Iglaki
Moderator: Moderatorzy
"Wskutek takiego systemu korzeniowego, świerk rośnie dobrze na glebach płytkich lecz wilgotnych, natomiast na suchych piaskach, jak również na glebach zabagnionych z wodą zastoiskową, rośnie źle. Wymagania pod względem żyzności gleby ma umiarkowane. Występuje zarówno na wapieniach, jak i na glebach ubogich w wapń. Pod względem warunków klimatycznych wymagania też umiarkowane. Odporny jest zarówno na niskie temperatury, jak i wysokie, ale nie znosi klimatu suchego i jest bardzo wrażliwy na suszę atmosferyczną i glebową. Wrażliwy jest także na późne przymrozki wiosenne, zwłaszcza jeśli rośnie w zamkniętych kotlinach."
http://www.wiki.lasypolskie.pl/s/swierk-pospolity
dla reszty też tam znajdziesz
http://www.wiki.lasypolskie.pl/s/swierk-pospolity
dla reszty też tam znajdziesz
... (VIA/RT) nie oznacza moich poglądów ani poparcia dla cytowanych treści...
"wszystko co słyszymy jest opinią, nie faktem. wszystko co widzimy jest punktem widzenia, nie prawdą" - marek aureliusz
"wszystko co słyszymy jest opinią, nie faktem. wszystko co widzimy jest punktem widzenia, nie prawdą" - marek aureliusz
Re: Iglaki
Twój nauczyciel od hodowli lasu powinien dostać pałę!gki17 pisze:Mam pytanie. Jakie wymagania co do gleby i światła preferują md, św, so, jd, dg.
Dg trochę bardziej lubi światło niż jodła
[ Dodano: 2006-05-24, 22:57 ]
a im więcej światła potrzebuje tym na słąbszej glebie może rosnąć
[ Dodano: 2006-05-24, 22:57 ]
a im więcej światła potrzebuje tym na słąbszej glebie może rosnąć
... (VIA/RT) nie oznacza moich poglądów ani poparcia dla cytowanych treści...
"wszystko co słyszymy jest opinią, nie faktem. wszystko co widzimy jest punktem widzenia, nie prawdą" - marek aureliusz
"wszystko co słyszymy jest opinią, nie faktem. wszystko co widzimy jest punktem widzenia, nie prawdą" - marek aureliusz
ale co nie do końca? daglezja czy gleba? w tym układzie gatunków się zgadzaSmietan pisze:Nie do końca.
... (VIA/RT) nie oznacza moich poglądów ani poparcia dla cytowanych treści...
"wszystko co słyszymy jest opinią, nie faktem. wszystko co widzimy jest punktem widzenia, nie prawdą" - marek aureliusz
"wszystko co słyszymy jest opinią, nie faktem. wszystko co widzimy jest punktem widzenia, nie prawdą" - marek aureliusz
urośnie, urośnie, przy dobrej wilgotności, ale co to za życieSmietan pisze:Świerk na piachu nie urośnie choćby i od dołu był oświetlany
[ Dodano: 2006-05-24, 23:14 ]
ale chodziło mi tylko o uszeregowanie zapotrzebowania na glebę w stosunku do opisanego wymagania na światło
... (VIA/RT) nie oznacza moich poglądów ani poparcia dla cytowanych treści...
"wszystko co słyszymy jest opinią, nie faktem. wszystko co widzimy jest punktem widzenia, nie prawdą" - marek aureliusz
"wszystko co słyszymy jest opinią, nie faktem. wszystko co widzimy jest punktem widzenia, nie prawdą" - marek aureliusz
Iglaki
Sosna
Światło
Sosna należy, obok modrzewia, brzozy brodawkowatej i osiki, do najbardziej światłożądnych gatunków drzew rosnących w naszym kraju. Na takie wymagania wskazują m.in.:
• ażurowa, świetlista korona,
• 3 roczniki igieł na gałęziach,
• szybkie oczyszczanie strzał,
• ograniczona zdolność przeżywania nalotu.
