opolskie wycieczki
Moderator: Moderatorzy
opolskie wycieczki
Wycieczke zaczynamy we Wronowie- krainie bruku, drewnianych plotow i milych okienek
okoliczne drogi
Lazimy sobie tez wokol palacu. Budynek jest zamkniety ale po otaczajacym go ogrodzie przechodzacym w las mozna sie swobodnie przemieszczac. Palac pelnil funkcje jakis biur i urzedow a obecnie jest prywatny.
W przypalacowym terenie zwraca uwage stary punkt przeciwpozarowy
oraz waga
Gdzies tu ponoc siedzi w lesie jeszcze dawny cmentarz ale jakos nie mozemy go znalezc mimo ze ponad godzine lazimy plątanina sciezek za palacem. Pewnie w zlym miejscu szukamy. Znajdujemy za to mnostwo bagienek, jeziorek i zarosnietych starorzecz. Las trzesie sie od spiewu ptakow jak w kwietniu, dziecioly sie tluka a i czasem brzeknie jakis zagubiony owad. Wszystko pachnie wilgocia i butwiejacym lisciem. Teren wyglada na zdziczaly park.
Potem jedziemy do Mikolina gdzie odwiedzamy wielki obelisk dokladniej opisany w temacie komunistycznych pomnikow
W Mikolinie sa tez resztki poniemieckiego cmentarza- nagrobki zostaly rownoustawione w trojszeregu
Kawalek dalej stoi palac, otoczony roznymi ruinami
W calej okolicy obserwujemy tez dzisiaj straszny wysyp kotow. Puszyste kulki wrecz sie roja a z plowych traw co chwile wystaje jakis ogon!
Golebie tez sie wygrzewaja do slonca a na niektorych dachach jest ich wiecej jak dachowek
W Golczowicach mijamy wieze o nieznanym przeznaczeniu
A w Naroku swiezo wyremontowany palac.
W jego najblizszej okolicy jednak nie brakuje ruin, kur, kałuż i powiewajacego prania. Nazwa adekwatna do klimatu- ulica Boczna
okoliczne drogi
Lazimy sobie tez wokol palacu. Budynek jest zamkniety ale po otaczajacym go ogrodzie przechodzacym w las mozna sie swobodnie przemieszczac. Palac pelnil funkcje jakis biur i urzedow a obecnie jest prywatny.
W przypalacowym terenie zwraca uwage stary punkt przeciwpozarowy
oraz waga
Gdzies tu ponoc siedzi w lesie jeszcze dawny cmentarz ale jakos nie mozemy go znalezc mimo ze ponad godzine lazimy plątanina sciezek za palacem. Pewnie w zlym miejscu szukamy. Znajdujemy za to mnostwo bagienek, jeziorek i zarosnietych starorzecz. Las trzesie sie od spiewu ptakow jak w kwietniu, dziecioly sie tluka a i czasem brzeknie jakis zagubiony owad. Wszystko pachnie wilgocia i butwiejacym lisciem. Teren wyglada na zdziczaly park.
Potem jedziemy do Mikolina gdzie odwiedzamy wielki obelisk dokladniej opisany w temacie komunistycznych pomnikow
W Mikolinie sa tez resztki poniemieckiego cmentarza- nagrobki zostaly rownoustawione w trojszeregu
Kawalek dalej stoi palac, otoczony roznymi ruinami
W calej okolicy obserwujemy tez dzisiaj straszny wysyp kotow. Puszyste kulki wrecz sie roja a z plowych traw co chwile wystaje jakis ogon!
Golebie tez sie wygrzewaja do slonca a na niektorych dachach jest ich wiecej jak dachowek
W Golczowicach mijamy wieze o nieznanym przeznaczeniu
A w Naroku swiezo wyremontowany palac.
W jego najblizszej okolicy jednak nie brakuje ruin, kur, kałuż i powiewajacego prania. Nazwa adekwatna do klimatu- ulica Boczna
Dzis uderzamy w rejony Lewina Brzeskiego. W Graczach ciekawe skrzyzowanie ulic- a gdzie 10 i 40 lecie?
Przypylenie ulic i domow sugeruje ze zblizamy sie do kopalni
Zabudowania kamieniolomu bazaltu widziane z drogi
Dalej jest wybudowana nowa droga, wielkim łukiem mijajaca kamieniolom. Stara droga zawalila sie do wyrobiska. Troche mam problemu z odnalezieniem osuwiska- teren zostal otoczony kolczastym plotem, ktory jednak jakos udaje mi sie sforsowac. Fragmenty spekanego asfaltu opadaja stromo w wielka dziure
Do przewleglej sciany przelepione jest cos w stylu kapliczki, zrobionej z wykorzystaniem kopalnianego wagonika.
Slepa droga konczaca sie zasiekiem z kolczastego drutu i dalej osuwiskiem zarasta i biegaja po niej bazanty w ilosci duzo. Zmykaja mi z kwikiem spod nog, chyba nie przywykly ze je tu ktos niepokoi..
Miejsce jest zaglebiem tarninowym, opycham sie slodkimi juz owocami po brzegi
Z Krasnej Gory do Grabina staramy sie wybrac najfajniejsza droge
Glownym celem dzisiejszej wycieczki jest Klucznik, ktory lezy miedzy Jakubowicami a Łambinowicami, niedaleko Niemodlina. Obecnie to ogromna plowa polana usiana od czasu do czasu jakims zmurszalym betonem albo kupka cegiel. Byla tu kiedys wies, przed wojna zamieszkiwalo ja ponad 400 osob. Wies byla wysiedlana dwukrotnie, najpierw w 45 roku jej niemieckich mieszkancow zawieziono do obozu pracy w Łambinowicach a na ich miejsce osadzono przesiedlencow polskich ze wschodu. Ale i oni nie pomieszkali tu dlugo. Juz w latach 50 tych rozlokowano ich po innych okolicznych wsiach a tereny Klucznika wlaczono do poligonu. Wtedy tez zniknela zabudowa wioski bo pozostawione domy i koscioly sluzyly jako cel dla szkolacych sie zolnierzy i ich artylerii.
Obecnie poligonu juz nie ma, zabudowan zostalo niewiele a atmosfera i specyficzny klimat dla miejsc o burzliwej historii roznosi sie nad polami i nieuzytkami. Jakby ktos chcial wiecej o historii miejscowosci poczytac:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Klucznik_ ... polskie%29
http://opolankazpasja.pl/klucznik-zaginiona-wies/
http://dolny-slask.org.pl/3849599,Klucz ... _wies.html
Do Klucznika docieramy od strony Jakubowic. Droga jest taka jakie lubie najbardziej- troche bruku, troche blota, troche szutru. Sa tez odcinki dla amfibii. Ale jednoczesnie jest na tyle utwardzona, rowna, szeroka i bez niespodzianek w stylu duzych kolein czy glebokich dziur ze nie ma niebezpieczenstwa utkniecia i jest calkowicie przejezdna dla osobowego autka- nawet po opadach!
Juz mijana tabliczka konca miejscowosci wrozy dobrze- ze jedziemy we wlasciwym kierunku a rejon jest przyjazny dla bub!
Kolory wokol jak przystalo na piekna druga polowe grudnia!
Polne kroliki sie wiec ciesza, wystawiaja ryjek do slonca, cieplego wiatru i wierzgaja radosnie nozkami!
Najlepiej zachowanym budynkiem jest ogromna stodola z kolumnada w srodku! miejsce dogodne na nocleg, ognisko, impreze wiec powaznie rozwazamy taki wariant na wiosne!
Jest tez kilka innych fragmentow budynkow
oraz kilka malych bunkierkow- chyba pozostalosci poligonu
Wsrod plowych traw okolicznych łąk widac charakterystyczna kepe drzew- w ktorej siedzi maly cmentarzyk
jakas dziura w ziemi- nie wiem czy wejscie do jakiejs kaplicznej piwnicy czy do grobowca
widok na cmentarz z pryzmy ziemi i cegiel
pojedyncze zachowane nagrobki
dominuje zielona puchata czcionka
jest po deszczu.. na poprzewracanych starych plytach tworza sie jeziorka w ktorych przeglada sie niebo i drzewa
resztki duzego krzyza
Nieopodal rosnie ogromniasta tuja
Popoludniem pojawiamy sie nad jeziorkami w okolicy Kantorowic, gdzie spotykamy sie z wedrujacymi wioskami i polami eco, Grzesiem i Kamką. Zapodajemy wspolne ognisko i degustacje swojskich kielbas i nalewek
Przypylenie ulic i domow sugeruje ze zblizamy sie do kopalni
Zabudowania kamieniolomu bazaltu widziane z drogi
Dalej jest wybudowana nowa droga, wielkim łukiem mijajaca kamieniolom. Stara droga zawalila sie do wyrobiska. Troche mam problemu z odnalezieniem osuwiska- teren zostal otoczony kolczastym plotem, ktory jednak jakos udaje mi sie sforsowac. Fragmenty spekanego asfaltu opadaja stromo w wielka dziure
Do przewleglej sciany przelepione jest cos w stylu kapliczki, zrobionej z wykorzystaniem kopalnianego wagonika.
Slepa droga konczaca sie zasiekiem z kolczastego drutu i dalej osuwiskiem zarasta i biegaja po niej bazanty w ilosci duzo. Zmykaja mi z kwikiem spod nog, chyba nie przywykly ze je tu ktos niepokoi..
Miejsce jest zaglebiem tarninowym, opycham sie slodkimi juz owocami po brzegi
Z Krasnej Gory do Grabina staramy sie wybrac najfajniejsza droge
Glownym celem dzisiejszej wycieczki jest Klucznik, ktory lezy miedzy Jakubowicami a Łambinowicami, niedaleko Niemodlina. Obecnie to ogromna plowa polana usiana od czasu do czasu jakims zmurszalym betonem albo kupka cegiel. Byla tu kiedys wies, przed wojna zamieszkiwalo ja ponad 400 osob. Wies byla wysiedlana dwukrotnie, najpierw w 45 roku jej niemieckich mieszkancow zawieziono do obozu pracy w Łambinowicach a na ich miejsce osadzono przesiedlencow polskich ze wschodu. Ale i oni nie pomieszkali tu dlugo. Juz w latach 50 tych rozlokowano ich po innych okolicznych wsiach a tereny Klucznika wlaczono do poligonu. Wtedy tez zniknela zabudowa wioski bo pozostawione domy i koscioly sluzyly jako cel dla szkolacych sie zolnierzy i ich artylerii.
Obecnie poligonu juz nie ma, zabudowan zostalo niewiele a atmosfera i specyficzny klimat dla miejsc o burzliwej historii roznosi sie nad polami i nieuzytkami. Jakby ktos chcial wiecej o historii miejscowosci poczytac:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Klucznik_ ... polskie%29
http://opolankazpasja.pl/klucznik-zaginiona-wies/
http://dolny-slask.org.pl/3849599,Klucz ... _wies.html
Do Klucznika docieramy od strony Jakubowic. Droga jest taka jakie lubie najbardziej- troche bruku, troche blota, troche szutru. Sa tez odcinki dla amfibii. Ale jednoczesnie jest na tyle utwardzona, rowna, szeroka i bez niespodzianek w stylu duzych kolein czy glebokich dziur ze nie ma niebezpieczenstwa utkniecia i jest calkowicie przejezdna dla osobowego autka- nawet po opadach!
Juz mijana tabliczka konca miejscowosci wrozy dobrze- ze jedziemy we wlasciwym kierunku a rejon jest przyjazny dla bub!
Kolory wokol jak przystalo na piekna druga polowe grudnia!
Polne kroliki sie wiec ciesza, wystawiaja ryjek do slonca, cieplego wiatru i wierzgaja radosnie nozkami!
Najlepiej zachowanym budynkiem jest ogromna stodola z kolumnada w srodku! miejsce dogodne na nocleg, ognisko, impreze wiec powaznie rozwazamy taki wariant na wiosne!
Jest tez kilka innych fragmentow budynkow
oraz kilka malych bunkierkow- chyba pozostalosci poligonu
Wsrod plowych traw okolicznych łąk widac charakterystyczna kepe drzew- w ktorej siedzi maly cmentarzyk
jakas dziura w ziemi- nie wiem czy wejscie do jakiejs kaplicznej piwnicy czy do grobowca
widok na cmentarz z pryzmy ziemi i cegiel
pojedyncze zachowane nagrobki
dominuje zielona puchata czcionka
jest po deszczu.. na poprzewracanych starych plytach tworza sie jeziorka w ktorych przeglada sie niebo i drzewa
resztki duzego krzyza
Nieopodal rosnie ogromniasta tuja
Popoludniem pojawiamy sie nad jeziorkami w okolicy Kantorowic, gdzie spotykamy sie z wedrujacymi wioskami i polami eco, Grzesiem i Kamką. Zapodajemy wspolne ognisko i degustacje swojskich kielbas i nalewek
W Ozimku gubimy sie w jakis terenach przemyslowych. Platanina uliczek z betonowych plyt czy zaszronionego starego asfaltu. A wokol rury giganty, jakies silosy, zsypy, jezdzace po torach dziwne pojazdy i stare wagi. Dlugo nie mozemy znalezc drogi wyjazdowej z tej dzielnicy ale sobie nie krzywdujemy
Gdzies dalej na trasie, jakas droga, jakas wioska. Jakos tak pyliscie i plowo…
W Smardach natrafiamy na palacyk
oraz przydomowe baszty- ni to nowe ni to stare? ni to brama ni kapliczka...
W Roznowie nie brakuje ciekawych miejsc- jest drewniany kosciolek, za nim ceglana piramida,
a kawalek dalej ruiny palacu otoczone zabudowaniami gospodarczymi w roznym stopniu zachowania i uzytkowania. Gdzieniegdzie mieszkaja ludzie, z niektorych wystawia gebe jakis bizon zapadniety w sen zimowy a niektore calkowicie wypatroszone obiekty sluza tylko lokalnym pijaczkom.
Palac zloci sie w ostatnich promieniach slonca, lekko przesloniety przez tuje giganta. A za nim rociaga sie zdziczaly park.. acz krzewy i drzewa zdaja sie tu byc dosc mlode.
Caly rejon to zaglebie bialych tablic
W Jakubowicach zwraca uwage pomnik krokodyla.
