Góry Bialskie - śladem leśnych chatek i rosochatych drzew
Moderator: Moderatorzy
Góry Bialskie - śladem leśnych chatek i rosochatych drzew
Z Bielic wychodzimy wieczorem, mijamy ostatnie, miłe dla oka zabudowania tej wioski.
Dolina pogrążona jest już w cieniu, jedynie czubki co poniektórych drzew jeszcze złocą się ciepłymi barwami zachodzącego słońca.
Po drodze wodospad!
Do dzisiejszego celu nie mamy daleko, acz zawsze jest niepewność, że miejsce może być zajęte, nie zmieścimy się już i trzeba będzie tuptać dalej w poszukiwaniu szczęścia. Wbrew obawom jest jednak pusto. Nie spotykamy nikogo ani po drodze, ani przy chatce. Wieczór spędzamy tak jak lubimy najbardziej - ognisko, herbatka, flaszeczka, oscypek i grzanki.
Nie ma wątpliwości, że spać się tu będzie wybornie!
Poranek wita nas słońcem, które przesypując się przez przez liście drzew, tworzy malowniczy świat w błyszczące centki.
Podążam skarpą w dół, ciesząc oczy tutejszym lasem. Czy może być lepsze miejsce na kibelek?
Omszałe korzenie sprawiają wrażenie zastygłych w miejscu potworów. Może przestały się poruszać dlatego, że na nie patrzę??
Suniemy dalej w górę, w kierunku Rudawca.
Po drodze zraszamy się w źródle Raj.
Zaczynają nam towarzyszyć przydrożne (a i również śróddrożne korzenie, rosochate drzewa i uschłe kikuty o malowniczych kształtach. I takie klimaty już na całej wędrówce będą się utrzymywać i urozmaicać krajobraz.
Na Rudawcu pojawiają się całkiem sympatyczne widoczki..
Acz częściej spogladamy pod nogi. Jagody obrodziły wyjątkowo i niektóre gabarytem bardziej przypominają śliwkę.
Suszy to tu raczej nie ma. Ciągle coś kląska pod nogami.
Na przełęczy Suchej oceniamy przydatność biwakową tamtejszej wiaty. Nie jest źle, acz miejsce dosyć ludne - chyba od 8 rano by nas zaczęli rozdeptywać.
Nie wiem co głosił napis na tym słupku, ale komuś się on bardzo nie podobał. Ale że ktoś sobie aż tyle trudu zadał aby zniszczyć??
Czasem trafi się widoczek…
Czasem drzewo nieco inne od pozostałych..
A i miłośnicy prysznica znajdą tu coś dla siebie!
Wiatka na przełęczy Dział…
Plan zakłada spędzenie dzisiejszego noclegu w chatce pod Czernicą. Jest to spory i porządny obiekt, który przez wiele lat był własnością pewnego kolesia. I kilka lat temu, nagle okazało się, że jednak Lasy Państwowe nie wyrażają zgody, aby ów osobnik miał tam swoją prywatną daczę. Gościa więc wysiudali (musiało mu być mega przykro, jak już się zdążył przyzwyczaić do tego cudnego miejsca i w nim zadomowić), a chatkę planowali zrównać z ziemią. Były jednak protesty różnych środowisk i chatka została, mając służyć jako ogólnodostępny schron turystyczny, acz jedynie w terminie letnim. Tak mówi przynajmniej regulamin wiszący na drzwiach.
Przy chatce stoi kapliczka.
I wesoły pasiasty kibelek.
Ściany są pełne ozdób z korzeni i innych darów lasu.
Wnętrza mało przypominają leśną chatkę - raczej jak u kogoś w domu.
Zwłaszcza domowo jest na piętrze np. tapczany z pościelą, kocami - ogólnie pchły i pluskwy mają gdzie się zadomowić Jakoś chyba w tego typu przybytkach bardziej preferuje prycze z drewna niż materace i kołdry o niewiadomej historii
A za chatką jest źródełko!
Raj by się zdawało i zapowiedź sielskiego wieczoru. Nam też się wydawało, że tak będzie i że będzie nam dane tu przywitać również poranek. Ale los widać chciał inaczej. Do chatkowo - leśnych składników doszedł jednak tzw. czynnik ludzki. Ekipa .. Fajnie takową spotkać w leśnych ostępach, pogadać czy wspólnie coś chlapnąć. Tu niestety były dwie okoliczności, z których nawet każda z osobna była dyskwalifikująca... Koleś z psem. Z najbardziej niewychowanym psem jakiego chyba miałam okazję widzieć w życiu. Już na samym początku pies zaczyna nam wyciągać rzeczy z plecaka. Właściciel go nawołuje: “Dziubuś przestań, zostaw”, ale Dziubuś ma w d… wszelakie polecenie i totalnie je ignoruje. Plecaki trzeba więc zawiązać, zapiąć i powiesić na gałęzi. Ale jest wieczór i mamy ochotę coś zjeść. Podgrzanie czegokolwiek graniczy z cudem, bo cały czas mamy psa w palniku. Dwa razy wytrąca nam łyżkę z ręki. Próbujemy go odsuwać nogą, zasłaniać menażkę, ale wtedy Dziubuś zaczyna się denerwować, warczy, szczerzy zęby. A nadmienię, że to bydle wielkości wilczura. Ostatecznie wsadza nam do zupy ubłoconą mordę. Po prostu nie ma opcji zjedzenia kolacji, trzeba by chyba wejść na drzewo, na wysokość przynajmniej 3 metrów. Właściciel psa nie widzi problemu.