Wymagania świetlne sosny uzależnione są jednak od ekotypu i warunków siedliskowych. W zachodniej części zasięgu ma ona większe wymagania niż we wschodniej. Należy tu ekotyp sosny z Puszczy Solskiej, odznaczający się m.in. względną cienioznośnością.
Na siedliskach suchszych i uboższych wymaga więcej światła niż na żyźniejszych. W korzystnych warunkach siedliskowych wytrzymuje w pierwszych latach życia lekkie ocienienie, a w młodości znosi dobrze nawet silne, boczne zwarcie.
Nalot sosnowy dla zadowalającego wzrostu wymaga 4-10% światła pełnego. Z wiekiem staje się coraz bardziej światłożądny. Najlepiej wzrasta na powierzchniach otwartych i południowych ekspozycjach. Wielkość minimalnego zapotrzebowania na światło wynosi u sosny od 9 do 11% .
Gleba
Występuje w różnych warunkach glebowych: na zwięzłych, zbitych, prawie jałowych, marglistych, piaszczysto gliniastych, piaszczystych glebach, a także na wrzosowiskach i torfowiskach wysokich. Najlepsze warunki wzrostu znajduje jednak na glebach głębokich (duża głębokość gleby jest jednym z najważniejszych warunków pomyślnego wzrostu sosny, decyduje bowiem o rozwoju systemu korzeniowego), na świeżych piaskach oraz na piaskach gliniastych i glinach lekkich.
Właściwości fizyczne gleby mają większe znaczenie dla jej dobrego rozwoju niż właściwości chemiczne. Sosna nie wpływa korzystnie na glebę, dlatego konieczne jest wprowadzanie do upraw sosnowych gatunków domieszkowych (Db, Gb, Lp, Olsz).
Świerk
Światło
Pod względem wymagań świetlnych wykazuje szeroką amplitudę. Zachowuje się jak gatunek cienioznośny w warunkach łagodniejszych (ale nie optymalnych) i na żyznych glebach, bądź staje się bardziej światłożądny przy niższych temperaturach i gorszych warunkach troficznych (wysokie położenie górskie i północna granica występowania). Z wiekiem zapotrzebowanie na światło zwiększa się . W warunkach optymalnych uważany jest za gatunek cienioznośny (półcienisty). W młodości znosi ocienienie do kilkunastu lat, na nizinach i w reglu dolnym nieznacznie tylko pod tym względem ustępuje jodle. Najlepiej jednak przyrasta przy pełnym dostępie światła.
Badania w komorach klimatyzacyjnych pozwoliły stwierdzić, że większą wrażliwość na ocienienie wykazują polskie pochodzenia z terenów górskich, natomiast z niziny nadbałtyckiej są bardziej cienioznośne.
Badania dendroklimatologiczne przeprowadzone w Tatrach wykazały m.in., że krzywe przebiegu szerokości słojów rocznych cechowała wysoka zgodność z sumą godzin usłonecznienia w ciągu czerwca, lipca i sierpnia.
Gleba
Wymagania glebowe świerka są umiarkowane pod warunkiem, że wilgotność gleby jest dostatecznie wysoka. Optymalne warunki rozwoju osiąga na glebach świeżych, powstałych z glin spłaszczonych, głębokich, średnio zasobnych, niezbyt kwaśnych z przeciętnie głębokim poziomem ruchomej wody gruntowej. Na zwięzłym, źle przewietrzonym podłożu ukorzenia się szczególnie płytko, zachodzi tu więc niebezpieczeństwo wywalania drzew przez wiatr lub okiść. Na bogatych siedliskach nie wykorzystuje zasobności gleby, ulega przy tym presji konkurencyjnej ze strony gatunków, które znajdują w tych warunkach optimum rozwoju. Zapotrzebowanie świerka na składniki mineralne jest stosunkowo skromne, średnio zasobne gleby zaspokajają je na ogół w pełni.