W Brunach wjezdzamy na teren dawnego PGRu, zatrzymujemy sie na ministacji benzynowej i rozgladamy za palacem. Jak spod ziemi wyrasta straznik tego terenu a w calej jego postaci dojmujacym obrazem zdaje sie byc ogromne zdziwienie. Widac nie codziennie jacys nieznajomi przyjezdzaja tu zatankowac Widok toperza czytajacego ksiazke przyprawia go o wytrzeszcz oczu, a moja geba wylaniajaca sie z krzakow skrywajacych ruiny poteguje tylko ten objaw. Mimo wszystko probujemy nawiazac mila rozmowe podczas ktore sie dowiaduje ze palac jeszcze 15 lat temu byl zamieszkany a stojace obok nas dystrybutory nadal skrywaja w swych czelusciach benzyne, acz sluzy ona jedynie miejscowym rolnikom i nie jest dopuszczona do sprzedazy. Gdy juz sie wydaje ze trafilismy u miejscowego w jakas przegrodke i nie budzimy niepokoju, stroz dostrzega kabaczka. Nie wiem czy po raz pierwszy w zyciu widzi spiace niemowle ale pyta “a co to?”. Udzielamy odpowiedzi zgodnej ze stanem rzeczywistym i tym samym mam wrazenie ze jego spokojny i uporzadkowany swiat zostaje po raz kolejny zburzony Atmosfery dodaje wyjacy nieopodal kundel ktory nie baczac na swe gabaryty i umaszczenie poczul nagle zew wilczych przodkow. Jak przystalo na tajemniczych i podejrzanych przybyszow milo sie zegnamy i rozplywamy w niebycie za stalowa brama niegdysiejszego gospodarstwa.
Na koniec jeszcze Krzywiczyny z ogromnym palacem o topornym ksztalcie stodoly.
I drewnianym kosciolkiem. I cmentarzem rzadzacym sie twardym prawem kapitalizmu- płać albo wypier***. Nie masz kasy to zbieraj kostki, kwiatki i ruszaj w emigracje - do lasu, albo gdziekolwiek, byle dalej od poswieconej ziemi..
Gdzies dalej na trasie, jakas droga, jakas wioska. Jakos tak pyliscie i plowo…
W Smardach natrafiamy na palacyk
oraz przydomowe baszty- ni to nowe ni to stare? ni to brama ni kapliczka...
W Roznowie nie brakuje ciekawych miejsc- jest drewniany kosciolek, za nim ceglana piramida,
a kawalek dalej ruiny palacu otoczone zabudowaniami gospodarczymi w roznym stopniu zachowania i uzytkowania. Gdzieniegdzie mieszkaja ludzie, z niektorych wystawia gebe jakis bizon zapadniety w sen zimowy a niektore calkowicie wypatroszone obiekty sluza tylko lokalnym pijaczkom.
Palac zloci sie w ostatnich promieniach slonca, lekko przesloniety przez tuje giganta. A za nim rociaga sie zdziczaly park.. acz krzewy i drzewa zdaja sie tu byc dosc mlode.
Caly rejon to zaglebie bialych tablic
W Jakubowicach zwraca uwage pomnik krokodyla.
W Brunach wjezdzamy na teren dawnego PGRu, zatrzymujemy sie na ministacji benzynowej i rozgladamy za palacem. Jak spod ziemi wyrasta straznik tego terenu a w calej jego postaci dojmujacym obrazem zdaje sie byc ogromne zdziwienie. Widac nie codziennie jacys nieznajomi przyjezdzaja tu zatankowac Widok toperza czytajacego ksiazke przyprawia go o wytrzeszcz oczu, a moja geba wylaniajaca sie z krzakow skrywajacych ruiny poteguje tylko ten objaw. Mimo wszystko probujemy nawiazac mila rozmowe podczas ktore sie dowiaduje ze palac jeszcze 15 lat temu byl zamieszkany a stojace obok nas dystrybutory nadal skrywaja w swych czelusciach benzyne, acz sluzy ona jedynie miejscowym rolnikom i nie jest dopuszczona do sprzedazy. Gdy juz sie wydaje ze trafilismy u miejscowego w jakas przegrodke i nie budzimy niepokoju, stroz dostrzega kabaczka. Nie wiem czy po raz pierwszy w zyciu widzi spiace niemowle ale pyta “a co to?”. Udzielamy odpowiedzi zgodnej ze stanem rzeczywistym i tym samym mam wrazenie ze jego spokojny i uporzadkowany swiat zostaje po raz kolejny zburzony Atmosfery dodaje wyjacy nieopodal kundel ktory nie baczac na swe gabaryty i umaszczenie poczul nagle zew wilczych przodkow. Jak przystalo na tajemniczych i podejrzanych przybyszow milo sie zegnamy i rozplywamy w niebycie za stalowa brama niegdysiejszego gospodarstwa.
Na koniec jeszcze Krzywiczyny z ogromnym palacem o topornym ksztalcie stodoly.
I drewnianym kosciolkiem. I cmentarzem rzadzacym sie twardym prawem kapitalizmu- płać albo wypier***. Nie masz kasy to zbieraj kostki, kwiatki i ruszaj w emigracje - do lasu, albo gdziekolwiek, byle dalej od poswieconej ziemi..
Juz w Przeczowie pojawia sie pierwszy budynek do ktorego zagladam, jakas fabryczna hala. Dostepu do niej bronia tak zjadliwe rosliny ze udaje mi sie podrapac nogi przez dwie pary spodni..
W Wilkowie przy torach zawijamy pod stara fabryczke, czesc jest opuszczona, fragment budynku chyba ktos uzywa..
Kawalek dalej stoi zrujnowany dwór. Ponoc odnalazl sie jego wlasciciel i nawet chcial odkupic ale pogmatwane losy wlasnosciowe go zniechecily. Mozna wejsc do srodka, nie ma zadnych utrudnien (no moze oprocz walacego sie dachu). Miejscowi ktorzy zajmowali sie pozyskiwaniem opału w terenie przypalacowym chcieli mnie po nim oprowadzac ale troche sie balam ze to wszystko zaraz runie nam na łby… Pogadalismy wiec na zewnatrz, pod zaroslymi bluszczem oknami. O pogodzie, o polityce, o wlasnosciach palnych impregnowanych belek oraz o niecheci miejscowych do wroclawskich rowerzystow
Latem chyba tu wroce- musi to pieknie wygladac jak roslinnosc sie zazieleni. Chyba widac wtedy tylko zielona bryle bluszczu ktora calkowicie zjadla dawną dzialanosc czlowieka..
Drugi palac stoi za szosa. Zamkniety, ogrodzony, jakby troche podremontowany.
Proba wejscia na teren konczy sie miejscowymi we wszystkich oknach okolicznych domow. Za szyba pojawiaja sie staruszki i trzymane na rekach niemowleta. Nawet kot wylazl na parapet.
Dalej sa Kowalowice, owiane dymem pelzajacym nisko i sugerujacym ze sezon grzewczy trwa w najlepsze.
Wokol palacu duzo roznych szop, stodol i innych mniej lub bardziej opuszczonych zabudowan sluzacych lokalnej ludnosci.
Po wiosce dlugo mozna sie wloczyc platanina wyboistych drog, na ktorych mozna niezle zatanczyc i powycinac hołubce, zarowno na butach jak i na oponach.
Ulica Jednosci. Ciekawe czy wciaz sie tak nazywa czy stara tabliczka przetrwala w chaszczach dziejowe zawirowania?
W Głuszynie przypadkiem trafiamy na stary cmentarz, zarosniety gestym bluszczem, pod ktorego liscmi znikaja drzewa, nagrobki i glebokie rozpadliny w ktore raz po raz mozna wpasc.
W Buczku Wielkim krecimy sie tu i owdzie, zerkajac na zroznicowane lokalne zabudowania
I w koncu Miechowa- juz od poczatku widac ze bedzie dobrze- biala tablica!
Palac lezy na uboczu wioski. Mozna do niego bez problemu wejsc, wszystko pootwierane- chyba ze kogos zniecheca walace sie stropy. Wnetrze wypatroszone, nic za bardzo tam nie ma.
Gdy tylko zajechalismy pod palac z okolicznych domow zaczely wylazic tlumy ludzi i grupowac sie przy skodusi. Rodziny z dziecmi, babcie z siatami. Poczulismy sie lekko nieswojo zeby nie powiedziec - nierzeczywiscie. Chwile pozniej tajemnica masowych migracji miechowskiej ludnosci na plac przypalacowy sie rozwiazala- przyjechal objazdowy sklep odziezowy!
Na drugim krancu wioski stoi drewniany kosciolek.
Miejsce wydaje sie byc na tyle sympatyczne ze tu obwolujemy popas. Przed nami droga ktora znika gdzies w polach. Chmury podzielily sie z czystym niebem po polowie.
Godzine pozniej stan ten ulega zmianie
Przy kosciele i cmentarzu stoi kibelek. Drewniana lekko rozleciana sławojka bez dachu. Wnetrze pomalowane w roznokolorowe mazaje. Jakby wyrwany z jakiejs innej rzeczywistosci i tu tajemniczo przeniesiony. Duzo bardziej pasowalby gdzies kolo jakiejs chatki studenckiej, bazy namiotowej czy domu szalonego artysty.
Po drodze do domu jeszcze palac w Pomianach, zamieszkany przez kilka rodzin.
Dzisiejszy dzien byl tez owocny w przydomowe zelazne sprzety rozniste.
W Wilkowie przy torach zawijamy pod stara fabryczke, czesc jest opuszczona, fragment budynku chyba ktos uzywa..
Kawalek dalej stoi zrujnowany dwór. Ponoc odnalazl sie jego wlasciciel i nawet chcial odkupic ale pogmatwane losy wlasnosciowe go zniechecily. Mozna wejsc do srodka, nie ma zadnych utrudnien (no moze oprocz walacego sie dachu). Miejscowi ktorzy zajmowali sie pozyskiwaniem opału w terenie przypalacowym chcieli mnie po nim oprowadzac ale troche sie balam ze to wszystko zaraz runie nam na łby… Pogadalismy wiec na zewnatrz, pod zaroslymi bluszczem oknami. O pogodzie, o polityce, o wlasnosciach palnych impregnowanych belek oraz o niecheci miejscowych do wroclawskich rowerzystow
Latem chyba tu wroce- musi to pieknie wygladac jak roslinnosc sie zazieleni. Chyba widac wtedy tylko zielona bryle bluszczu ktora calkowicie zjadla dawną dzialanosc czlowieka..
Drugi palac stoi za szosa. Zamkniety, ogrodzony, jakby troche podremontowany.
Proba wejscia na teren konczy sie miejscowymi we wszystkich oknach okolicznych domow. Za szyba pojawiaja sie staruszki i trzymane na rekach niemowleta. Nawet kot wylazl na parapet.
Dalej sa Kowalowice, owiane dymem pelzajacym nisko i sugerujacym ze sezon grzewczy trwa w najlepsze.
Wokol palacu duzo roznych szop, stodol i innych mniej lub bardziej opuszczonych zabudowan sluzacych lokalnej ludnosci.
Po wiosce dlugo mozna sie wloczyc platanina wyboistych drog, na ktorych mozna niezle zatanczyc i powycinac hołubce, zarowno na butach jak i na oponach.
Ulica Jednosci. Ciekawe czy wciaz sie tak nazywa czy stara tabliczka przetrwala w chaszczach dziejowe zawirowania?
W Głuszynie przypadkiem trafiamy na stary cmentarz, zarosniety gestym bluszczem, pod ktorego liscmi znikaja drzewa, nagrobki i glebokie rozpadliny w ktore raz po raz mozna wpasc.
W Buczku Wielkim krecimy sie tu i owdzie, zerkajac na zroznicowane lokalne zabudowania
I w koncu Miechowa- juz od poczatku widac ze bedzie dobrze- biala tablica!
Palac lezy na uboczu wioski. Mozna do niego bez problemu wejsc, wszystko pootwierane- chyba ze kogos zniecheca walace sie stropy. Wnetrze wypatroszone, nic za bardzo tam nie ma.
Gdy tylko zajechalismy pod palac z okolicznych domow zaczely wylazic tlumy ludzi i grupowac sie przy skodusi. Rodziny z dziecmi, babcie z siatami. Poczulismy sie lekko nieswojo zeby nie powiedziec - nierzeczywiscie. Chwile pozniej tajemnica masowych migracji miechowskiej ludnosci na plac przypalacowy sie rozwiazala- przyjechal objazdowy sklep odziezowy!
Na drugim krancu wioski stoi drewniany kosciolek.
Miejsce wydaje sie byc na tyle sympatyczne ze tu obwolujemy popas. Przed nami droga ktora znika gdzies w polach. Chmury podzielily sie z czystym niebem po polowie.
Godzine pozniej stan ten ulega zmianie
Przy kosciele i cmentarzu stoi kibelek. Drewniana lekko rozleciana sławojka bez dachu. Wnetrze pomalowane w roznokolorowe mazaje. Jakby wyrwany z jakiejs innej rzeczywistosci i tu tajemniczo przeniesiony. Duzo bardziej pasowalby gdzies kolo jakiejs chatki studenckiej, bazy namiotowej czy domu szalonego artysty.
Po drodze do domu jeszcze palac w Pomianach, zamieszkany przez kilka rodzin.
Dzisiejszy dzien byl tez owocny w przydomowe zelazne sprzety rozniste.
Sobotnim porankiem opuszczamy sloneczna i sucha Olawe kierujac sie na wschod. Im dalej tym bardziej zmienia sie pogoda i krajobraz… Pod Krapkowicami jest juz tak…
Gdyby nie drzewa to ciezko by odroznic niebo od horyzontu a i przebieg drogi staje sie jakis rozmyty. Trzeba bylo w lubuskie pojechac albo co… Teraz juz niestety za pozno na zmiany planow, marudzenie nic nie da, trzeba realizowac program
Przypadkiem wpadamy na pomniczek w Chrzowicach. Od wszechobecnej bieli i szarosci odcinaja sie trzy czerwone gwiazdy.
Dzis mamy do zobaczenia kilka palacykow:
Rozkochów.
Palacyk robi wrazenie opuszczonego, acz w czesci okien sa kraty, stalo na terenie auto i widzialam psia bude. Z tej ostatniej racji nie podeszlam blizej z obawy co z tej budy moze wylezc i w jakim bedzie nastroju
W Dobieszowicach trafiamy na jakiegos typa ktory “nie zyczy sobie aby fotografowac palac”. Wiec ja mu dla odmiany zycze szczesliwego nowego roku i jako ze stoje na ogolnodostepnym terenie to olewam jego bulgotanie.
Palac w Twardawie robi wrazenie jakies bezksztaltnej ukladanki z kilku pudełek
ale ma ciekawe balkoniki i kolumny
Jest tez mila dla oka stacja benzynowa
W Trawnikach palac jest duzy i niestety zamkniety ( a jeszcze pare lat temu dalo sie ponoc wejsc swobodnie do srodka)
W najblizszej okolicy jakies sklady zelastwa
W Karchowie mijamy budynek robiacy wrazenie skrzyzowania kosciola ze szklarnia
W Borzysławicach ciekawa brame przegradzajaca ulice
i palacyk niesamowicie zarosniety- nawet teraz ciezko do niego podejsc i sobie oka nie wykolic, latem to tu musi byc niesamowita dzungla!
