Poszukuję powyższego skryptu wydanego przez wydawnictwo AR Kraków w, zdaje się, 2006. Konkretnie interesują mnie kwestie zakładania kołowych powierzchni kontrolnych, co jest w wymienionej publikacji świetnie opisane.
Jeżeli ktoś posiada ten skrypt i jest w stanie przesłać skany bądź zdjęcia zagadnienia o którym wyżej, będę niezmiernie wdzięczny...
inwentaryzacja lasu- przewodnik do ćwiczeń z urządzania l
Moderator: Moderatorzy
-
Domator
- zastępca nadleśniczego
- Posty: 3011
- Rejestracja: wtorek 23 maja 2006, 18:15
- Lokalizacja: nie wiem
W sumie instrukcja urządzania opisuje to dość dokładnie:
Lokalizacja terenowa prób i oznaczenie miejsc pomiaru
§ 54.
1. Lokalizowanie prób (powierzchni kołowych) w terenie przeprowadza się najprostszymi
sposobami pomiarowymi, dopuszczając pomiar odległości krokami
– od charakterystycznych szczegółów wykazanych na mapie.
2. Powierzchnie kołowe mają charakter czasowy, jednak dla celów kontrolnych
powinny być oznaczone w terenie poprzez wbicie prowizorycznego pala
w środku powierzchni i wykonanie „obrączki na czerwono” na pierwszym
drzewie od środka, a także przez oznaczenie „na czerwono” granic powierzchni;
na drzewach o cienkiej korze oznaczenia należy wykonywać kredą (lubryką)
lub odpowiednim znacznikiem.
3. Usytuowanie powierzchni należy przedstawić na szkicu, załączonym do
karty dokumentu źródłowego, podając domiary do punktów charakterystycznych.
4. W drzewostanach dwuwarstwowych, o dużej liczbie drzew w dolnej warstwie,
dopuszcza się zakładanie powierzchni koncentrycznych o dwóch promieniach.
Wielkość poszczególnych powierzchni koncentrycznych wynika z wieku drzew
górnej i dolnej warstwy.
3.1.7. Wielkość i kształt powierzchni próbnej
§ 55.
1. Przyjmuje się następujące wielkości powierzchni próbnych w klasach i podklasach
wieku:
IIa – 0,005 ha (promień r = 3,99 m),
IIb – 0,01 ha (promień r = 5,64 m),
IIIa i IIIb – 0,02 ha (promień r = 7,98 m),
IVa i IVb – 0,03 ha (promień r = 9,77 m),
Va i Vb – 0,04 ha (promień r = 11,28 m),
VI i starsze oraz KO, KDO i BP – 0,05 ha (promień r = 12,62 m).
2. Kształt powierzchni w zasadzie kołowy; w drzewostanach młodych, w których
widoczne są rzędy, kształt powierzchni może być prostokątny. Należy
wówczas podać powierzchnię próby na podstawie szerokości mierzonych rzędów
i długość odcinka, na którym mierzy się pierśnice drzew (np. w drzewostanie
IIa klasy wieku, w którym pomierzono pierśnice w dwóch rzędach leżących
obok siebie, na odcinku 20 m i przy średniej szerokości rzędów = 3 m,
powierzchnia próby wynosi 0,006 ha).
3. W wypadku zakładania powierzchni kołowej na stoku, przed jej założeniem
określa się kąt nachylenia terenu w celu zachowania przyjętych wielkości powierzchni
w rzucie poziomym; w zależności od stopnia nachylenia stoku koryguje
się promień powierzchni zgodnie z poniższą tabelą:
[img][img]http://www.fotoszok.pl/albums/userpics/IMG_0125%7E0.JPG[/img][/img]
§ 56.
1. Oprócz kąta nachylenia stoku, na powierzchniach próbnych mierzy się pierśnice
wszystkich drzew żywych oraz wysokości wybranych drzew poszczególnych
gatunków (z wyróżnieniem warstw wiekowych tych gatunków). W razie
potrzeby koryguje się wiek określony dla danego drzewostanu w opisie
taksacyjnym, a dodatkowo ocenia się stopień uszkodzenia drzew występujących
na powierzchni (z podaniem głównej przyczyny uszkodzeń).
2. Pomiarem pierśnic – o zmiennym kierunku pomiaru (wyskalowane ramię
średnicomierza zawsze w kierunku środka powierzchni) – należy objąć wszystkie
drzewa o pierśnicy od 7 cm wzwyż, z dokładnością do 1 mm, pamiętając
o stosowaniu zrektyfikowanych średnicomierzy oraz o zaznaczeniu drzew pomierzonych
(poziomym znakiem na korze, na wysokości pomiaru).