Drugą ekipę stanowi kilku facetów. Kiedyś letnie dyskoteki były domeną miejsc, gdzie można dojechać autem. Klapa do góry, radio na maksa i heja. Technika jednak poszła do przodu. Smartfon i do tego głośnik, taki co wygląda jak termos, wybitnie przenośny i można go zabrać do najbardziej zagubionego miejsca w lasach, aby tam zabić nieznośną ciszę…
Mając więc w perspektywie wieczór z psem w misce, w plecaku, a potem zapewne i w śpiworze, przy jednoczesnym łupaniu aż drzewa podskakują - mówimy dość! Na szczęście wzięliśmy awaryjnie namiot (pomni na ataki licha w Beskidach sprzed 2 lat!) Wbijemy gdzieś w dzikie zbocza, z dala od szlaków, chatek, psów i bumboksów. Tam sobie zrobimy biwak i może choć przez chwilę poczujemy się jak gdzieś w ukraińskich Karpatach.. (gdzie właśnie mieliśmy teraz być, gdyby znów nie pokonała nas polityka i możni tego świata…)
cdn
Dolina pogrążona jest już w cieniu, jedynie czubki co poniektórych drzew jeszcze złocą się ciepłymi barwami zachodzącego słońca.
Po drodze wodospad!
Do dzisiejszego celu nie mamy daleko, acz zawsze jest niepewność, że miejsce może być zajęte, nie zmieścimy się już i trzeba będzie tuptać dalej w poszukiwaniu szczęścia. Wbrew obawom jest jednak pusto. Nie spotykamy nikogo ani po drodze, ani przy chatce. Wieczór spędzamy tak jak lubimy najbardziej - ognisko, herbatka, flaszeczka, oscypek i grzanki.
Nie ma wątpliwości, że spać się tu będzie wybornie!
Poranek wita nas słońcem, które przesypując się przez przez liście drzew, tworzy malowniczy świat w błyszczące centki.
Podążam skarpą w dół, ciesząc oczy tutejszym lasem. Czy może być lepsze miejsce na kibelek?
Omszałe korzenie sprawiają wrażenie zastygłych w miejscu potworów. Może przestały się poruszać dlatego, że na nie patrzę??
Suniemy dalej w górę, w kierunku Rudawca.
Po drodze zraszamy się w źródle Raj.
Zaczynają nam towarzyszyć przydrożne (a i również śróddrożne korzenie, rosochate drzewa i uschłe kikuty o malowniczych kształtach. I takie klimaty już na całej wędrówce będą się utrzymywać i urozmaicać krajobraz.
Na Rudawcu pojawiają się całkiem sympatyczne widoczki..
Acz częściej spogladamy pod nogi. Jagody obrodziły wyjątkowo i niektóre gabarytem bardziej przypominają śliwkę.
Suszy to tu raczej nie ma. Ciągle coś kląska pod nogami.
Na przełęczy Suchej oceniamy przydatność biwakową tamtejszej wiaty. Nie jest źle, acz miejsce dosyć ludne - chyba od 8 rano by nas zaczęli rozdeptywać.
Nie wiem co głosił napis na tym słupku, ale komuś się on bardzo nie podobał. Ale że ktoś sobie aż tyle trudu zadał aby zniszczyć??
Czasem trafi się widoczek…
Czasem drzewo nieco inne od pozostałych..
A i miłośnicy prysznica znajdą tu coś dla siebie!
Wiatka na przełęczy Dział…
Plan zakłada spędzenie dzisiejszego noclegu w chatce pod Czernicą. Jest to spory i porządny obiekt, który przez wiele lat był własnością pewnego kolesia. I kilka lat temu, nagle okazało się, że jednak Lasy Państwowe nie wyrażają zgody, aby ów osobnik miał tam swoją prywatną daczę. Gościa więc wysiudali (musiało mu być mega przykro, jak już się zdążył przyzwyczaić do tego cudnego miejsca i w nim zadomowić), a chatkę planowali zrównać z ziemią. Były jednak protesty różnych środowisk i chatka została, mając służyć jako ogólnodostępny schron turystyczny, acz jedynie w terminie letnim. Tak mówi przynajmniej regulamin wiszący na drzwiach.