W Grudni Małej to nam sie juz nie chce podchodzic i robimy zdjecie zza plotu bo jest coraz ciemniej i zimniej
W opolskim bardzo popularne jest stawianie dwujezycznych tabliczek z nazwami miejscowosci, jako ze zyje tutaj spora mniejszosc niemiecka. Sprawa wydaje sie zrozumiala w przypadku gdy nazwy miejscowosci brzmia inaczej. Ale gdy brzmia identycznie- nie rozniac sie ani jedna litera? Chyba nawet w patriotyzmie lokalnym czy manifestowaniu swojej przynaleznosci warto zachowac odrobine zdrowego rozsadku...
W jednej z wiosek mielismy dzis przedziwne spotkanie. Zauwazamy ze kolo skodusi kreci sie jakis typ, robi chyba z 4 okrazenia, spisuje numery blach do notesika. Ostatecznie nie wytrzymuje i puka do okna wypytujac (dosc grzecznie ale stanowczo) kim my jestesmy i czemu na tak dlugo (z pol godziny) zatrzymalismy sie na obrzezach wioski, kilkanascie metrow od jego domu. Mowimy mu ze karmimy niemowlaka, co zreszta jest zgodne z prawda. Widok kabaka wciagajacego z apetytem butelke troche go zbija z tropu, bo widac nie okazalismy sie az tak niebezpieczni jak przypuszczal. Na tym etapie gosc doznaje naglego olsnienia- i stwierdza ze my napewno jestesmy z telewizji! Bo po jakiego czorta by ktos przyjechal do wioski X w mglisty zimowy dzien? Turysci tu nie bywaja, a nawet jak sie jaki przewinie to maja inne samochody. Musimy byc z telewizji. I my napewno jestesmy z tego programu, co reporterzy przebieraja sie za uchodzcow i sprawdzaja reakcje ludzi. Jakas akcja “kto mnie przygarnie” czy jakos tak. Troche dostaje ataku smiechu bo toperz obleci jako uchodzca, kabaczek moze tez, ale ja??? Faktycznie facet przyznaje mi racje, ale zaraz dopowiada ze my napewno reporterzy bo widzial w telewizji moja czapke! Na pewno taka sama! To juz drugie podwojne zycie mojej czapki- jedna machala ogonem, warczala , jezdzila bez biletu koleja i prawie dostala mandat. Druga jak widac bez mojej wiedzy wystepuje w telewizji. A moze ona tam byla zanim byla moja? W koncu w lumpeksie ją nabylam! Gadamy jeszcze o zyciu, o tym ze ciezko z praca, ze syn za granica, ze ludzie na wsi za duzo pija i takie tam jak zwykle w takich okolicznosciach. Widze jedynie ze gosciowi oczy lataja na wszystkie strony tak szuka tej kamery. Koles uznaje w koncu ze chce dobrze wypasc i wyjsc na goscinnego bo zaprasza nas na kawe, przedstawia sie z imienia i nazwiska i profesji. Jakos tym razem nie mamy ochoty skorzystac. Nie wiem kim byl, czy wariatem z lękami i maniami przesladowczymi, czy moze emerytowanym tajniakiem ktory nie moze sie pogodzic ze jest w stanie spoczynku i ze zyje w wiosce w ktorej nic sie nie dzieje. Aha! gosc nie byl pijany ani nie mial wygladu typowego żula.
Na nocleg zajezdzamy do schroniska PTSM w Pokrzywnej.
Oprocz nas zakwaterowaly sie tu harcerki w wieku nastoletnim. Kolektywnie przyrzadzaja pulpopodobny posilek i nas nim czestuja. Sa pulpy na makaronie, na ryzu, na kaszy a ta byla na brokule I duuuuzo czosnku. Pycha! Chyba wstapie do harcerstwa
Potem schronisko pustoszeje, harcerki kryja sie po pokojach, slychac chyba trzy lub cztery piosenki o plonacych ogniskach spiewane akapela a potem i to cichnie. Ogniska nikt nie robi. Innych turystow nie zarejestrowalismy, nie bylo, albo byli dobrze ukryci. Pozostaje nam wiec spedzenie wieczoru we wlasnym gronie.
A przepraszam! jeden napotkany osobnik byl bardzo towarzyski.
W kolejny dzien odwiedzamy Łąke Prudnicka gdzie w palacyku zaszly niekorzystne zmiany (ostatnio bylismy tu w 2010) teraz dachy sie wala a ktos zamiast w nie zainwestowal w solidna brame grodzaca dziedziniec i zamurowanie okien.
Za Ścinawa Mała chyba dawny palac przeksztalcony w dom wielorodzinny
A w Przydrozu Małym wielki palac, w wielkim parku, sluzacy jako magazyn wielkich opon w duzej ilosci.
Pod czujnym okiem sarnich stadek suniemy do domu
Gdyby nie drzewa to ciezko by odroznic niebo od horyzontu a i przebieg drogi staje sie jakis rozmyty. Trzeba bylo w lubuskie pojechac albo co… Teraz juz niestety za pozno na zmiany planow, marudzenie nic nie da, trzeba realizowac program
Przypadkiem wpadamy na pomniczek w Chrzowicach. Od wszechobecnej bieli i szarosci odcinaja sie trzy czerwone gwiazdy.
Dzis mamy do zobaczenia kilka palacykow:
Rozkochów.
Palacyk robi wrazenie opuszczonego, acz w czesci okien sa kraty, stalo na terenie auto i widzialam psia bude. Z tej ostatniej racji nie podeszlam blizej z obawy co z tej budy moze wylezc i w jakim bedzie nastroju
W Dobieszowicach trafiamy na jakiegos typa ktory “nie zyczy sobie aby fotografowac palac”. Wiec ja mu dla odmiany zycze szczesliwego nowego roku i jako ze stoje na ogolnodostepnym terenie to olewam jego bulgotanie.
Palac w Twardawie robi wrazenie jakies bezksztaltnej ukladanki z kilku pudełek
ale ma ciekawe balkoniki i kolumny
Jest tez mila dla oka stacja benzynowa
W Trawnikach palac jest duzy i niestety zamkniety ( a jeszcze pare lat temu dalo sie ponoc wejsc swobodnie do srodka)
W najblizszej okolicy jakies sklady zelastwa
W Karchowie mijamy budynek robiacy wrazenie skrzyzowania kosciola ze szklarnia
W Borzysławicach ciekawa brame przegradzajaca ulice
i palacyk niesamowicie zarosniety- nawet teraz ciezko do niego podejsc i sobie oka nie wykolic, latem to tu musi byc niesamowita dzungla!
W Grudni Małej to nam sie juz nie chce podchodzic i robimy zdjecie zza plotu bo jest coraz ciemniej i zimniej
W opolskim bardzo popularne jest stawianie dwujezycznych tabliczek z nazwami miejscowosci, jako ze zyje tutaj spora mniejszosc niemiecka. Sprawa wydaje sie zrozumiala w przypadku gdy nazwy miejscowosci brzmia inaczej. Ale gdy brzmia identycznie- nie rozniac sie ani jedna litera? Chyba nawet w patriotyzmie lokalnym czy manifestowaniu swojej przynaleznosci warto zachowac odrobine zdrowego rozsadku...
W jednej z wiosek mielismy dzis przedziwne spotkanie. Zauwazamy ze kolo skodusi kreci sie jakis typ, robi chyba z 4 okrazenia, spisuje numery blach do notesika. Ostatecznie nie wytrzymuje i puka do okna wypytujac (dosc grzecznie ale stanowczo) kim my jestesmy i czemu na tak dlugo (z pol godziny) zatrzymalismy sie na obrzezach wioski, kilkanascie metrow od jego domu. Mowimy mu ze karmimy niemowlaka, co zreszta jest zgodne z prawda. Widok kabaka wciagajacego z apetytem butelke troche go zbija z tropu, bo widac nie okazalismy sie az tak niebezpieczni jak przypuszczal. Na tym etapie gosc doznaje naglego olsnienia- i stwierdza ze my napewno jestesmy z telewizji! Bo po jakiego czorta by ktos przyjechal do wioski X w mglisty zimowy dzien? Turysci tu nie bywaja, a nawet jak sie jaki przewinie to maja inne samochody. Musimy byc z telewizji. I my napewno jestesmy z tego programu, co reporterzy przebieraja sie za uchodzcow i sprawdzaja reakcje ludzi. Jakas akcja “kto mnie przygarnie” czy jakos tak. Troche dostaje ataku smiechu bo toperz obleci jako uchodzca, kabaczek moze tez, ale ja??? Faktycznie facet przyznaje mi racje, ale zaraz dopowiada ze my napewno reporterzy bo widzial w telewizji moja czapke! Na pewno taka sama! To juz drugie podwojne zycie mojej czapki- jedna machala ogonem, warczala , jezdzila bez biletu koleja i prawie dostala mandat. Druga jak widac bez mojej wiedzy wystepuje w telewizji. A moze ona tam byla zanim byla moja? W koncu w lumpeksie ją nabylam! Gadamy jeszcze o zyciu, o tym ze ciezko z praca, ze syn za granica, ze ludzie na wsi za duzo pija i takie tam jak zwykle w takich okolicznosciach. Widze jedynie ze gosciowi oczy lataja na wszystkie strony tak szuka tej kamery. Koles uznaje w koncu ze chce dobrze wypasc i wyjsc na goscinnego bo zaprasza nas na kawe, przedstawia sie z imienia i nazwiska i profesji. Jakos tym razem nie mamy ochoty skorzystac. Nie wiem kim byl, czy wariatem z lękami i maniami przesladowczymi, czy moze emerytowanym tajniakiem ktory nie moze sie pogodzic ze jest w stanie spoczynku i ze zyje w wiosce w ktorej nic sie nie dzieje. Aha! gosc nie byl pijany ani nie mial wygladu typowego żula.
Na nocleg zajezdzamy do schroniska PTSM w Pokrzywnej.
Oprocz nas zakwaterowaly sie tu harcerki w wieku nastoletnim. Kolektywnie przyrzadzaja pulpopodobny posilek i nas nim czestuja. Sa pulpy na makaronie, na ryzu, na kaszy a ta byla na brokule I duuuuzo czosnku. Pycha! Chyba wstapie do harcerstwa
Potem schronisko pustoszeje, harcerki kryja sie po pokojach, slychac chyba trzy lub cztery piosenki o plonacych ogniskach spiewane akapela a potem i to cichnie. Ogniska nikt nie robi. Innych turystow nie zarejestrowalismy, nie bylo, albo byli dobrze ukryci. Pozostaje nam wiec spedzenie wieczoru we wlasnym gronie.
A przepraszam! jeden napotkany osobnik byl bardzo towarzyski.
W kolejny dzien odwiedzamy Łąke Prudnicka gdzie w palacyku zaszly niekorzystne zmiany (ostatnio bylismy tu w 2010) teraz dachy sie wala a ktos zamiast w nie zainwestowal w solidna brame grodzaca dziedziniec i zamurowanie okien.
Za Ścinawa Mała chyba dawny palac przeksztalcony w dom wielorodzinny
A w Przydrozu Małym wielki palac, w wielkim parku, sluzacy jako magazyn wielkich opon w duzej ilosci.
Pod czujnym okiem sarnich stadek suniemy do domu
Glownym celem naszej wycieczki w pewien sloneczny majowy dzionek jest znalezienie Wilczej Budy- zagubionej w Borach Stobrawskich samotnej chalupy o ciekawej historii. I sprawdzenie jej walorow noclegowych. Zbudowany z grubych beli domek jest dosc stary- pochodzi z XVIII wieku. Ponoc była tu kiedys karczma, w ktorej spotykali sie po polowaniach lokalni moznowladcy i grzali kupry przy kominku (ktory wciaz sie zachowal). Wedlug legendy z okien karczmy czesto strzelano do wilkow i stad sie wziela nazwa. Inna wersja głosi, ze byla tu kiedys wieksza osada, ale przyszla epidemia cholery, wszyscy wymarli a ich ciała rozwloczyly po lasach wilki. Zostala tylko karczma owiana zła sławą.
Niestety przyjechalismy tu troche za pozno.. Miejsce jest cudne i chata rowniez- acz jest juz w takim stanie rozpadu, ze strach by w srodku spac. Zwlaszcza jakby w nocy zerwal sie wiatr czy burza to dechy latają... Nawet grube bele scian zaczynaja sie rozłazic, ktos je podparł drągami ale na ile to pomoze? O szczelnosci dachu tez juz nie ma mowy... Szkoda, ze nie przyjechalismy tu 10 lat temu..
Widac, ze miejsce bylo swiadkiem wielu imprez urodzinowych, wieczorow kawalerskich, mniej lub bardziej romantycznych schadzek oraz bytowania obozow harcerskich. Na ścianach zachowalo sie mnóstwo podpisów osób odwiedzających karczmę, można poczytać imiona odwiedzających – niektóre wyryte w drewnie z dawnych lat, a niektóre świeże, markerem napisane. Najstarsze, ktore wpadly mi w oczy byly z lat 70 tych. Znalazlam tez pamietnik mlodego chlopaka. Bardzo ciekawa i mroczna lektura. O braku zrozumienia swiata, o ucieczkach od rodziny i znajomych do lasu, ktory jedyny dawał chwilowe ukojenie. O przesladujacych, schizofrenicznych snach i myslach samobojczych. Opatrzony rysunkami olowkiem jak z jakiegos koszmaru... Dwadziescia kilka wpisow z lat 2000-2002. Ostatni wpis z maja, dokladnie 14 lat temu.. Co do dnia... Dlugi tekst jak w malignie, zupelnie bez sensu... Odkladam pamietnik na miejsce, zabezpieczam jak bylo... Duzo bym dala, zeby sie dowiedziec co teraz sie dzieje z tym gosciem, co robi, czy odnalazl swoje miejsce w zyciu i czy wogole pamieta o leśnej kryjowce sprzed kilkunastu lat.. O ile jeszcze wogole zyje...
Naprzeciw chałupy jest kapliczka, odwiedzana chyba glownie przez mysliwych.
Potem przewijamy sie przez senne miasteczko jakim jest Murów. Ma w sobie cos takiego przemyslowego, przypylonego, przypomina mi Gorny Slask w czasow mojego dziecinstwa. Choc juz nic tu nie dymi- to cos z tych klimatow pozostalo jednak w czasoprzestrzeni.
Tu powinien byc hotelik albo PTSM!
Mozna tu wstapic do baru w klimatach jakie lubie najbardziej.
Spotykamy tu Radka i Adriana, ktorzy twierdza, ze knajpa knajpą, ale na zakrapiane nasiadowki z kumplami to jednak najlepsza jest fabryka. Przestrzen, spokoj, muzyczke mozna sobie właczyc wedle gustow a i jak sen zmorzy mozna kimnąc do rana, zeby w stanie zbyt wskazujacym do chałupy nie wracac. Jeden z nich nawet zaprasza na swoje urodziny za 3 tygodnie.