3. Na powierzchni próbnej mierzy się wysokości dla każdego gatunku drzewa,
a jeżeli dany gatunek tworzy wyraźne warstwy wiekowe, to dla każdego gatunku
drzewa w warstwie wiekowej, przy stosowaniu następujących wytycznych:
1) wysokość określa się m.in. w celu zastosowania odpowiedniego równania
stałej krzywej wysokości, stąd wysokości drzew poszczególnych warstw wiekowych
powinny być mierzone odrębnie;
2) wysokość mierzy się dla drzewa o pierśnicy zbliżonej do przeciętnej w danej
grupie gatunkowej i wiekowej, przy czym drzewo takie typuje się spośród
pięciu najbliżej położonych od środka powierzchni; w przypadku drzewostanów
jednogatunkowych (ponad 70% w składzie gatunkowym na powierzchni
kołowej) typuje się do pomiaru wysokości dwa drzewa spośród
sześciu położonych najbliżej środka (po uszeregowaniu drzew wg pierśnic
od najmniejszej do największej są to drzewa trzecie i czwarte w takim
szeregu);
3) w dokumencie źródłowym pomierzone wysokości zapisuje się na wysokości
pierśnicy mierzonych drzew (w tym samym wierszu);
4) wysokość należy mierzyć sprawdzonymi przyrządami, z dokładnością do
1 m.
4. Obowiązuje zasada, że wiek drzewa na powierzchni kołowej przyjmuje się
wg wieku określonego w opisie taksacyjnym, uzyskanym z SILP-LAS, jeżeli
jednak na powierzchni występują znaczne różnice wiekowe (np. utrudniające
zastosowanie odpowiednich stałych krzywych wysokości), to wiek dla poszczególnych
gatunków oraz dla grup wiekowych w ramach tych gatunków
określa się zgodnie z zasadami stosowanymi w taksacji leśnej.
5. Mając wiek i wysokość drzewa, określa się jego bonitację. Gdy uzyskany wynik
bonitacji wychodzi niepokojąco niski lub wysoki, wówczas należy sprawdzić,
czy wiek i wysokość drzewa zostały dobrze określone. W wypadku stwierdzenia
błędu w ustalaniu wieku, powodującego wykroczenie drzewostanu
poza podklasę wieku, cały drzewostan wraz z wynikiem pomiarów na powierzchni
próbnej przenoszony jest do właściwej podklasy wieku.
Lokalizacja terenowa prób i oznaczenie miejsc pomiaru
§ 54.
1. Lokalizowanie prób (powierzchni kołowych) w terenie przeprowadza się najprostszymi
sposobami pomiarowymi, dopuszczając pomiar odległości krokami
– od charakterystycznych szczegółów wykazanych na mapie.
2. Powierzchnie kołowe mają charakter czasowy, jednak dla celów kontrolnych
powinny być oznaczone w terenie poprzez wbicie prowizorycznego pala
w środku powierzchni i wykonanie „obrączki na czerwono” na pierwszym
drzewie od środka, a także przez oznaczenie „na czerwono” granic powierzchni;
na drzewach o cienkiej korze oznaczenia należy wykonywać kredą (lubryką)
lub odpowiednim znacznikiem.
3. Usytuowanie powierzchni należy przedstawić na szkicu, załączonym do
karty dokumentu źródłowego, podając domiary do punktów charakterystycznych.
4. W drzewostanach dwuwarstwowych, o dużej liczbie drzew w dolnej warstwie,
dopuszcza się zakładanie powierzchni koncentrycznych o dwóch promieniach.
Wielkość poszczególnych powierzchni koncentrycznych wynika z wieku drzew
górnej i dolnej warstwy.
3.1.7. Wielkość i kształt powierzchni próbnej
§ 55.
1. Przyjmuje się następujące wielkości powierzchni próbnych w klasach i podklasach
wieku:
IIa – 0,005 ha (promień r = 3,99 m),
IIb – 0,01 ha (promień r = 5,64 m),
IIIa i IIIb – 0,02 ha (promień r = 7,98 m),
IVa i IVb – 0,03 ha (promień r = 9,77 m),
Va i Vb – 0,04 ha (promień r = 11,28 m),
VI i starsze oraz KO, KDO i BP – 0,05 ha (promień r = 12,62 m).