Zaopatrzenie w potas jest przeważnie na wszystkich glebach całkowicie wystarczające. Na utworach kwarcytowych, kwarcytowo-porfirowych i kredowych należy liczyć się z niedoborem potasu. W drzewostanach świerkowych występuje częściej niedobór azotu.
Świerk może rosnąć na glebach o bardzo szerokiej skali zmienności pH, 3,4-6,7. Najlepszy wzrost osiąga przy pH 5,3-6,0. Na niezbyt zasobnych glebach, np. boru świeżego, świerk utrzymuje się w dolnym piętrze. Nie odpowiadają mu także gleby podmokłe, charakteryzujące się słabą przewiewnością.
[ Dodano: 2006-05-25, 16:33 ]
Jodła
Światło
Warunki świetlne są czynnikiem decydującym nie tylko o odnawianiu, ale o wzroście i rozwoju, a także o procesie obumierania jodły. Należy ona wśród naszych gatunków lasotwórczych do drzew najbardziej cienioznośnych (cieniowytrzymarych).
Za względne minimum zapotrzebowania na światło dla nalotu jodłowego przyjmuje się 1,7 do 2,7% światła pełnego. Mocno zacieniony, a następnie stopniowo odsłaniany podrost wykazuje po wieloletnim (nawet kilkudziesięcioletnim) przygłuszeniu normalny wzrost.
Siewki jodły, aby przeżyć do 2 roku, potrzebują 5% światła pełnego. Przy 2% ilości światła pod osłoną szczyru trwałego spotyka się siewki 1-roczne, jednak bardzo nieznaczny jest udział siewek w wieku 2-5 lat. Siewki jednoroczne w tych warunkach nie wykształcają pierwszych igieł, co uniemożliwia ich dalszy wzrost i rozwój. Nalot powyżej 5 lat i podrost występują przy ilości światła wynoszącej około 8% światła pełnego. Za odpowiednie dla jodeł w wieku do 15 lat przyjmuje się względne natężenie promieniowania 10-33%, a za optymalne 15-25%. Z punktu widzenia wrażliwości fizjologicznej jodły, bardzo istotne dla nalotu są wahania natężenia promieniowania świetlnego. Nalot jodłowy, ginie tam, gdzie iloraz maksymalnego natężenia promieniowania do minimalnego przekracza 25.
Siewki jodły rozwijają się najlepiej w warunkach wysokiej intensywności oświetlenia i wymagają znacznego udziału niebieskiej części spektrum świetlnego. Takie warunki istnieją na otwartej powierzchni przy zachmurzonym niebie lub w cieniu, a także pod osłoną drzewostanu iglastego (np. sosnowego), który równomiernie absorbuje wszystkie barwy światła. Mały udział światła niebieskiego, a duży zielonego i czerwonego nie sprzyjają siewkom jodły, jak to ma miejsce w przypadku bezpośredniego oświetlenia słonecznego i w warunkach silnego zacienienia przez liście drzew (np. buka) i bylin.
Nie zagrożona od mrozu w Karpatach, przyrasta bardzo dobrze na powierzchni otwartej, wykształcając silną strzałkę i gęstą koronę. Jednak odnowienie na powierzchni otwartej lub pod krótkotrwałą osłoną, sprzyjające szybkiemu wzrostowi w młodym wieku, wywiera negatywny wpływ na żywotność dojrzewających lub dojrzałych jodeł
Gleba
Jodła dla osiągnięcia najlepszego wzrostu wymaga gleb głębokich, ze znaczną domieszką części spławialnych, świeżych lub wilgotnych, bardzo często oglejonych. Wynika to bowiem ze zdolności swobodnego penetrowania przez korzenie jodły poziomu gleb o średnim stopniu oglejenia. Jodła wymaga zatem w większym stopniu stałego uwilgotnienia niż przewietrzenia gleby. Ta swoista cecha ekologiczna jodły determinuje w zasadniczy sposób różny udział jodły i buka na poszczególnych stanowiskach. Większą natomiast tolerancją odznacza się jodła w stosunku do chemicznych właściwości gleby.
