdaje się być jedyną trzymającą fason - acz momentami mam wrażenie, że też nie do końca. Tu wszystko jest krzywe, popękane i zastygłe w najbardziej fantazyjnych pozycjach, które na oko wydają sie być totalnie nietrwałe - ale jednak siedzą w większości mocno swoim ciężarem w piachu klif lub zaryte w morskim dnie. I chyba nic prócz sztormu gigantu nie jest w stanie ich ruszyć... Bunkry porastają różyczki, mech, porosty, glony i wszelakie inne oślizgłe i aromatyczne stworzenia nadmorsko - naskalne.
Ciekawe czy nam to wypomni z wyrzutem za ileś lat...
Zdjęcia pt. "znajdź turyste" 
Rura jest zadaszona, więc jest w niej sucho. Wieje też nieco mniej niż na zewnątrz, ale przewiew jest wystarcający aby dym ogniska nie wygryzł nam oczu. Rozpalamy jeden z brzozowych pieńków - tych "pochodni drwala", które zakupiliśmy na łotewskiej stacji benzynowej. Taki biwak to ja rozumiem! 
Na szczęście jednak wiatrak się nie rozpada i rano robi takie samo obrzydliwe “uuuuuu” jak wieczorem. No ale na drugi nocleg to się raczej rozłożymy gdzieś już dalej od niego!
), zastanawiając sie nad pięknem tego miejsca i tej ulotnej chwili o zapachu morskiej bryzy i sosnowego lasu i… nagle widze napis wysprejowany na bunkrze.. “Wiedz, że te chwile są bezcenne”.
Bo my się wybraliśmy na zwiedzanie miasta na piechotę. Gdy obeszliśmy południową dzielnicę, przeszliśmy do środkowej przez most a stamtąd, przez kolejny most mieliśmy zamiar dojść do Karosty... a tymczasem most okazał się być w remoncie, a następny dopiero parę kilometrów dalej. No więc nie dotarliśmy.
To co widziałaś to nie molo ale falochron (o czym piszesz później). Dlatego statystyki milczą o nim jako o najdłuższym molo na Bałtyku i dlatego sopockie molo z długością 511 metrów nosi ten tytuł.buba pisze:mimo że jest chyba najdłuższym molo na Bałtyku
).Celem budowy. I tak jak Sten napisał - molo jest nad powierzchnią wody.buba pisze:A jakiego punktu aby byc "molem" nie spelnia?