Skoro maja tu opuszczona fabryczke to nie sposob jej nie zwiedzic
Na lesnym parkingu miedzy Ładzą a Nowymi Siołkowicami zapodajemu drugie sniadanie- pieczone kielbaski!
Potem jeszcze włóczymy sie troche nad Odra i jej starorzeczami, gdzies miedzy Popielowem a Brzegiem
Z racji na remont na moscie i korki do Oławy - jedziemy bokiem, jedną z sympatyczniejszych okolicznych drog- z Lipek do Ścinawy.
Droga prowadzi przez plantacje szparagów, gdzie pracuja setki ludzi ze wschodu. Czesto tedy jezdzimy ale dzis jest tu wyjatkowe zamieszanie. Chyba cos wkopują, wykopują albo tylko zmieniaja folie? Ale sciągaja ją wszedzie. Oglos szeleszczenia i szurania spowija cala okolice. Dosc silny wiatr nie pomaga calej akcji przenoszac zwaly folii tam gdzie ma ochote a nie tam gdzie chcieliby ją ulozyc ludzie. Pracownicy na plantacji chodza tam i spowrotem. Czesc z nich ciagnie za soba folie a inni tylko pomiedzy nimi spaceruja jak po nadmorskim deptaku. To wszystko w cieniu monumentalnych wiatrakow a czasem w tle mignie pociag.
Niestety przyjechalismy tu troche za pozno.. Miejsce jest cudne i chata rowniez- acz jest juz w takim stanie rozpadu, ze strach by w srodku spac. Zwlaszcza jakby w nocy zerwal sie wiatr czy burza to dechy latają... Nawet grube bele scian zaczynaja sie rozłazic, ktos je podparł drągami ale na ile to pomoze? O szczelnosci dachu tez juz nie ma mowy... Szkoda, ze nie przyjechalismy tu 10 lat temu..
Widac, ze miejsce bylo swiadkiem wielu imprez urodzinowych, wieczorow kawalerskich, mniej lub bardziej romantycznych schadzek oraz bytowania obozow harcerskich. Na ścianach zachowalo sie mnóstwo podpisów osób odwiedzających karczmę, można poczytać imiona odwiedzających – niektóre wyryte w drewnie z dawnych lat, a niektóre świeże, markerem napisane. Najstarsze, ktore wpadly mi w oczy byly z lat 70 tych. Znalazlam tez pamietnik mlodego chlopaka. Bardzo ciekawa i mroczna lektura. O braku zrozumienia swiata, o ucieczkach od rodziny i znajomych do lasu, ktory jedyny dawał chwilowe ukojenie. O przesladujacych, schizofrenicznych snach i myslach samobojczych. Opatrzony rysunkami olowkiem jak z jakiegos koszmaru... Dwadziescia kilka wpisow z lat 2000-2002. Ostatni wpis z maja, dokladnie 14 lat temu.. Co do dnia... Dlugi tekst jak w malignie, zupelnie bez sensu... Odkladam pamietnik na miejsce, zabezpieczam jak bylo... Duzo bym dala, zeby sie dowiedziec co teraz sie dzieje z tym gosciem, co robi, czy odnalazl swoje miejsce w zyciu i czy wogole pamieta o leśnej kryjowce sprzed kilkunastu lat.. O ile jeszcze wogole zyje...
Naprzeciw chałupy jest kapliczka, odwiedzana chyba glownie przez mysliwych.
Potem przewijamy sie przez senne miasteczko jakim jest Murów. Ma w sobie cos takiego przemyslowego, przypylonego, przypomina mi Gorny Slask w czasow mojego dziecinstwa. Choc juz nic tu nie dymi- to cos z tych klimatow pozostalo jednak w czasoprzestrzeni.
Tu powinien byc hotelik albo PTSM!
Mozna tu wstapic do baru w klimatach jakie lubie najbardziej.
Spotykamy tu Radka i Adriana, ktorzy twierdza, ze knajpa knajpą, ale na zakrapiane nasiadowki z kumplami to jednak najlepsza jest fabryka. Przestrzen, spokoj, muzyczke mozna sobie właczyc wedle gustow a i jak sen zmorzy mozna kimnąc do rana, zeby w stanie zbyt wskazujacym do chałupy nie wracac. Jeden z nich nawet zaprasza na swoje urodziny za 3 tygodnie.
Skoro maja tu opuszczona fabryczke to nie sposob jej nie zwiedzic
Na lesnym parkingu miedzy Ładzą a Nowymi Siołkowicami zapodajemu drugie sniadanie- pieczone kielbaski!
Potem jeszcze włóczymy sie troche nad Odra i jej starorzeczami, gdzies miedzy Popielowem a Brzegiem
Z racji na remont na moscie i korki do Oławy - jedziemy bokiem, jedną z sympatyczniejszych okolicznych drog- z Lipek do Ścinawy.
Droga prowadzi przez plantacje szparagów, gdzie pracuja setki ludzi ze wschodu. Czesto tedy jezdzimy ale dzis jest tu wyjatkowe zamieszanie. Chyba cos wkopują, wykopują albo tylko zmieniaja folie? Ale sciągaja ją wszedzie. Oglos szeleszczenia i szurania spowija cala okolice. Dosc silny wiatr nie pomaga calej akcji przenoszac zwaly folii tam gdzie ma ochote a nie tam gdzie chcieliby ją ulozyc ludzie. Pracownicy na plantacji chodza tam i spowrotem. Czesc z nich ciagnie za soba folie a inni tylko pomiedzy nimi spaceruja jak po nadmorskim deptaku. To wszystko w cieniu monumentalnych wiatrakow a czasem w tle mignie pociag.
Pewnej deszczowej niedzieli trafiamy w okolice Kluczborka. Polecaja tu uwazac na płazy.
W parku w Gorzowie Śląskim, na porosłym mchem placyku, napotykamy betonowy pomnik z dawnych czasow- ku czci wyzwolicieli “ziem piastowskich”.
Naprzeciw skweru jest jakis urzad - a na nim napisy juz niby calkiem wspolczesne, na jakis unijno-finansowanych projektach. Ale ich patetyczne brzmienie jakos kojarzy sie raczej z czasami pobliskiego zapomnianego pomnika...
A tak naprawde to przyjechalismy tu szukac pałacyków. Pierwszy jest w Kozłowicach.
Poczatkowo nie mam zludzen, zeby udalo sie go zobaczyc rowniez w srodku. Obchodze go dookola raczej z przyzwyczajenia. A tu niespodzianka! Otwarte na osciez drzwi!!! Wewnatrz troche zdobien z dawnych lat, rzezbiony kominek, jakas scena, ogromne drewniane odrzwia. Chyba kiedys byla tu jakas klinika czy przychodnia?
Rozne ciekawe zdobienia okien, dachow
Roslinnosc wkracza juz na mury budynku i czuje sie tu calkiem zadomowiona
Pod palacykiem ma tez miejsce wazna chwila- pierwsze tegoroczne spotkanie ze slimakiem!
Snujemy sie dalej jakimis bocznymi drogami o wyboistej nawierzchni, obsadzonych pieknymi alejami.
Nastepny palac odwiedzamy w Bąkowie. Takie napisy jak najbardziej do mnie przemawiaja.
Palac sprawia wrazenie opuszczonego, ale jest pozamykany.
Zajrzec mozna jedynie przez szybe
W ogromnym parku wszystko kwitnie a siąpiąca mżawka tylko potęguje wszechobecny zapach wiosny.
Kolejny palac probujemy znalezc w Brzezince ale chyba nam sie cos pomylilo- nic takiego tu nie ma. Za to trafiamy na sklad starych aut!
A kawalek dalej na sympatyczna przyczepe mieszkalna. Z jednym kołem ogumowanym i trzema na obręczach.
Polnymi drogami wsrod ciągnacych sie alei wjezdzamy od tylu na czyjes podworko. Wyjazd tylko przez zadaszoną brame- na szczescie jest otwarta.
Mijamy sympatyczna stacje benzynowa- ciekawe czy czynna? Nie bylo kogo spytac…
A na koniec znow żabie klimaty
W parku w Gorzowie Śląskim, na porosłym mchem placyku, napotykamy betonowy pomnik z dawnych czasow- ku czci wyzwolicieli “ziem piastowskich”.
Naprzeciw skweru jest jakis urzad - a na nim napisy juz niby calkiem wspolczesne, na jakis unijno-finansowanych projektach. Ale ich patetyczne brzmienie jakos kojarzy sie raczej z czasami pobliskiego zapomnianego pomnika...
A tak naprawde to przyjechalismy tu szukac pałacyków. Pierwszy jest w Kozłowicach.
Poczatkowo nie mam zludzen, zeby udalo sie go zobaczyc rowniez w srodku. Obchodze go dookola raczej z przyzwyczajenia. A tu niespodzianka! Otwarte na osciez drzwi!!! Wewnatrz troche zdobien z dawnych lat, rzezbiony kominek, jakas scena, ogromne drewniane odrzwia. Chyba kiedys byla tu jakas klinika czy przychodnia?
Rozne ciekawe zdobienia okien, dachow
Roslinnosc wkracza juz na mury budynku i czuje sie tu calkiem zadomowiona
Pod palacykiem ma tez miejsce wazna chwila- pierwsze tegoroczne spotkanie ze slimakiem!
Snujemy sie dalej jakimis bocznymi drogami o wyboistej nawierzchni, obsadzonych pieknymi alejami.
Nastepny palac odwiedzamy w Bąkowie. Takie napisy jak najbardziej do mnie przemawiaja.
Palac sprawia wrazenie opuszczonego, ale jest pozamykany.
Zajrzec mozna jedynie przez szybe
W ogromnym parku wszystko kwitnie a siąpiąca mżawka tylko potęguje wszechobecny zapach wiosny.
Kolejny palac probujemy znalezc w Brzezince ale chyba nam sie cos pomylilo- nic takiego tu nie ma. Za to trafiamy na sklad starych aut!
A kawalek dalej na sympatyczna przyczepe mieszkalna. Z jednym kołem ogumowanym i trzema na obręczach.
Polnymi drogami wsrod ciągnacych sie alei wjezdzamy od tylu na czyjes podworko. Wyjazd tylko przez zadaszoną brame- na szczescie jest otwarta.
Mijamy sympatyczna stacje benzynowa- ciekawe czy czynna? Nie bylo kogo spytac…
A na koniec znow żabie klimaty
A tu mi sie jeszcze zaplątała relacja sprzed roku - maj 2016
Bagaz na wycieczke przygotowany do zabrania
Dzis pierwsza kabacza jazda pociagiem! Maleństwo wiec rozciekawione i niespokojne.
Z Przeczy idziemy do wioski Niwa. Tam stoi pewien niepozorny budynek
A w srodku taka kolumnada!
Klimaty popegieerowskich wsi
Polami, miedzami, przez chaszcze, krzaki i pachnace zioła wiją sie sciezyny….
Nieraz robi sie pusto, łyso i tylko hula wiatr
Autostrada dwupasmowa!
Na trasie Niwa- Zorgi w srodku pol stoja jakies ruiny. Kilka zapomnianych budynkow
Wyjatkowo tu czysto…
Swoisty rodzaj kapliczki
Ruiny palacu w Ciepielowicach.
Na obrzezach wsi cale krzaki sa pokryte jakby “pajeczynami” pelnymi tłustych gąsienic!
Strach na wroble schowal glowe do wiaderka i pilnuje pokrzyw…
Stary i bardzo zarosniety cmentarzyk na trasie Nowa Jamka- Lipowa
W Lipowej mix kosciola z biurami albo szkołą?
I miłe komorki
Pod sklepem w Lipowej robimy sobie popas. W tym samym budynku jest swietlica wiejska a w niej odbywa sie jakas uroczystosc dla dzieci. Wiekszosc dzieciakow ciagle biega wokol budynku, we wszystkich kierunkach i plaszczyznach wydajac z siebie nieludzkie okrzyki. Czujemy sie jak w mrowisku. Nie pojelam reguł zabawy. No moze oprocz tego, ze wygrywa ten kto drze sie najglosniej i popchnie najwiecej kolegow. Tylko jedna osoba w tej chwili emanuje spokojem..
W oczekiwaniu na pociag powrotny, na krzesełkach dla karzełkow- przy samej ziemi
Bagaz na wycieczke przygotowany do zabrania
Dzis pierwsza kabacza jazda pociagiem! Maleństwo wiec rozciekawione i niespokojne.
Z Przeczy idziemy do wioski Niwa. Tam stoi pewien niepozorny budynek
A w srodku taka kolumnada!
Klimaty popegieerowskich wsi
Polami, miedzami, przez chaszcze, krzaki i pachnace zioła wiją sie sciezyny….
Nieraz robi sie pusto, łyso i tylko hula wiatr
Autostrada dwupasmowa!
Na trasie Niwa- Zorgi w srodku pol stoja jakies ruiny. Kilka zapomnianych budynkow
Wyjatkowo tu czysto…
Swoisty rodzaj kapliczki
Ruiny palacu w Ciepielowicach.
Na obrzezach wsi cale krzaki sa pokryte jakby “pajeczynami” pelnymi tłustych gąsienic!
Strach na wroble schowal glowe do wiaderka i pilnuje pokrzyw…
Stary i bardzo zarosniety cmentarzyk na trasie Nowa Jamka- Lipowa
W Lipowej mix kosciola z biurami albo szkołą?
I miłe komorki
Pod sklepem w Lipowej robimy sobie popas. W tym samym budynku jest swietlica wiejska a w niej odbywa sie jakas uroczystosc dla dzieci. Wiekszosc dzieciakow ciagle biega wokol budynku, we wszystkich kierunkach i plaszczyznach wydajac z siebie nieludzkie okrzyki. Czujemy sie jak w mrowisku. Nie pojelam reguł zabawy. No moze oprocz tego, ze wygrywa ten kto drze sie najglosniej i popchnie najwiecej kolegow. Tylko jedna osoba w tej chwili emanuje spokojem..
W oczekiwaniu na pociag powrotny, na krzesełkach dla karzełkow- przy samej ziemi
Pewnej cieplej majowej soboty postanawiamy sie wybrac w Bory Stobrawskie. Wycieczke zaczynamy od okolic wioski Pokoj i tamtejszych stawow. Nie zajmuja az tak duzego obszaru jak np. Milickie ale klimat podobny.
Prawie na kazdym stawiku jest łodka ale niestety wszystkie przypiete.
Raz jedyny udalo nam sie kiedys w milickich okolicach ( koło Rudy Sułowskiej) poplywac łodka po stawie! Nie byla przywiązana. Godzina zabawy i odstawilismy w poczatkowe miejsce. Mozna...
Groble miedzy stawami przewaznie porastaja aleje drzew
Sporo w okolicy jest pozostalosci dawnych czasow. Spotykamy ruiny robiace wrazenie jakby mialy jakis poprzemyslowy charakter. Gdzies znalazlam tez informacje, ze jest to stara strzelnica.