W Karpatach jodła rośnie zarówno na glebach skrytobielicowych oglejonych (Babia Góra — bór mieszany górski) w bardzo korzystnych warunkach uwilgotnienia, jak i w zbiorowiskach ciepłolubnych, względnie suchych, na pararędzinie czarnoziemnej, wykształconej z łupków pyłowo-ilastych zawierających CaCO3 (Carici Fagetum abietetosum w Pieninach). W Górach Świętokrzyskich rośnie ona w mszystym, mieszanym borze jodłowym (Abies alba — Sphagnum girgensohnii), na glebach torfiasto-glejowych. W Puszczy Kozienickiej występuje zarówno w borze mieszanym świeżym, jak i w olsie jesionowym.
Jodła rozwija się i odnawia dobrze zarówno na glebach o odczynie silnie kwaśnym, jak i zbliżonym do obojętnego.
[ Dodano: 2006-05-25, 16:45 ]
Modrzew
Światło
Modrzewie należą do najbardziej światłożądnych drzew strefy klimatu umiarkowanego. Jednakże w zależności od ekotypu (pochodzenia) i warunków siedliskowych wykazują duże zróżnicowanie. Modrzew „sudecki" jest np. mniej światłożądny niż modrzew z Alp.
Modrzew polski ma największą wśród modrzewi tolerancję i chociaż wymaga więcej światła niż sosna, to jednak mniej niż modrzew europejski czy japoński. Do pewnego wieku modrzew polski może rozwijać się w odpowiednich warunkach siedliskowych nawet pod osłoną drzewostanu o zwarciu do 40%. Znosi dobrze ocienienie boczne i może być odnawiany zarówno na zrębach zupełnych, jak i w gniazdach dużych i małych.
Minimum świetlne dojrzałych drzew modrzewia europejskiego wynosi 20% światła pełnego, gdy sośnie wystarcza 10%, brzozie 11%, a dębowi 4%. Odnowienie modrzewia ginie natomiast, gdy dociera do niego mniej niż 13-14% światła pełnego.
Szczególnie duże zapotrzebowanie na światło wykazują ekotypy z wysokich położeń alpejskich wprowadzone na niziny. W wysokich położeniach modrzew charakteryzuje się istotnie mniejszym zapotrzebowaniem na światło, ale nadal zaliczany jest do drzew światłożądnych w tych warunkach. Cecha drzewa światłożądnego objawia się tym, że unika on bocznego ocienienia, a pod osłoną traci zdolność normalnego rozwoju. Taka reakcja charakteryzuje modrzew, o czym wspomniano wyżej. Nie wykształca on wtedy typowego cienistego igliwia. Dobry rozwój wykazuje wszędzie, szczególnie w niższych położeniach, gdy korona jest całkowicie uwolniona.
Gleba
Modrzewie europejski i polski wykazują średnie wymagania pod względem żyzności gleby. W większym stopniu reagują natomiast na ich właściwości fizyczne. Podkreśla się duże znaczenie dla wzrostu modrzewia takich cech gleby jak: przewiewność, głębokość i odpowiednia wilgotność. Najlepszy rozwój wykazuje na głębokich, niezbyt zwięzłych glebach morenowych.
Drzewostany modrzewiowe wysokiej jakości i wydajności mogą wzrastać na glebach wykształconych z różnych skał macierzystych (wapienie, bazalty, piaskowce), dobrze zaopatrzonych, jak i ubogich w związki zasadowe. Modrzew nie wykazuje przywiązania do gleb o określonym odczynie. Pod tym względem zalicza się go do gatunków niezależnych.
Na niżu rośnie dobrze na glebach pochodzenia dyluwialnego (gleby brunatne, skrytobielicowe i zbielicowane), ale o odpowiednim udziale części spławialnych, m.in. na piaskach gliniastych i glinach spiaszczonych, zapewniających wystarczającą żyzność i świeżość gleb.