2. Kształt powierzchni w zasadzie kołowy; w drzewostanach młodych, w których
widoczne są rzędy, kształt powierzchni może być prostokątny. Należy
wówczas podać powierzchnię próby na podstawie szerokości mierzonych rzędów
i długość odcinka, na którym mierzy się pierśnice drzew (np. w drzewostanie
IIa klasy wieku, w którym pomierzono pierśnice w dwóch rzędach leżących
obok siebie, na odcinku 20 m i przy średniej szerokości rzędów = 3 m,
powierzchnia próby wynosi 0,006 ha).
3. W wypadku zakładania powierzchni kołowej na stoku, przed jej założeniem
określa się kąt nachylenia terenu w celu zachowania przyjętych wielkości powierzchni
w rzucie poziomym; w zależności od stopnia nachylenia stoku koryguje
się promień powierzchni zgodnie z poniższą tabelą:
[img][img]http://www.fotoszok.pl/albums/userpics/IMG_0125%7E0.JPG[/img][/img]
§ 56.
1. Oprócz kąta nachylenia stoku, na powierzchniach próbnych mierzy się pierśnice
wszystkich drzew żywych oraz wysokości wybranych drzew poszczególnych
gatunków (z wyróżnieniem warstw wiekowych tych gatunków). W razie
potrzeby koryguje się wiek określony dla danego drzewostanu w opisie
taksacyjnym, a dodatkowo ocenia się stopień uszkodzenia drzew występujących
na powierzchni (z podaniem głównej przyczyny uszkodzeń).
2. Pomiarem pierśnic – o zmiennym kierunku pomiaru (wyskalowane ramię
średnicomierza zawsze w kierunku środka powierzchni) – należy objąć wszystkie
drzewa o pierśnicy od 7 cm wzwyż, z dokładnością do 1 mm, pamiętając
o stosowaniu zrektyfikowanych średnicomierzy oraz o zaznaczeniu drzew pomierzonych
(poziomym znakiem na korze, na wysokości pomiaru).
3. Na powierzchni próbnej mierzy się wysokości dla każdego gatunku drzewa,
a jeżeli dany gatunek tworzy wyraźne warstwy wiekowe, to dla każdego gatunku
drzewa w warstwie wiekowej, przy stosowaniu następujących wytycznych:
1) wysokość określa się m.in. w celu zastosowania odpowiedniego równania
stałej krzywej wysokości, stąd wysokości drzew poszczególnych warstw wiekowych
powinny być mierzone odrębnie;
2) wysokość mierzy się dla drzewa o pierśnicy zbliżonej do przeciętnej w danej
grupie gatunkowej i wiekowej, przy czym drzewo takie typuje się spośród
pięciu najbliżej położonych od środka powierzchni; w przypadku drzewostanów
jednogatunkowych (ponad 70% w składzie gatunkowym na powierzchni
kołowej) typuje się do pomiaru wysokości dwa drzewa spośród
sześciu położonych najbliżej środka (po uszeregowaniu drzew wg pierśnic
od najmniejszej do największej są to drzewa trzecie i czwarte w takim
szeregu);
3) w dokumencie źródłowym pomierzone wysokości zapisuje się na wysokości
pierśnicy mierzonych drzew (w tym samym wierszu);
4) wysokość należy mierzyć sprawdzonymi przyrządami, z dokładnością do
1 m.
4. Obowiązuje zasada, że wiek drzewa na powierzchni kołowej przyjmuje się
wg wieku określonego w opisie taksacyjnym, uzyskanym z SILP-LAS, jeżeli
jednak na powierzchni występują znaczne różnice wiekowe (np. utrudniające
zastosowanie odpowiednich stałych krzywych wysokości), to wiek dla poszczególnych
gatunków oraz dla grup wiekowych w ramach tych gatunków
określa się zgodnie z zasadami stosowanymi w taksacji leśnej.
5. Mając wiek i wysokość drzewa, określa się jego bonitację. Gdy uzyskany wynik
bonitacji wychodzi niepokojąco niski lub wysoki, wówczas należy sprawdzić,
czy wiek i wysokość drzewa zostały dobrze określone. W wypadku stwierdzenia
błędu w ustalaniu wieku, powodującego wykroczenie drzewostanu
poza podklasę wieku, cały drzewostan wraz z wynikiem pomiarów na powierzchni
próbnej przenoszony jest do właściwej podklasy wieku.
dzięki za info, znam te założenia, nie wpadłem jedna na to żeby zajrzeć do instrukcji... w każdym razie we wspomnianej publikacji przedstawione są również formularze do pomiarów odnowień oraz określone zasady i wskazówki jak stałe powierzchnie lokalizować w odnowieniach właśnie... a to interesuje mnie najbardziej.