Drugi zarosły budynek na wzgorzu przywodzi na mysl skojarzenia ze sztucznymi ruinami budowanymi “dla romantyzmu” przy zamkach i palacach.
A to ponoc bylo niegdys smolną latarnią
Jest tez obelisk, pomnik, kolumna? Polozony na wyspie wiec nie mamy szans do niej dotrzec
Czasem pojawiaja sie nietypowe drzewa
Natrafiamy na ławice małych rybek
I mrówek. Chyba jeszcze nigdy nie widzialam tylu mrowek na raz. Chyba mialy jakis zlot z calego wojewodztwa
Potem wkraczamy w tereny bagienne. Jak powszechnie wiadomo- chodzenie po bagnach wciaga.
Ale ostatecznie nie mamy wyjscia i musimy minąć najwieksze bagienko lasem
W Pokoju odwiedzamy dwa stare cmentarze- niemiecki, pelen rzezb, bluszczu i tuj. O czesc grobow widac, ze ktos dba
Jest tez cmentarz zydowski gdzie musze przelezc przez plot bo furtka nie jest przewidziana. Napisy jak widac sa dwujezyczne i dwualfabetowe. Niektore sa złocone.
Jedna z tablic ma fakture ciekawego marmurku. Nie wiem czy taka byla od nowosci czy zestarzala sie w taki nietypowy sposob?
A na koniec dnia ognisko- na jednym z naszych ulubionych lesnych parkingow
Prawie na kazdym stawiku jest łodka ale niestety wszystkie przypiete.
Raz jedyny udalo nam sie kiedys w milickich okolicach ( koło Rudy Sułowskiej) poplywac łodka po stawie! Nie byla przywiązana. Godzina zabawy i odstawilismy w poczatkowe miejsce. Mozna...
Groble miedzy stawami przewaznie porastaja aleje drzew
Sporo w okolicy jest pozostalosci dawnych czasow. Spotykamy ruiny robiace wrazenie jakby mialy jakis poprzemyslowy charakter. Gdzies znalazlam tez informacje, ze jest to stara strzelnica.
Drugi zarosły budynek na wzgorzu przywodzi na mysl skojarzenia ze sztucznymi ruinami budowanymi “dla romantyzmu” przy zamkach i palacach.
A to ponoc bylo niegdys smolną latarnią
Jest tez obelisk, pomnik, kolumna? Polozony na wyspie wiec nie mamy szans do niej dotrzec
Czasem pojawiaja sie nietypowe drzewa
Natrafiamy na ławice małych rybek
I mrówek. Chyba jeszcze nigdy nie widzialam tylu mrowek na raz. Chyba mialy jakis zlot z calego wojewodztwa
Potem wkraczamy w tereny bagienne. Jak powszechnie wiadomo- chodzenie po bagnach wciaga.
Ale ostatecznie nie mamy wyjscia i musimy minąć najwieksze bagienko lasem
W Pokoju odwiedzamy dwa stare cmentarze- niemiecki, pelen rzezb, bluszczu i tuj. O czesc grobow widac, ze ktos dba
Jest tez cmentarz zydowski gdzie musze przelezc przez plot bo furtka nie jest przewidziana. Napisy jak widac sa dwujezyczne i dwualfabetowe. Niektore sa złocone.
Jedna z tablic ma fakture ciekawego marmurku. Nie wiem czy taka byla od nowosci czy zestarzala sie w taki nietypowy sposob?
A na koniec dnia ognisko- na jednym z naszych ulubionych lesnych parkingow
W okolice Góry św. Anny ruszamy juz chyba 6 raz. Tu krotkie przypomnienie naszych poprzednich wycieczek:
2008- https://goo.gl/photos/8cQttSGYZj4sLwVV8
2009- https://goo.gl/photos/zXsa5HG4pq45ZiBo7
2010- https://goo.gl/photos/h73c5SB1DyBYyNJq7
2011- https://goo.gl/photos/FusCF1UQCKU7MQXC8
2012- http://jabolowaballada.blogspot.com/201 ... -2012.html
Tegoroczną wyprawe zaczynamy od Zdzieszowic i wizyty na terenie dawnego kempingowego osrodka wczasowego. Drewniane domki zostaly w wiekszosci wykupione na prywatne dacze lub sie rozpadły. Cały teren zapodaje jeszcze jednak mocno melodią przeszlosci i roznymi klimatami milymi dla oka. Jest cos dla milosnikow dywanow:
Najlepszy jest drewniany piwny grzybek. Teraz pozamykany ale niegdys byly w nim okienka do wydawania zlocistego napoju, ktory spozywalo sie na stojaco.
Caly budyneczek zdobią tematyczne malowidła. Fajne to bylo kiedys, ze ludziom sie chcialo samodzielnie cos przyozdobic, cos dac od siebie, puscic wodze fantazji i swoim mniej lub bardziej artystycznych zapędom. Mam wrazenie, ze jest to cos co zdechło obecnie w narodzie a przynajmniej zeszło gdzies mocno do podziemia. Ludzie jakby zatracili umiejetnosci aby zrobic cos z niczego. Ograniczaja sie jedynie do kupowania tego co modne w tym sezonie i uznane za “eleganckie”, czy ostatecznie złozenia wedlug instrukcji gotowych elementow o scislym i konretnie dedykowanym przeznaczeniu. Komu by sie chcialo teraz malowac grajace na harmoszce podgrzybki o czerwonych pijackich noskach??
Oprocz miejsca zabaw dla doroslych zostal tu rowniez plac zabaw dla dzieci. Acz i dla takich bardzo duzych tez sie nada ze wzgledu na swoja solidnosc. Ciężka, żelazna karuzela jest jednoczesnie siłownią dla kręcącego.
Nie jest wprawdzie az tak masywna jak slawna karuzela z rynku w ukrainskim Chyrowie (tam musialy ją rozkrecac trzy silne chłopy a potem trzeba bylo czekac az sie sama zatrzyma, bo innej opcji nie bylo, bez obawy o zycie Ta zdzieszowicka jest delikatniejszej budowy ale i tak wpada na zaszczytne drugie miejsce w mojej klasyfikacji najlepszych karuzel!
Jest tez dosc nietypowa hustawka stojaca. Chyba zostaly tu wprowadzone jakies spore modyfikacje w stosunku do stanu poczatkowego.
Wieczor spedzamy włóczac sie po lokalnych knajpach, ze szczegolnym uwzglednieniem co ciekawszych spelun.
Tylko “Baśki” brak.. Uroczej knajpy z widokiem na dymiace kominy koksowni, zwanej przez niektorych “mordownią”. Zrobili teraz z niej pizzerie
Noc jest niesamowicie ciepla. Wrecz upalna. Ostatni raz kojarze taka noc chyba na Krymie. Tylko cykad brakuje!
Znak dwa w jednym
Mete noclegową mamy najlepsza w miescie! A moze i w wojewodztwie? Z wyjątkowo sympatycznym gospodarzem i piwniczką wypelnioną dziesiatkami wszelakich darow ziemi zapeklowanych i zamarynowanych w apetyczne sloiczki, butelki i gąsiory, o konsystencjach stalych, plynnych i mieszanych.
Rano przemykamy przez miasto a w oczy rzuca sie ciekawy kosciol o dosyc nietypowej bryle. Wyglada na bardzo stary a nie ma jeszcze nawet 100 lat!
Na jednym z domostw wiszą pokryte patyną tabliczki.
Jako ze do pociagu mamy jeszcze troche czasu odwiedzamy kolejna do kolekcji knajpe.
PKP dzis tez stanelo na wysokosci zadania i podjechal miły sklad.
Nie jedziemy daleko, bo tylko do Jasionej. Na tyle blisko, ze nawet zadnej flaszki nie zdazylismy otworzyc! Jak nie my
Niestety pogoda nie dopisuje. Slonce swiecilo i zar sie lał z nieba w tygodniu, gdy trzeba bylo siedziec w domu czy pracy i czlowieka skrecalo ze zlosci i z tesknoty za szerokim swiatem, przyroda i biwakami. Tylko przyszla sobota i szaro, mokro i wieje chłodem. Parszywe licho!
Z Jasionej podążamy w strone Zakrzowa. Po drodze rozne popasy, popoje i przeczekiwanie mocniejszych opadow. Pod drzewami obroslymi bluszczem, nad jeziorkami ukrytymi w zaroslach albo pod wiaduktami autostrady. Wszedzie milo, jako ze klimat tworza glownie ludzie Mamy na dzis tez powazną misje degustacji produktow regionalnych- jest malinówka, jest wieloowocowe wino dopiero co sciągniete z gąsiora ukrytego w czelusciach zdzieszowickich piwnic!
W Zakrzowie dreptamy sobie nad stawkiem, niepokojąc nieco kaczą rodzinke.
Zagladamy w niektore podworka, zwlaszcza takie gdzie kreci sie jakies ptactwo.
Na obrzezach wsi stoi sobie odremontowany pałac gdzie chyba wlasnie ma sie odbywac jakies wesele.
Kręcą sie wyfiokowani ludzie o czystych butach i gębach kapiących od makijazu. Na grupke postaci z wielkimi plecakami patrza troche jak na ufo, ktore wyladowalo tu bez uprzedniego zawiadomienia.
Po drugiej stronie drogi, naprzeciw pałacu, jest inny swiat. Nasz swiat. Stoją tu ruiny zamku, do ktorych przytyka jakis dawny zakład przemyslowy, rowniez mocno juz nadgryziony zębem czasu. Wszystko porasta bluszcz.
Kawałek za zamkiem mozna natrafic na pozostalosci chyba jakiegos PGRu, chyba czesciowo uzytkowane bo napotykamy tam sympatycznego żuka wygladajacego, ze jest na chodzie. Jest tez skladzik minizłomu.
Drogami o roznej nawierzchni, przewaznie w mniej lub bardziej siąpiącym deszczu, suniemy w strone Góry św. Anny.
Biała tabliczka do kolekcji!
I juz wiadomo skad biorą sie chmury! Produkują je w fabryce!
A tu wspomniane wczesniej wzgorze.
Nocleg zapodajemy na znanym i lubianym opuszczonych folwarku, ktory tego roku zarósł wyjatkowo dorodnym chaszczem i nieprosto jest znalezc miejsce na namioty.
Widac, ze to wszystko namioty ludzi, ktorzy sypiają po krzakach!
Chris- łowca mirabelek!
O dziwo, mimo wszechogarniajacej wilgoci, nie ma problemu z rozpaleniem ogniska.
Pogoda tez okazuje sie dosc łaskawa- gdy przyłazimy do ruin deszcz zanika. Caly wieczor jest bez opadow. Dopiero w nocy, gdy juz spimy, zaczyna sie kolejna zlewa.
Rano znow wpełzamy na gore. Mijamy zniewoloną ulice Wolności
Przemykamy przez amfiteatr.
Po drodze zawijamy tez pod kapliczke, ufundowaną przez ojca i jego dwoch synow w podziece za szczesliwy powrot z wojny.
Miejsce chyba stalo sie celem jakis grabieży- bo powieszono kartke. Co mozna ukrasc z kapliczki? Obrazek? Kwiatek? Świeczke?
Ze Zdzieszowic nasza trasa prowadzi za Odre. A tam przerwa w kursowaniu promu prawie na poltorej godziny... Moze kapitan pływadła do kosciola idzie? Albo na obiad? Wiec i my ruszamy cos zjesc- na pizze pod koksownie. I dopada nas tam klimat rodem z dawnych lat. Duch mordowni “Baśki” unosi sie w powietrzu Przychodzi halasliwa ekipa dwoch kobiet w wieku nieokreslonym i tak zaszpachlowanych pyskach kosmetykami, ze strach obok tupnąć. Do tego jest dwoch gosci o twarzach mowiacych, ze nie przepadaja za rozwiazywaniem problemow i zatargow w dyplomatyczny sposob. Juz chyba cos tu zmalowali bo obsługa ich wyprasza- nie beda obsłuzeni. Na tym etapie zaczyna sie rzucanie kartami, krzesłami, telefony na policje i tego typu radosne zabawy w sielskie, niedzielne popoludnie. Pizza na ostro na cienkim ciescie smakuje calkiem niezle ze wzrokiem wbitym w smugi dymów nad koksownia i czasem z przelatującym lotem ślizgowym “menu” na pierwszym planie. Łatwo zamalowac sciany i powstawiac nowe sterylne meble. Atmosfera miejsca jednak wgryza sie gdzies głębiej i jej zabicie jest znacznie trudniejsze. Troche dawnej “Baśki” mozna jednak w Zdzieszowicach wciąż odnalezc
Potem prom. Juz czynny. Moj ulubiony bo samoobslugowy- bezsilnikowy, przeciaga sie go recznie po linie kijankami! Przy brzegu zacumowana jakas niewielka łajba..
Na koniec wpadamy jeszcze pod Twardawe. Chris udowadnia, ze do jazdy osobowym autem nie tyle, ze nie potrzebny jest asfalt! Nie trzeba nawet drogi!
A my zmierzamy do opuszczonego folwarku ocenic jego walory noclegowo- imprezowe. Ocena wypada dosc słabo. Budynki to juz rozpierduszka totalna, o schronieniu w niepogode nie ma co mowic, raczej o spadajacych na łeb cegłach to i owszem.
Dziedziniec został przeznaczony na magazyn siana, wiec ognisko mogloby nie cieszyc sie uznaniem miejscowych. A gdyby sie dobrze zajarało to mysle, ze o uczestnikach imprezy byloby glosno A i straze pozarne z calego powiatu mialyby dogodne okolicznosci aby sie wykazac swym kunsztem. Ogolnie mowiac- siana jest tu sporo
Walące sie stropy i siano jednak nie do konca dyskwalifikuje miejsce biwakowo. Ale gnojówka juz tak. Oprocz siana trzymają tu tez gnojowice, co gorsza taka jakas ulepszoną. Z dodatkiem mączki rybnej czy szlag wie jakiego innego chemicznego syfu. Bo czysta gnojówka pachnie. A to śmierdzi potwornie. Az dusi i powoduje mdłosci. Na nocleg wiec raczej tu nie zawitamy, ale odwiedzic bylo warto bo miejsce ciekawe! Zagubiony folwark wsrod pól...
Chris podrzuca nas do Gogolina, gdzie czekamy na naszego ciapąga. A! I jest z nami kaczuszka, nabyta na Górze św. Anny. Na imie jej Kłapcia. Wbrew pozorom bardzo solidna konstrukcja. Podczas wycieczki jezdzilam nią bo kostce brukowej, bo blocie i trawie. Kilka dni pozniej przezyła rowniez upadek z balkonu. Dzielna Kłapcia!