Modrzew polski najlepiej rośnie na glinach spiaszczonych, piaskach pylastych na glinach lub żwirach, na lessach i głębokich glebach nawapiennych i nakredowych. Niekorzystne dla modrzewia polskiego są gleby z płytko zalegającym zwierciadłem wody gruntowej, szczególnie zaś z wodą zastoiskową.
Modrzew europejski może także rosnąć na glebach zawierających sporą domieszkę części szkieletowych, nadających tej glebie pewną przewiewność.
Modrzewie polski i sudecki mogą być uprawiane na wszystkich rodzajach gleb terenów niżowych, z wyjątkiem: piasków wydmowych, torfowisk, gleb mułowo-błotnych i mad, a modrzew europejski znajduje dobre warunki wzrostu także na wszystkich rodzajach gleb górskich.
[ Dodano: 2006-05-25, 16:53 ]
Daglezja
Światło
Dobrze znosi ocienienie, ustępuje jednak pod tym względem świerkowi. W późniejszym okresie wzrostu wymaga dobrego oświetlenia, znosząc tylko ocienienie boczne, stając pod tym względem między świerkiem a sosną. Naturalne odnowienie wymaga lekkiego ocienienia w pierwszych latach życia, jednak najlepszy wzrost osiąga w pełnym świetle. Ta cecha powinna być brana pod uwagę przy uprawie jedlicy w Polsce.
Gleba
Jedlicy odpowiadają gleby świeże, żyzne, przepuszczalne, umiarkowanie kwaśne, próchnicze, piaszczysto-gliniaste lub gliniasto-piaszczyste. Gleby mokre, ciężkie gliniaste i ubogie piaszczyste nie są dla niej odpowiednie. Pod względem zaopatrzenia gleb w składniki mineralne upodabnia się do świerka.
Światło
Sosna należy, obok modrzewia, brzozy brodawkowatej i osiki, do najbardziej światłożądnych gatunków drzew rosnących w naszym kraju. Na takie wymagania wskazują m.in.:
• ażurowa, świetlista korona,
• 3 roczniki igieł na gałęziach,
• szybkie oczyszczanie strzał,
• ograniczona zdolność przeżywania nalotu.
Wymagania świetlne sosny uzależnione są jednak od ekotypu i warunków siedliskowych. W zachodniej części zasięgu ma ona większe wymagania niż we wschodniej. Należy tu ekotyp sosny z Puszczy Solskiej, odznaczający się m.in. względną cienioznośnością.
Na siedliskach suchszych i uboższych wymaga więcej światła niż na żyźniejszych. W korzystnych warunkach siedliskowych wytrzymuje w pierwszych latach życia lekkie ocienienie, a w młodości znosi dobrze nawet silne, boczne zwarcie.
Nalot sosnowy dla zadowalającego wzrostu wymaga 4-10% światła pełnego. Z wiekiem staje się coraz bardziej światłożądny. Najlepiej wzrasta na powierzchniach otwartych i południowych ekspozycjach. Wielkość minimalnego zapotrzebowania na światło wynosi u sosny od 9 do 11% .
Gleba
Występuje w różnych warunkach glebowych: na zwięzłych, zbitych, prawie jałowych, marglistych, piaszczysto gliniastych, piaszczystych glebach, a także na wrzosowiskach i torfowiskach wysokich. Najlepsze warunki wzrostu znajduje jednak na glebach głębokich (duża głębokość gleby jest jednym z najważniejszych warunków pomyślnego wzrostu sosny, decyduje bowiem o rozwoju systemu korzeniowego), na świeżych piaskach oraz na piaskach gliniastych i glinach lekkich.
Właściwości fizyczne gleby mają większe znaczenie dla jej dobrego rozwoju niż właściwości chemiczne. Sosna nie wpływa korzystnie na glebę, dlatego konieczne jest wprowadzanie do upraw sosnowych gatunków domieszkowych (Db, Gb, Lp, Olsz).