2008- https://goo.gl/photos/8cQttSGYZj4sLwVV8
2009- https://goo.gl/photos/zXsa5HG4pq45ZiBo7
2010- https://goo.gl/photos/h73c5SB1DyBYyNJq7
2011- https://goo.gl/photos/FusCF1UQCKU7MQXC8
2012- http://jabolowaballada.blogspot.com/201 ... -2012.html
Tegoroczną wyprawe zaczynamy od Zdzieszowic i wizyty na terenie dawnego kempingowego osrodka wczasowego. Drewniane domki zostaly w wiekszosci wykupione na prywatne dacze lub sie rozpadły. Cały teren zapodaje jeszcze jednak mocno melodią przeszlosci i roznymi klimatami milymi dla oka. Jest cos dla milosnikow dywanow:
Najlepszy jest drewniany piwny grzybek. Teraz pozamykany ale niegdys byly w nim okienka do wydawania zlocistego napoju, ktory spozywalo sie na stojaco.
Caly budyneczek zdobią tematyczne malowidła. Fajne to bylo kiedys, ze ludziom sie chcialo samodzielnie cos przyozdobic, cos dac od siebie, puscic wodze fantazji i swoim mniej lub bardziej artystycznych zapędom. Mam wrazenie, ze jest to cos co zdechło obecnie w narodzie a przynajmniej zeszło gdzies mocno do podziemia. Ludzie jakby zatracili umiejetnosci aby zrobic cos z niczego. Ograniczaja sie jedynie do kupowania tego co modne w tym sezonie i uznane za “eleganckie”, czy ostatecznie złozenia wedlug instrukcji gotowych elementow o scislym i konretnie dedykowanym przeznaczeniu. Komu by sie chcialo teraz malowac grajace na harmoszce podgrzybki o czerwonych pijackich noskach??
Oprocz miejsca zabaw dla doroslych zostal tu rowniez plac zabaw dla dzieci. Acz i dla takich bardzo duzych tez sie nada ze wzgledu na swoja solidnosc. Ciężka, żelazna karuzela jest jednoczesnie siłownią dla kręcącego.
Nie jest wprawdzie az tak masywna jak slawna karuzela z rynku w ukrainskim Chyrowie (tam musialy ją rozkrecac trzy silne chłopy a potem trzeba bylo czekac az sie sama zatrzyma, bo innej opcji nie bylo, bez obawy o zycie Ta zdzieszowicka jest delikatniejszej budowy ale i tak wpada na zaszczytne drugie miejsce w mojej klasyfikacji najlepszych karuzel!
Jest tez dosc nietypowa hustawka stojaca. Chyba zostaly tu wprowadzone jakies spore modyfikacje w stosunku do stanu poczatkowego.
Wieczor spedzamy włóczac sie po lokalnych knajpach, ze szczegolnym uwzglednieniem co ciekawszych spelun.
Tylko “Baśki” brak.. Uroczej knajpy z widokiem na dymiace kominy koksowni, zwanej przez niektorych “mordownią”. Zrobili teraz z niej pizzerie
Noc jest niesamowicie ciepla. Wrecz upalna. Ostatni raz kojarze taka noc chyba na Krymie. Tylko cykad brakuje!
Znak dwa w jednym
Mete noclegową mamy najlepsza w miescie! A moze i w wojewodztwie? Z wyjątkowo sympatycznym gospodarzem i piwniczką wypelnioną dziesiatkami wszelakich darow ziemi zapeklowanych i zamarynowanych w apetyczne sloiczki, butelki i gąsiory, o konsystencjach stalych, plynnych i mieszanych.
Rano przemykamy przez miasto a w oczy rzuca sie ciekawy kosciol o dosyc nietypowej bryle. Wyglada na bardzo stary a nie ma jeszcze nawet 100 lat!
Na jednym z domostw wiszą pokryte patyną tabliczki.
Jako ze do pociagu mamy jeszcze troche czasu odwiedzamy kolejna do kolekcji knajpe.
PKP dzis tez stanelo na wysokosci zadania i podjechal miły sklad.
Nie jedziemy daleko, bo tylko do Jasionej. Na tyle blisko, ze nawet zadnej flaszki nie zdazylismy otworzyc! Jak nie my
Niestety pogoda nie dopisuje. Slonce swiecilo i zar sie lał z nieba w tygodniu, gdy trzeba bylo siedziec w domu czy pracy i czlowieka skrecalo ze zlosci i z tesknoty za szerokim swiatem, przyroda i biwakami. Tylko przyszla sobota i szaro, mokro i wieje chłodem. Parszywe licho!
Z Jasionej podążamy w strone Zakrzowa. Po drodze rozne popasy, popoje i przeczekiwanie mocniejszych opadow. Pod drzewami obroslymi bluszczem, nad jeziorkami ukrytymi w zaroslach albo pod wiaduktami autostrady. Wszedzie milo, jako ze klimat tworza glownie ludzie Mamy na dzis tez powazną misje degustacji produktow regionalnych- jest malinówka, jest wieloowocowe wino dopiero co sciągniete z gąsiora ukrytego w czelusciach zdzieszowickich piwnic!
W Zakrzowie dreptamy sobie nad stawkiem, niepokojąc nieco kaczą rodzinke.
Zagladamy w niektore podworka, zwlaszcza takie gdzie kreci sie jakies ptactwo.
Na obrzezach wsi stoi sobie odremontowany pałac gdzie chyba wlasnie ma sie odbywac jakies wesele.
Kręcą sie wyfiokowani ludzie o czystych butach i gębach kapiących od makijazu. Na grupke postaci z wielkimi plecakami patrza troche jak na ufo, ktore wyladowalo tu bez uprzedniego zawiadomienia.
Po drugiej stronie drogi, naprzeciw pałacu, jest inny swiat. Nasz swiat. Stoją tu ruiny zamku, do ktorych przytyka jakis dawny zakład przemyslowy, rowniez mocno juz nadgryziony zębem czasu. Wszystko porasta bluszcz.
Kawałek za zamkiem mozna natrafic na pozostalosci chyba jakiegos PGRu, chyba czesciowo uzytkowane bo napotykamy tam sympatycznego żuka wygladajacego, ze jest na chodzie. Jest tez skladzik minizłomu.
Drogami o roznej nawierzchni, przewaznie w mniej lub bardziej siąpiącym deszczu, suniemy w strone Góry św. Anny.
Biała tabliczka do kolekcji!
I juz wiadomo skad biorą sie chmury! Produkują je w fabryce!
A tu wspomniane wczesniej wzgorze.
Nocleg zapodajemy na znanym i lubianym opuszczonych folwarku, ktory tego roku zarósł wyjatkowo dorodnym chaszczem i nieprosto jest znalezc miejsce na namioty.
Widac, ze to wszystko namioty ludzi, ktorzy sypiają po krzakach!
Chris- łowca mirabelek!
O dziwo, mimo wszechogarniajacej wilgoci, nie ma problemu z rozpaleniem ogniska.
Pogoda tez okazuje sie dosc łaskawa- gdy przyłazimy do ruin deszcz zanika. Caly wieczor jest bez opadow. Dopiero w nocy, gdy juz spimy, zaczyna sie kolejna zlewa.
Rano znow wpełzamy na gore. Mijamy zniewoloną ulice Wolności
Przemykamy przez amfiteatr.
Po drodze zawijamy tez pod kapliczke, ufundowaną przez ojca i jego dwoch synow w podziece za szczesliwy powrot z wojny.
Miejsce chyba stalo sie celem jakis grabieży- bo powieszono kartke. Co mozna ukrasc z kapliczki? Obrazek? Kwiatek? Świeczke?
Ze Zdzieszowic nasza trasa prowadzi za Odre. A tam przerwa w kursowaniu promu prawie na poltorej godziny... Moze kapitan pływadła do kosciola idzie? Albo na obiad? Wiec i my ruszamy cos zjesc- na pizze pod koksownie. I dopada nas tam klimat rodem z dawnych lat. Duch mordowni “Baśki” unosi sie w powietrzu Przychodzi halasliwa ekipa dwoch kobiet w wieku nieokreslonym i tak zaszpachlowanych pyskach kosmetykami, ze strach obok tupnąć. Do tego jest dwoch gosci o twarzach mowiacych, ze nie przepadaja za rozwiazywaniem problemow i zatargow w dyplomatyczny sposob. Juz chyba cos tu zmalowali bo obsługa ich wyprasza- nie beda obsłuzeni. Na tym etapie zaczyna sie rzucanie kartami, krzesłami, telefony na policje i tego typu radosne zabawy w sielskie, niedzielne popoludnie. Pizza na ostro na cienkim ciescie smakuje calkiem niezle ze wzrokiem wbitym w smugi dymów nad koksownia i czasem z przelatującym lotem ślizgowym “menu” na pierwszym planie. Łatwo zamalowac sciany i powstawiac nowe sterylne meble. Atmosfera miejsca jednak wgryza sie gdzies głębiej i jej zabicie jest znacznie trudniejsze. Troche dawnej “Baśki” mozna jednak w Zdzieszowicach wciąż odnalezc
Potem prom. Juz czynny. Moj ulubiony bo samoobslugowy- bezsilnikowy, przeciaga sie go recznie po linie kijankami! Przy brzegu zacumowana jakas niewielka łajba..
Na koniec wpadamy jeszcze pod Twardawe. Chris udowadnia, ze do jazdy osobowym autem nie tyle, ze nie potrzebny jest asfalt! Nie trzeba nawet drogi!
A my zmierzamy do opuszczonego folwarku ocenic jego walory noclegowo- imprezowe. Ocena wypada dosc słabo. Budynki to juz rozpierduszka totalna, o schronieniu w niepogode nie ma co mowic, raczej o spadajacych na łeb cegłach to i owszem.
Dziedziniec został przeznaczony na magazyn siana, wiec ognisko mogloby nie cieszyc sie uznaniem miejscowych. A gdyby sie dobrze zajarało to mysle, ze o uczestnikach imprezy byloby glosno A i straze pozarne z calego powiatu mialyby dogodne okolicznosci aby sie wykazac swym kunsztem. Ogolnie mowiac- siana jest tu sporo
Walące sie stropy i siano jednak nie do konca dyskwalifikuje miejsce biwakowo. Ale gnojówka juz tak. Oprocz siana trzymają tu tez gnojowice, co gorsza taka jakas ulepszoną. Z dodatkiem mączki rybnej czy szlag wie jakiego innego chemicznego syfu. Bo czysta gnojówka pachnie. A to śmierdzi potwornie. Az dusi i powoduje mdłosci. Na nocleg wiec raczej tu nie zawitamy, ale odwiedzic bylo warto bo miejsce ciekawe! Zagubiony folwark wsrod pól...
Chris podrzuca nas do Gogolina, gdzie czekamy na naszego ciapąga. A! I jest z nami kaczuszka, nabyta na Górze św. Anny. Na imie jej Kłapcia. Wbrew pozorom bardzo solidna konstrukcja. Podczas wycieczki jezdzilam nią bo kostce brukowej, bo blocie i trawie. Kilka dni pozniej przezyła rowniez upadek z balkonu. Dzielna Kłapcia!
Jak znam architekturę i urbanistykę takich "folwarko-pałaco-zamków" to ruiny gorzelni.buba pisze:Stoją tu ruiny zamku, do ktorych przytyka jakis dawny zakład przemyslowy
Raczej słomy...buba pisze:magazyn siana
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.
W tych przyfolwarcznych gorzelniach nie butelkowano wyrobu końcowego bo produkowały one tzw. "surówkę gorzelniczą" (bliższe to było byle jakiemu bimbrowi niż spirytusowi) - materiał dla przemysłu gorzelnianego do dalszej obróbki. Produkcja trafiała więc do większych pojemników, w których wyrób transportowany był do producenta wódek i innych tworów ze spirytusem.buba pisze:Flaszeczki niestety zadnej nie znalezlismy...
Przerabiały takie gorzelnie to, co w danym roku obrodziło najlepiej. Raz żyto, innym razem kartofle. Pod koniec działalności tych (wówczas już PGR-owskich) gorzelni - lata 90-te ubiegłego wieku - przerabiały one wszystko co udało się tanio zakupić, bo na własne zbiory nie bardzo mogły liczyć. "Przeżyłem" wówczas surówkę z jabłek i śliwek (zaczęły gnić w magazynach bo urodzaj był większy od popytu), ryżu (kilkanaście wagonów zostało gdzieś zalanych i po dotarciu do odbiorcy okazało się, że w workach oprócz ryżu jest pleśń) oraz z cukierków-landrynek (ponoć zakupione od jakichś egzotycznych producentów okazały się niezdatne do spożycia ze względu na jakieś dodatki niedopuszczalne w Polsce). Oczywiście po przefermentowaniu i przedestylowaniu wszelkie zbędne dodatki pozostawały w odpadach. Jednak dla celów spożywczych to co nakapało trzeba było jeszcze raz przegotować no i pozbyć się resztek fuzla. Na zakończenie było to lepsze od rektyfikowanego z Polmosu.
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.
Gdzies czytalam kiedys ze bimberek to nawet z nawozu mozna zrobic i ze celowali w tym rumunscy gorale, majac dostep tylko do owiec I ze produkt regionalny nazywal sie cos w stylu "gownawica" Nie wiem czy to prawda czy tylko malownicza anegdota?Piotrek pisze:przerabiały one wszystko co udało się tanio zakupić,
Z tym wyjazdem to wszystko od poczatku miało byc inaczej… Ja rozważałam wyjazd wieksza ekipą tydzien pozniej na Pogorze Kaczawskiej, do ktorejs z chatek. Jednak gdy pojawił sie pomysł zorganizowania kolejnego zlotu sudeckiego postanowiłam te plany zmienic. Czego sie nie robi dla zlotów… Zlot mial sie odbyc tydzien wczesniej i gdzieś pod Głubczycami - w skrajnie wschodnich krańcach Gór Opawskich Od poczatku jednak pomyślny los nie sprzyjał tej idei - planowana czeska chatka pod Albrechticami nie raczyła nawet odpisac na maile, a PTSM w Pietrowicach… cóż…. oględnie mówiac i nie uzywając wulgarnych słów - zachowal sie bardzo nieładnie… Znalezienie innego noclegu w okolicy, na naszych warunkach, tzn. ciepłe, tanie, bez specjalnych wygód ale z mozliwoscia ogniska - rowniez jakos nie szło. Udało mi sie wyczaić domki koło stadniny w Chróstach. Ale na tym etapie i głowny organizator postanowił nagle zrezygnowac z całego przedsiewziecia. Zostały wiec na placu boju Chrósty i sporo pozapraszanych w miedzyczasie osób...
Połowa marca. Ten czas oceniany z perspektywy dosc cieplego srodka lutego, wydawał sie byc calkowitą wiosną. No moze niekoniecznie taką ze słoncem i kwiatkami, ale jednak wiosną. Nic bardziej mylnego… Gdy termin zaczął sie zblizać a prognozy sugerowały mrozy, sniegi, zawieje i zlodowacenia - ponad połowa planowanej ekipy wykruszyła sie z powodów róznych. Zostało nas sztuk 9.