Świerk
Światło
Pod względem wymagań świetlnych wykazuje szeroką amplitudę. Zachowuje się jak gatunek cienioznośny w warunkach łagodniejszych (ale nie optymalnych) i na żyznych glebach, bądź staje się bardziej światłożądny przy niższych temperaturach i gorszych warunkach troficznych (wysokie położenie górskie i północna granica występowania). Z wiekiem zapotrzebowanie na światło zwiększa się . W warunkach optymalnych uważany jest za gatunek cienioznośny (półcienisty). W młodości znosi ocienienie do kilkunastu lat, na nizinach i w reglu dolnym nieznacznie tylko pod tym względem ustępuje jodle. Najlepiej jednak przyrasta przy pełnym dostępie światła.
Badania w komorach klimatyzacyjnych pozwoliły stwierdzić, że większą wrażliwość na ocienienie wykazują polskie pochodzenia z terenów górskich, natomiast z niziny nadbałtyckiej są bardziej cienioznośne.
Badania dendroklimatologiczne przeprowadzone w Tatrach wykazały m.in., że krzywe przebiegu szerokości słojów rocznych cechowała wysoka zgodność z sumą godzin usłonecznienia w ciągu czerwca, lipca i sierpnia.
Gleba
Wymagania glebowe świerka są umiarkowane pod warunkiem, że wilgotność gleby jest dostatecznie wysoka. Optymalne warunki rozwoju osiąga na glebach świeżych, powstałych z glin spłaszczonych, głębokich, średnio zasobnych, niezbyt kwaśnych z przeciętnie głębokim poziomem ruchomej wody gruntowej. Na zwięzłym, źle przewietrzonym podłożu ukorzenia się szczególnie płytko, zachodzi tu więc niebezpieczeństwo wywalania drzew przez wiatr lub okiść. Na bogatych siedliskach nie wykorzystuje zasobności gleby, ulega przy tym presji konkurencyjnej ze strony gatunków, które znajdują w tych warunkach optimum rozwoju. Zapotrzebowanie świerka na składniki mineralne jest stosunkowo skromne, średnio zasobne gleby zaspokajają je na ogół w pełni.
Zaopatrzenie w potas jest przeważnie na wszystkich glebach całkowicie wystarczające. Na utworach kwarcytowych, kwarcytowo-porfirowych i kredowych należy liczyć się z niedoborem potasu. W drzewostanach świerkowych występuje częściej niedobór azotu.
Świerk może rosnąć na glebach o bardzo szerokiej skali zmienności pH, 3,4-6,7. Najlepszy wzrost osiąga przy pH 5,3-6,0. Na niezbyt zasobnych glebach, np. boru świeżego, świerk utrzymuje się w dolnym piętrze. Nie odpowiadają mu także gleby podmokłe, charakteryzujące się słabą przewiewnością.
[ Dodano: 2006-05-25, 16:33 ]
Jodła
Światło
Warunki świetlne są czynnikiem decydującym nie tylko o odnawianiu, ale o wzroście i rozwoju, a także o procesie obumierania jodły. Należy ona wśród naszych gatunków lasotwórczych do drzew najbardziej cienioznośnych (cieniowytrzymarych).
Za względne minimum zapotrzebowania na światło dla nalotu jodłowego przyjmuje się 1,7 do 2,7% światła pełnego. Mocno zacieniony, a następnie stopniowo odsłaniany podrost wykazuje po wieloletnim (nawet kilkudziesięcioletnim) przygłuszeniu normalny wzrost.
Siewki jodły, aby przeżyć do 2 roku, potrzebują 5% światła pełnego. Przy 2% ilości światła pod osłoną szczyru trwałego spotyka się siewki 1-roczne, jednak bardzo nieznaczny jest udział siewek w wieku 2-5 lat. Siewki jednoroczne w tych warunkach nie wykształcają pierwszych igieł, co uniemożliwia ich dalszy wzrost i rozwój. Nalot powyżej 5 lat i podrost występują przy ilości światła wynoszącej około 8% światła pełnego. Za odpowiednie dla jodeł w wieku do 15 lat przyjmuje się względne natężenie promieniowania 10-33%, a za optymalne 15-25%. Z punktu widzenia wrażliwości fizjologicznej jodły, bardzo istotne dla nalotu są wahania natężenia promieniowania świetlnego. Nalot jodłowy, ginie tam, gdzie iloraz maksymalnego natężenia promieniowania do minimalnego przekracza 25.
Siewki jodły rozwijają się najlepiej w warunkach wysokiej intensywności oświetlenia i wymagają znacznego udziału niebieskiej części spektrum świetlnego. Takie warunki istnieją na otwartej powierzchni przy zachmurzonym niebie lub w cieniu, a także pod osłoną drzewostanu iglastego (np. sosnowego), który równomiernie absorbuje wszystkie barwy światła. Mały udział światła niebieskiego, a duży zielonego i czerwonego nie sprzyjają siewkom jodły, jak to ma miejsce w przypadku bezpośredniego oświetlenia słonecznego i w warunkach silnego zacienienia przez liście drzew (np. buka) i bylin.
Nie zagrożona od mrozu w Karpatach, przyrasta bardzo dobrze na powierzchni otwartej, wykształcając silną strzałkę i gęstą koronę. Jednak odnowienie na powierzchni otwartej lub pod krótkotrwałą osłoną, sprzyjające szybkiemu wzrostowi w młodym wieku, wywiera negatywny wpływ na żywotność dojrzewających lub dojrzałych jodeł
Gleba
Jodła dla osiągnięcia najlepszego wzrostu wymaga gleb głębokich, ze znaczną domieszką części spławialnych, świeżych lub wilgotnych, bardzo często oglejonych. Wynika to bowiem ze zdolności swobodnego penetrowania przez korzenie jodły poziomu gleb o średnim stopniu oglejenia. Jodła wymaga zatem w większym stopniu stałego uwilgotnienia niż przewietrzenia gleby. Ta swoista cecha ekologiczna jodły determinuje w zasadniczy sposób różny udział jodły i buka na poszczególnych stanowiskach. Większą natomiast tolerancją odznacza się jodła w stosunku do chemicznych właściwości gleby.
W Karpatach jodła rośnie zarówno na glebach skrytobielicowych oglejonych (Babia Góra — bór mieszany górski) w bardzo korzystnych warunkach uwilgotnienia, jak i w zbiorowiskach ciepłolubnych, względnie suchych, na pararędzinie czarnoziemnej, wykształconej z łupków pyłowo-ilastych zawierających CaCO3 (Carici Fagetum abietetosum w Pieninach). W Górach Świętokrzyskich rośnie ona w mszystym, mieszanym borze jodłowym (Abies alba — Sphagnum girgensohnii), na glebach torfiasto-glejowych. W Puszczy Kozienickiej występuje zarówno w borze mieszanym świeżym, jak i w olsie jesionowym.
Jodła rozwija się i odnawia dobrze zarówno na glebach o odczynie silnie kwaśnym, jak i zbliżonym do obojętnego.
[ Dodano: 2006-05-25, 16:45 ]
Modrzew
Światło
Modrzewie należą do najbardziej światłożądnych drzew strefy klimatu umiarkowanego. Jednakże w zależności od ekotypu (pochodzenia) i warunków siedliskowych wykazują duże zróżnicowanie. Modrzew „sudecki" jest np. mniej światłożądny niż modrzew z Alp.
Modrzew polski ma największą wśród modrzewi tolerancję i chociaż wymaga więcej światła niż sosna, to jednak mniej niż modrzew europejski czy japoński. Do pewnego wieku modrzew polski może rozwijać się w odpowiednich warunkach siedliskowych nawet pod osłoną drzewostanu o zwarciu do 40%. Znosi dobrze ocienienie boczne i może być odnawiany zarówno na zrębach zupełnych, jak i w gniazdach dużych i małych.