Tym razem prognoza sie udała. Po calkiem przyjemnym czwartku ktos u góry zrobił “pstryk” i w piatek niebo sie zasnuło spuszczając na ziemie wszystko co tam gromadziło przez cała zime. Temperatura poleciała w dół na łeb na szyje, szybko osiągając zakresy zdecydowanie nietolerowane przez buby. Jedynie regularne podlewanie nalewką troche sytuacje stabilizuje i przywraca czucie w rekach Opad o charakterze zadymki sniego- lodo- deszczu oblepiał wszystko szklistymi naroślami. Najciekawiej wygladało to na samochodach. Na kołach tworzyły sie “słoneczka” z regularnych sopli na wszystkie strony, błotniki obrastały skamieniałym błotem czochrając o koła i utrudniając ich kręcenie, a cały przod autka robil wrazenie jak zatopionego w szkle.
W Chróstach wiec sporo osob stawia sie pozniej niz bylo planowane. I na ognisko jakos chetnych nie ma
Sobotnie włoczenie sie po utopionej w śniegu krainie zaczynamy od Grudyni Małej. Jest tu pałac, koło ktorego krecilismy sie juz kilka lat temu, ale wtedy wydawał sie byc zamkniety. Teraz ogrodzenie jest wybitnie niekompletne. Wlazimy do srodka przez ogromne okna zawalonej stajni. Z kolumn podpierajacych łukowate sufity zwieszają sie sople, nadając miejscu nieco jaskiniowy charakter.
Pałac siedzi w gestych zaroślach a proby dostania sie do niego po mocno obtłuczonych i oblodzonych schodkach kilkukrotnie kończą sie szybkim lądowaniem i solidnym obtłuczeniem tego i owego.
Z nieco mokrym zadkiem, ktory wyfroterował juz lodowisko na przypałacowym podejsciu, zagłebiam sie w czeluscie budynku. W srodku panuje straszny ziąb, na dworze jest duzo przyjemniej. Tu dodatkowo hula wiatr, a oddech mokrych, rozpadających sie ścian potęguje mrozny charakter dzisiejszego dnia.
Z czasow dawnych i dawniejszych zachowało sie niewiele - rzezbione drewniane drzwi, schody, niekompletny po spotkaniu ze złomiarzami kaflowy piec, podłogowe płytki.
Zdobienia lat powojennych.
W wielu pomieszczeniach stropy leżą juz na podlodze albo mają ambitny plan znalezc sie tam wkrótce..
Pałac jednak nie jest calkowicie opuszczony. W oczy wpada jedna z lamp. Chyba jaskółka ulepiła na niej gniazdko! Ciekawe czy wroci na wiosne na swoje włości?
W jednym z przypałacowych budynkow zwraca uwage pewna kompozycja. W takich miejscach nieraz spotyka sie menelskie miejsca po libacjach - np. porozbijane butelki po lokalnych trunkach niskobudzetowych. Tu jednak mielismy chyba do czynienia z żulem z żyłką artystyczną i kolekcjonerską. Butelki sa cale i rowno ulozone na podłodze. I kazda z nich jest inna! Dominuje wisnia na tysiac sposobow, ale swoje miejsce odnalazla tez malina, truskawka, porzeczka, mieszanka multiowoc - oraz cos dla prawdziwego konesera - jabol o smaku toffi!
Kolejna wieś to Milice gdzie kamienna brama rowniez sugeruje istnienie tam niegdysiejszego folwarku.
Pierwsza rzuca sie w oczy waga. Taka do wazenia czegos cieżkiego, nie wiem czy cieżarowek czy świn w ilosci zbiorowej?
Jedno jest pewne - brakowalo tu papieru, wiec operator wagi notował sobie i obliczał na scianie, z ktorej wciaz uśmiechają sie do nas podliczone słupki i inne zapiski.
Sam pałac nie jest zbyt ciekawy. Bez zdobien i udziwnien, wyglada jak zwykła kamienica. Plusem napewno jest mozliwosc dostania sie do srodka, acz wnetrza sa mocno wypatroszone.
Ciekawsze okazuja sie budynki przypałacowe.
Trylinka w wersji zimowej prezentuje sie calkiem sympatycznie. Choc i tak wolalabym ją oglądac wsrod pachnacych ziół!
Klimat zabudowan zmienia sie jak w kalejdoskopie, to ceglano - murowane kolumnady, to urok drewnianych ganeczków, schodków i przybudówek. Jest tez mocno podstemplowana stodoła, w ktorej widac, ze siano sięgało kiedys sufitu!
Ciekawe podłączenia!
W jednej ze stodól nachodzą mnie wspomnienia sprzed lat. Glownie chodzi tu o opowiesci mojego instruktora z prawa jazdy, ktory krotko mowiac byl postacia dosyc niestandardową. Jak sie pozniej okazało “zniknał w tajemniczych okolicznosciach” i wyszły na światło dzienne jego zwiazki z lokalnym półświatkiem kryminalnym. A ja miałam przyjemnosc zwiedzac bytomskie komisariaty w charakterze świadka. No ale poki bylam na kursie, nic nie zapowiadało przyszłych wypadków. Jako ze jestem zwykle dobrym słuchaczem to mialam okazje wysłuchiwac barwnych opowieści pana instruktora. Jedną z nich, ktora dosc dobrze zapadła mi w pamiec, była historia pogranicznego handlu. Polska i Ukraina. Wczesne lata 90 te. Moj instruktor wraz z kolegami zajmowali sie handlem dywanami. Juz nie wiem, czy zawsze w ta sama strone je przewozili, ale w tej historii nie jest to istotne. Sprawa jest taka, ze było ich trzech, auto załadowane po brzegi stertą dywanow na dachowym bagazniku. Środek Ukrainy. Impreza. Samogon lejacy sie strumieniami. I miejscowi i przyjezdni w stanie solidnego upojenia. Delirka totalna. Jeden ze wspolnikow mego instruktora okazało sie, ze miał słabsze od pozostałych serce albo inny wewnetrzny kawałek. Impreza okazała sie byc jego ostatnią. Ktos z biesiadników wpadł na pomysł aby zwłoki zawinąc w jeden z dywanów i poki co kontynuowac obłędne chlanie, nie przejmujac sie okolicznosciami. Życia delikwentowi nie zwrócą a szkoda sobie impreze popsuc. Rano pomysla co dalej... Ranek wita ich kacem gigantem i kompletną niepamięcia wsteczną. No i nigdzie nie ma Zenka!!! Co sie z nim stało? Musiał chyba jakąs babe sobie przygruchac - nieraz tak robił. I zapewne wyjdzie z jej chałupy po tygodniu! Koledzy ze złościa cmokają, nie raz juz wkurzali sie na niepowściągliwego kolege. A moze mu i troche zazdroscili? Nie ma co - nie beda na Zenka znow czekac. Czas nagli. Trzeba wracac do Polski. Żegnają sie z Ukraincami i strzała na granice. Były to czasy dosc solidnego przemytu, wiec graniczne trzepanie aut było rzecza naturalną. Ale koledzy nie mają przeciez nic do ukrycia - wożą tylko dywany, a to przeciez legalne! Sa wiec spokojni i roześmiani. Celnik rozwija kolejne dywany. Jeden z nich okazuje sie byc cieższy i jakis dziwnokształtny. Odwijają… A tam…. Zenek…. Dalsza opowiesc dotyczy kilkumiesiecznego zwiedzania kolejnych ukrainskich aresztów, wytężonej pracy ambasady, relacji lokalnych imprezowiczów jako świadków… Ale to juz inna historia.. Ale dlaczego taka daleka dygresja? Zupelnie niezwiązana z Milicami? Bo jakos w tej stodole ta historia mi sie przypomniala. Nie wiem kompletnie dlaczego… Staneła jak zywa przed oczami. Jakby znowu byl rok 2001 a ja z rozdziawioną japą słucham gawęd na jakims skrzyzowaniu na zadupiach Świetochłowic.. P.S. Nie zajrzałam. Nie miałam odwagi
Z przypałacowych zabudowan najciekawsza jednak okazuje sie gorzelnia. Juz okolice przypiecowe wprowadzają zwiedzajacych w odpowiedni nastroj.
Kolejne pomieszczenia witaja calkiem świezymi tabliczkami, beczkami, machinami ze stali..
I duzo takich foliowych arkuszy rozrzuconych wszedzie wokol. Nie mam pojecia do czego mogly sluzyc?
Sprytna roslinka znalazła sposob na przezimowanie! Widok soczystej zielonosci wywołuje ogromny usmiech na pysku!
[img]xhttps://2.bp.blogspot.com/-98cDs02svsI/WrQxjyL5QBI/AAAAAAAAkLc/eNes_z1Z5PY60iAPf-F1Mj-APc0bYWP2QCLcBGAs/s640/DSCN2721.JPG[/img]
Najlpiej zachowaly sie biura i mieszkania słuzbowe, sprawiajace wrazenie porzuconych w pospiechu... Umeblowanie, komputery, drukarki, ksiazki, kalendarze, dyskietki, pocztówki, dyplomy, mapy...
Sa tez całe katalogi pelnych danych osobowych. Historia zatrudnienia i zdobywania kwalifikacji kilku osob. Świadectwa pracy, zdjecia, legitymacje. Dlaczego ktos tego nie zabrał, nie zniszczył? Tylko tak leży porzucone do wglądu calego swiata?
Mozna tez poczytac ksiazki, skorzystac z karty albo wciagnac kiszonego pomidora na białym talerzu - tylko go troche obmyć z ponad 10 letniego kurzu… Bo czas zatrzymał sie tu w latach 2005-2008. Tak przynajmniej mówia porzucone kalendarze…
Dosc dlugo tu zabawilismy. Na tyle długo, ze pół ekipy postanowiło juz jechac dalej, w strone Anachowa, gdzie wsrod ruin dawnej wsi zaplanowalismy ognisko...
Połowa marca. Ten czas oceniany z perspektywy dosc cieplego srodka lutego, wydawał sie byc calkowitą wiosną. No moze niekoniecznie taką ze słoncem i kwiatkami, ale jednak wiosną. Nic bardziej mylnego… Gdy termin zaczął sie zblizać a prognozy sugerowały mrozy, sniegi, zawieje i zlodowacenia - ponad połowa planowanej ekipy wykruszyła sie z powodów róznych. Zostało nas sztuk 9.
Tym razem prognoza sie udała. Po calkiem przyjemnym czwartku ktos u góry zrobił “pstryk” i w piatek niebo sie zasnuło spuszczając na ziemie wszystko co tam gromadziło przez cała zime. Temperatura poleciała w dół na łeb na szyje, szybko osiągając zakresy zdecydowanie nietolerowane przez buby. Jedynie regularne podlewanie nalewką troche sytuacje stabilizuje i przywraca czucie w rekach Opad o charakterze zadymki sniego- lodo- deszczu oblepiał wszystko szklistymi naroślami. Najciekawiej wygladało to na samochodach. Na kołach tworzyły sie “słoneczka” z regularnych sopli na wszystkie strony, błotniki obrastały skamieniałym błotem czochrając o koła i utrudniając ich kręcenie, a cały przod autka robil wrazenie jak zatopionego w szkle.
W Chróstach wiec sporo osob stawia sie pozniej niz bylo planowane. I na ognisko jakos chetnych nie ma
Sobotnie włoczenie sie po utopionej w śniegu krainie zaczynamy od Grudyni Małej. Jest tu pałac, koło ktorego krecilismy sie juz kilka lat temu, ale wtedy wydawał sie byc zamkniety. Teraz ogrodzenie jest wybitnie niekompletne. Wlazimy do srodka przez ogromne okna zawalonej stajni. Z kolumn podpierajacych łukowate sufity zwieszają sie sople, nadając miejscu nieco jaskiniowy charakter.
Pałac siedzi w gestych zaroślach a proby dostania sie do niego po mocno obtłuczonych i oblodzonych schodkach kilkukrotnie kończą sie szybkim lądowaniem i solidnym obtłuczeniem tego i owego.
Z nieco mokrym zadkiem, ktory wyfroterował juz lodowisko na przypałacowym podejsciu, zagłebiam sie w czeluscie budynku. W srodku panuje straszny ziąb, na dworze jest duzo przyjemniej. Tu dodatkowo hula wiatr, a oddech mokrych, rozpadających sie ścian potęguje mrozny charakter dzisiejszego dnia.
Z czasow dawnych i dawniejszych zachowało sie niewiele - rzezbione drewniane drzwi, schody, niekompletny po spotkaniu ze złomiarzami kaflowy piec, podłogowe płytki.
Zdobienia lat powojennych.
W wielu pomieszczeniach stropy leżą juz na podlodze albo mają ambitny plan znalezc sie tam wkrótce..
Pałac jednak nie jest calkowicie opuszczony. W oczy wpada jedna z lamp. Chyba jaskółka ulepiła na niej gniazdko! Ciekawe czy wroci na wiosne na swoje włości?
W jednym z przypałacowych budynkow zwraca uwage pewna kompozycja. W takich miejscach nieraz spotyka sie menelskie miejsca po libacjach - np. porozbijane butelki po lokalnych trunkach niskobudzetowych. Tu jednak mielismy chyba do czynienia z żulem z żyłką artystyczną i kolekcjonerską. Butelki sa cale i rowno ulozone na podłodze. I kazda z nich jest inna! Dominuje wisnia na tysiac sposobow, ale swoje miejsce odnalazla tez malina, truskawka, porzeczka, mieszanka multiowoc - oraz cos dla prawdziwego konesera - jabol o smaku toffi!
Kolejna wieś to Milice gdzie kamienna brama rowniez sugeruje istnienie tam niegdysiejszego folwarku.
Pierwsza rzuca sie w oczy waga. Taka do wazenia czegos cieżkiego, nie wiem czy cieżarowek czy świn w ilosci zbiorowej?
Jedno jest pewne - brakowalo tu papieru, wiec operator wagi notował sobie i obliczał na scianie, z ktorej wciaz uśmiechają sie do nas podliczone słupki i inne zapiski.
Sam pałac nie jest zbyt ciekawy. Bez zdobien i udziwnien, wyglada jak zwykła kamienica. Plusem napewno jest mozliwosc dostania sie do srodka, acz wnetrza sa mocno wypatroszone.
Ciekawsze okazuja sie budynki przypałacowe.
Trylinka w wersji zimowej prezentuje sie calkiem sympatycznie. Choc i tak wolalabym ją oglądac wsrod pachnacych ziół!
Klimat zabudowan zmienia sie jak w kalejdoskopie, to ceglano - murowane kolumnady, to urok drewnianych ganeczków, schodków i przybudówek. Jest tez mocno podstemplowana stodoła, w ktorej widac, ze siano sięgało kiedys sufitu!