Minimum świetlne dojrzałych drzew modrzewia europejskiego wynosi 20% światła pełnego, gdy sośnie wystarcza 10%, brzozie 11%, a dębowi 4%. Odnowienie modrzewia ginie natomiast, gdy dociera do niego mniej niż 13-14% światła pełnego.
Szczególnie duże zapotrzebowanie na światło wykazują ekotypy z wysokich położeń alpejskich wprowadzone na niziny. W wysokich położeniach modrzew charakteryzuje się istotnie mniejszym zapotrzebowaniem na światło, ale nadal zaliczany jest do drzew światłożądnych w tych warunkach. Cecha drzewa światłożądnego objawia się tym, że unika on bocznego ocienienia, a pod osłoną traci zdolność normalnego rozwoju. Taka reakcja charakteryzuje modrzew, o czym wspomniano wyżej. Nie wykształca on wtedy typowego cienistego igliwia. Dobry rozwój wykazuje wszędzie, szczególnie w niższych położeniach, gdy korona jest całkowicie uwolniona.
Gleba
Modrzewie europejski i polski wykazują średnie wymagania pod względem żyzności gleby. W większym stopniu reagują natomiast na ich właściwości fizyczne. Podkreśla się duże znaczenie dla wzrostu modrzewia takich cech gleby jak: przewiewność, głębokość i odpowiednia wilgotność. Najlepszy rozwój wykazuje na głębokich, niezbyt zwięzłych glebach morenowych.
Drzewostany modrzewiowe wysokiej jakości i wydajności mogą wzrastać na glebach wykształconych z różnych skał macierzystych (wapienie, bazalty, piaskowce), dobrze zaopatrzonych, jak i ubogich w związki zasadowe. Modrzew nie wykazuje przywiązania do gleb o określonym odczynie. Pod tym względem zalicza się go do gatunków niezależnych.
Na niżu rośnie dobrze na glebach pochodzenia dyluwialnego (gleby brunatne, skrytobielicowe i zbielicowane), ale o odpowiednim udziale części spławialnych, m.in. na piaskach gliniastych i glinach spiaszczonych, zapewniających wystarczającą żyzność i świeżość gleb.
Modrzew polski najlepiej rośnie na glinach spiaszczonych, piaskach pylastych na glinach lub żwirach, na lessach i głębokich glebach nawapiennych i nakredowych. Niekorzystne dla modrzewia polskiego są gleby z płytko zalegającym zwierciadłem wody gruntowej, szczególnie zaś z wodą zastoiskową.
Modrzew europejski może także rosnąć na glebach zawierających sporą domieszkę części szkieletowych, nadających tej glebie pewną przewiewność.
Modrzewie polski i sudecki mogą być uprawiane na wszystkich rodzajach gleb terenów niżowych, z wyjątkiem: piasków wydmowych, torfowisk, gleb mułowo-błotnych i mad, a modrzew europejski znajduje dobre warunki wzrostu także na wszystkich rodzajach gleb górskich.
[ Dodano: 2006-05-25, 16:53 ]
Daglezja
Światło
Dobrze znosi ocienienie, ustępuje jednak pod tym względem świerkowi. W późniejszym okresie wzrostu wymaga dobrego oświetlenia, znosząc tylko ocienienie boczne, stając pod tym względem między świerkiem a sosną. Naturalne odnowienie wymaga lekkiego ocienienia w pierwszych latach życia, jednak najlepszy wzrost osiąga w pełnym świetle. Ta cecha powinna być brana pod uwagę przy uprawie jedlicy w Polsce.
Gleba
Jedlicy odpowiadają gleby świeże, żyzne, przepuszczalne, umiarkowanie kwaśne, próchnicze, piaszczysto-gliniaste lub gliniasto-piaszczyste. Gleby mokre, ciężkie gliniaste i ubogie piaszczyste nie są dla niej odpowiednie. Pod względem zaopatrzenia gleb w składniki mineralne upodabnia się do świerka.
![:]](./images/smilies/cwaniak.gif "cwaniak"){kind=small}