Ciekawe podłączenia!
W jednej ze stodól nachodzą mnie wspomnienia sprzed lat. Glownie chodzi tu o opowiesci mojego instruktora z prawa jazdy, ktory krotko mowiac byl postacia dosyc niestandardową. Jak sie pozniej okazało “zniknał w tajemniczych okolicznosciach” i wyszły na światło dzienne jego zwiazki z lokalnym półświatkiem kryminalnym. A ja miałam przyjemnosc zwiedzac bytomskie komisariaty w charakterze świadka. No ale poki bylam na kursie, nic nie zapowiadało przyszłych wypadków. Jako ze jestem zwykle dobrym słuchaczem to mialam okazje wysłuchiwac barwnych opowieści pana instruktora. Jedną z nich, ktora dosc dobrze zapadła mi w pamiec, była historia pogranicznego handlu. Polska i Ukraina. Wczesne lata 90 te. Moj instruktor wraz z kolegami zajmowali sie handlem dywanami. Juz nie wiem, czy zawsze w ta sama strone je przewozili, ale w tej historii nie jest to istotne. Sprawa jest taka, ze było ich trzech, auto załadowane po brzegi stertą dywanow na dachowym bagazniku. Środek Ukrainy. Impreza. Samogon lejacy sie strumieniami. I miejscowi i przyjezdni w stanie solidnego upojenia. Delirka totalna. Jeden ze wspolnikow mego instruktora okazało sie, ze miał słabsze od pozostałych serce albo inny wewnetrzny kawałek. Impreza okazała sie byc jego ostatnią. Ktos z biesiadników wpadł na pomysł aby zwłoki zawinąc w jeden z dywanów i poki co kontynuowac obłędne chlanie, nie przejmujac sie okolicznosciami. Życia delikwentowi nie zwrócą a szkoda sobie impreze popsuc. Rano pomysla co dalej... Ranek wita ich kacem gigantem i kompletną niepamięcia wsteczną. No i nigdzie nie ma Zenka!!! Co sie z nim stało? Musiał chyba jakąs babe sobie przygruchac - nieraz tak robił. I zapewne wyjdzie z jej chałupy po tygodniu! Koledzy ze złościa cmokają, nie raz juz wkurzali sie na niepowściągliwego kolege. A moze mu i troche zazdroscili? Nie ma co - nie beda na Zenka znow czekac. Czas nagli. Trzeba wracac do Polski. Żegnają sie z Ukraincami i strzała na granice. Były to czasy dosc solidnego przemytu, wiec graniczne trzepanie aut było rzecza naturalną. Ale koledzy nie mają przeciez nic do ukrycia - wożą tylko dywany, a to przeciez legalne! Sa wiec spokojni i roześmiani. Celnik rozwija kolejne dywany. Jeden z nich okazuje sie byc cieższy i jakis dziwnokształtny. Odwijają… A tam…. Zenek…. Dalsza opowiesc dotyczy kilkumiesiecznego zwiedzania kolejnych ukrainskich aresztów, wytężonej pracy ambasady, relacji lokalnych imprezowiczów jako świadków… Ale to juz inna historia.. Ale dlaczego taka daleka dygresja? Zupelnie niezwiązana z Milicami? Bo jakos w tej stodole ta historia mi sie przypomniala. Nie wiem kompletnie dlaczego… Staneła jak zywa przed oczami. Jakby znowu byl rok 2001 a ja z rozdziawioną japą słucham gawęd na jakims skrzyzowaniu na zadupiach Świetochłowic.. P.S. Nie zajrzałam. Nie miałam odwagi
Z przypałacowych zabudowan najciekawsza jednak okazuje sie gorzelnia. Juz okolice przypiecowe wprowadzają zwiedzajacych w odpowiedni nastroj.
Kolejne pomieszczenia witaja calkiem świezymi tabliczkami, beczkami, machinami ze stali..
I duzo takich foliowych arkuszy rozrzuconych wszedzie wokol. Nie mam pojecia do czego mogly sluzyc?
Sprytna roslinka znalazła sposob na przezimowanie! Widok soczystej zielonosci wywołuje ogromny usmiech na pysku!
[img]xhttps://2.bp.blogspot.com/-98cDs02svsI/WrQxjyL5QBI/AAAAAAAAkLc/eNes_z1Z5PY60iAPf-F1Mj-APc0bYWP2QCLcBGAs/s640/DSCN2721.JPG[/img]
Najlpiej zachowaly sie biura i mieszkania słuzbowe, sprawiajace wrazenie porzuconych w pospiechu... Umeblowanie, komputery, drukarki, ksiazki, kalendarze, dyskietki, pocztówki, dyplomy, mapy...
Sa tez całe katalogi pelnych danych osobowych. Historia zatrudnienia i zdobywania kwalifikacji kilku osob. Świadectwa pracy, zdjecia, legitymacje. Dlaczego ktos tego nie zabrał, nie zniszczył? Tylko tak leży porzucone do wglądu calego swiata?
Mozna tez poczytac ksiazki, skorzystac z karty albo wciagnac kiszonego pomidora na białym talerzu - tylko go troche obmyć z ponad 10 letniego kurzu… Bo czas zatrzymał sie tu w latach 2005-2008. Tak przynajmniej mówia porzucone kalendarze…
Dosc dlugo tu zabawilismy. Na tyle długo, ze pół ekipy postanowiło juz jechac dalej, w strone Anachowa, gdzie wsrod ruin dawnej wsi zaplanowalismy ognisko...
Jedziemy. Drogi robia sie coraz węższe a w koncu asfalt znika i zmienia sie w błotniste koleiny. To sygnał, ze jedziemy we własciwą strone! Zmierzamy do Anachowa, malutkiego przysiółka wsi Kazimierz. Dzis miejsce jest juz prawie calkowicie opuszczone. Zamieszkany jest tylko jeden dom i to taki polozony dosc daleko od pozostałych. Kiedys mieszkało tu 10 rodzin. Wioseczka zaczeła sie wyludniac chyba kilkanscie lat temu. Przynajmniej tak wynika z artykułu z 2008 roku. Wtedy puste budynki byly masowo rozkradane - wiec wynika z tego, ze cos w nich jeszcze było. Dzis zostały 3 opuszczone, wypatroszone domy i troche ruin zabudowan gospodarczych.
Pierwszy dom chyba opustoszał najszybciej. Nie ma juz dachu. Zostały fragmenty ścian a wnetrza letnią porą zapewne wypelnia dorodny chaszcz.
Stodoła obok tez juz raczej jest tylko wspomnieniem dawnych lat…
Kolejny domek jest malutki i przytulny.
Mimo porozbijanych okien i powoli zapadającego sie dachu wnetrza sa wyjątkowo ciepłe i zaciszne. Mam wrazenie jakby roznica temperatur wewnątrz/na zewnatrz sięgała z 10 stopni! Na scianach ktos dał upust swoim zdolnosciom artystycznym. Na podlogach leżą rozwłóczone zatęchłe ubrania i ciekawa lektura. Mozemy z niej zgłębić naszą wiedze o maszynach do konserwacji urządzeń melioracyjnych.
A w piwnicy to wrecz jakby wchodzic do sauny! Buch ciepła i jakby duzej duchoty. Az czuje sie nieco nieswojo..No bo skąd to ciepło? Odruchowo dotykam czajnika. Jest zimny..
Przy drzwiach wejsciowych ktoś oparł krzyz. Raczej został przyniesiony niedawno - nie wyglada to na stałe jego miejsce pobytu. Nie wiem czy stał niegdys na rozstaju wiejskich dróg, byl fragmentem przydomowej kapliczki - czy moze ktos go przytargał z jakiegos cmentarza?
Ostatni z domów jest najwiekszy i chyba najlepiej zachowany! Juz w progu zwraca uwage zdobienie przydrzwiowe i przyokienne drobnymi kafelkami, układane w rozne desenie.
Zaraz obok prawie potykam sie o starą wage.
Na scianach pozostały fragmenty modnych niegdys malowideł “z wałka”. Tynk jednak zaczyna juz odpadac, a na jego miejsce wkracza mech…
Są resztki mebli i roznych domowych sprzetów. Widac jednak, ze przez dom przewinął sie juz jak huragan tabun złodziei, złomiarzy i innych poszukiwaczy skarbów. Zawsze jednak najbardziej martwią mnie wandale, ktorzy czerpią radosc nie z pozyskiwania dóbr ale z destriukcji - wybijania szyb, rozpruwania poduszek, łamania krzeseł, rozbijania naczyn i rozrywania wszystkiego na strzępy… Nie wiem czy znajdują ukojenie chorej duszy w tej manii zniszczenia? Czy sa jakies inne przyczyny?
Odwiedzamy tez strych. Wąskie skrzypiące schodki prowadzą w stronę uginającego sie ze starosci dachu. Pozostalo tu jeszcze sporo siana. Miejsce calkiem przyjazne na nocleg dla jakiegos zbłąkanego wędrowca. Tzn. mam na mysli ciepłe czesci roku.
Głębokie zamarzłe koleiny świadczą, ze często jezdzi tu jakis ciezki sprzet rolniczy. Dzis jest jednak pusto. Widac mało komu chce sie wylazic z chalupy gdy tak pizga i włóczyc gdzies po polach gdzie nic nie ma.
Nam sie chce! Acz w tej chwili najbardziej nam sie chce ogniska! Ognisko jest ciepłe, pachnace, klimatyczne i dostarcza dobrego jedzenia! Nie wiem jak mogą istniec ludzie, ktorzy nie lubią ognisk!
Tu mamy ognicho de lux! Przytargalismy troche suchego drewna na rozpałke, siekierke, kiełbaski, oscypki i dobre trunki rozgrzewajace. Coz mozna chciec wiecej w zimny pochmurny dzien? Niz spotkania w sympatycznej gromadzie, rarytasów dla podniebienia, pełgajacego ognia i trzasku gałązek, śmiechu i ciekawych rozmow, niosących sie echem wsrod spowitych ciszą i zapomnieniem ruin zagubionych gdzies wsrod pól...
A wokól świat wyprany z doszczętnie z kolorów..
Pierwszy dom chyba opustoszał najszybciej. Nie ma juz dachu. Zostały fragmenty ścian a wnetrza letnią porą zapewne wypelnia dorodny chaszcz.
Stodoła obok tez juz raczej jest tylko wspomnieniem dawnych lat…
Kolejny domek jest malutki i przytulny.
Mimo porozbijanych okien i powoli zapadającego sie dachu wnetrza sa wyjątkowo ciepłe i zaciszne. Mam wrazenie jakby roznica temperatur wewnątrz/na zewnatrz sięgała z 10 stopni! Na scianach ktos dał upust swoim zdolnosciom artystycznym. Na podlogach leżą rozwłóczone zatęchłe ubrania i ciekawa lektura. Mozemy z niej zgłębić naszą wiedze o maszynach do konserwacji urządzeń melioracyjnych.
A w piwnicy to wrecz jakby wchodzic do sauny! Buch ciepła i jakby duzej duchoty. Az czuje sie nieco nieswojo..No bo skąd to ciepło? Odruchowo dotykam czajnika. Jest zimny..
Przy drzwiach wejsciowych ktoś oparł krzyz. Raczej został przyniesiony niedawno - nie wyglada to na stałe jego miejsce pobytu. Nie wiem czy stał niegdys na rozstaju wiejskich dróg, byl fragmentem przydomowej kapliczki - czy moze ktos go przytargał z jakiegos cmentarza?
Ostatni z domów jest najwiekszy i chyba najlepiej zachowany! Juz w progu zwraca uwage zdobienie przydrzwiowe i przyokienne drobnymi kafelkami, układane w rozne desenie.
Zaraz obok prawie potykam sie o starą wage.
Na scianach pozostały fragmenty modnych niegdys malowideł “z wałka”. Tynk jednak zaczyna juz odpadac, a na jego miejsce wkracza mech…
Są resztki mebli i roznych domowych sprzetów. Widac jednak, ze przez dom przewinął sie juz jak huragan tabun złodziei, złomiarzy i innych poszukiwaczy skarbów. Zawsze jednak najbardziej martwią mnie wandale, ktorzy czerpią radosc nie z pozyskiwania dóbr ale z destriukcji - wybijania szyb, rozpruwania poduszek, łamania krzeseł, rozbijania naczyn i rozrywania wszystkiego na strzępy… Nie wiem czy znajdują ukojenie chorej duszy w tej manii zniszczenia? Czy sa jakies inne przyczyny?
Odwiedzamy tez strych. Wąskie skrzypiące schodki prowadzą w stronę uginającego sie ze starosci dachu. Pozostalo tu jeszcze sporo siana. Miejsce calkiem przyjazne na nocleg dla jakiegos zbłąkanego wędrowca. Tzn. mam na mysli ciepłe czesci roku.
Głębokie zamarzłe koleiny świadczą, ze często jezdzi tu jakis ciezki sprzet rolniczy. Dzis jest jednak pusto. Widac mało komu chce sie wylazic z chalupy gdy tak pizga i włóczyc gdzies po polach gdzie nic nie ma.
Nam sie chce! Acz w tej chwili najbardziej nam sie chce ogniska! Ognisko jest ciepłe, pachnace, klimatyczne i dostarcza dobrego jedzenia! Nie wiem jak mogą istniec ludzie, ktorzy nie lubią ognisk!
Tu mamy ognicho de lux! Przytargalismy troche suchego drewna na rozpałke, siekierke, kiełbaski, oscypki i dobre trunki rozgrzewajace. Coz mozna chciec wiecej w zimny pochmurny dzien? Niz spotkania w sympatycznej gromadzie, rarytasów dla podniebienia, pełgajacego ognia i trzasku gałązek, śmiechu i ciekawych rozmow, niosących sie echem wsrod spowitych ciszą i zapomnieniem ruin zagubionych gdzies wsrod pól...
A wokól świat wyprany z doszczętnie z kolorów..
Nie ma takich. Bo ogień jest magiczny. Zwróć uwagę, że jeśli gdziekolwiek w otoczeniu jest otwarty ogień to każdy, ale to każdy człowiek odruchowo popatrzy w ten płomień. Nawet jeśli stoi tyłem to prędzej czy później albo się odwróci, albo choć zerknie przez ramię.buba pisze:Nie wiem jak mogą istniec ludzie, ktorzy nie lubią ognisk!
No normalne to raczej nie jest...buba pisze:mało komu chce sie wylazic z chalupy gdy tak pizga i włóczyc gdzies po polach gdzie nic nie ma
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.
I tu się mylisz. Fakt ginięcia na stosie jest przykry ale stos (płomienie) był wykorzystywany dokładnie w tym samym celu w jakim stosowały go czarownice i czarownicy - oczyszczał.Capricorn pisze:Parę czarownic wyraziłoby pewnikiem zdanie odrębne
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.