Przy chatce stoi kapliczka.
I wesoły pasiasty kibelek.
Ściany są pełne ozdób z korzeni i innych darów lasu.
Wnętrza mało przypominają leśną chatkę - raczej jak u kogoś w domu.
Zwłaszcza domowo jest na piętrze np. tapczany z pościelą, kocami - ogólnie pchły i pluskwy mają gdzie się zadomowić Jakoś chyba w tego typu przybytkach bardziej preferuje prycze z drewna niż materace i kołdry o niewiadomej historii
A za chatką jest źródełko!
Raj by się zdawało i zapowiedź sielskiego wieczoru. Nam też się wydawało, że tak będzie i że będzie nam dane tu przywitać również poranek. Ale los widać chciał inaczej. Do chatkowo - leśnych składników doszedł jednak tzw. czynnik ludzki. Ekipa .. Fajnie takową spotkać w leśnych ostępach, pogadać czy wspólnie coś chlapnąć. Tu niestety były dwie okoliczności, z których nawet każda z osobna była dyskwalifikująca... Koleś z psem. Z najbardziej niewychowanym psem jakiego chyba miałam okazję widzieć w życiu. Już na samym początku pies zaczyna nam wyciągać rzeczy z plecaka. Właściciel go nawołuje: “Dziubuś przestań, zostaw”, ale Dziubuś ma w d… wszelakie polecenie i totalnie je ignoruje. Plecaki trzeba więc zawiązać, zapiąć i powiesić na gałęzi. Ale jest wieczór i mamy ochotę coś zjeść. Podgrzanie czegokolwiek graniczy z cudem, bo cały czas mamy psa w palniku. Dwa razy wytrąca nam łyżkę z ręki. Próbujemy go odsuwać nogą, zasłaniać menażkę, ale wtedy Dziubuś zaczyna się denerwować, warczy, szczerzy zęby. A nadmienię, że to bydle wielkości wilczura. Ostatecznie wsadza nam do zupy ubłoconą mordę. Po prostu nie ma opcji zjedzenia kolacji, trzeba by chyba wejść na drzewo, na wysokość przynajmniej 3 metrów. Właściciel psa nie widzi problemu.
Drugą ekipę stanowi kilku facetów. Kiedyś letnie dyskoteki były domeną miejsc, gdzie można dojechać autem. Klapa do góry, radio na maksa i heja. Technika jednak poszła do przodu. Smartfon i do tego głośnik, taki co wygląda jak termos, wybitnie przenośny i można go zabrać do najbardziej zagubionego miejsca w lasach, aby tam zabić nieznośną ciszę…
Mając więc w perspektywie wieczór z psem w misce, w plecaku, a potem zapewne i w śpiworze, przy jednoczesnym łupaniu aż drzewa podskakują - mówimy dość! Na szczęście wzięliśmy awaryjnie namiot (pomni na ataki licha w Beskidach sprzed 2 lat!) Wbijemy gdzieś w dzikie zbocza, z dala od szlaków, chatek, psów i bumboksów. Tam sobie zrobimy biwak i może choć przez chwilę poczujemy się jak gdzieś w ukraińskich Karpatach.. (gdzie właśnie mieliśmy teraz być, gdyby znów nie pokonała nas polityka i możni tego świata…)
cdn
Źródełka usytuowane poniżej kibelka nie wzbudzają mego zaufania...buba pisze:A za chatką jest źródełko!
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.
W ciepłych kolorach wieczora wyłazimy na wieże na Czernicy. Krajobraz z cieniem...
Była to jedyna wieża jaką kojarzę, gdzie można było wyleźć na dach przez takie specjalne okienko. Ale tam się fajnie siedziało! Na falistej blasze wśród gwiżdżącego wiatru! Tak było w 2018 roku.
Teraz lufcik niestety jest zamknięty na solidną kłódkę..
Mimo to trzeba jakoś uczcić zdobycie tak zacnego szczytu!
Okołowieżowe klimaty...
Gdzieś przemyka nam przez myśl pomysł spania na wieży. Ale nie zagrzewa on tam długo miejsca - ekipa rozkładająca się pod wieżą też ma głośnik przypominający termos… Rozdawali je gdzieś? Były w gratisie w Biedronce do czteropaka Harnasia? Powiedzieli w TVP, że głośnik odstrasza wirusa i tylko tak jest szansa przeżyć tą straszną pandemie?
Nurkujemy w chaszcze. Dokładnie się pilnując, aby nie wleźć na żaden szlak. Teren staje się muldowaty, borówkowiska sięgają nieraz powyżej kolan, a szkielety suchych drzew oplatają zwoje porostów.
Ludzie i odgłosy, które generują znikają jak ucięte nożem. Słychać tylko świerszcze. No i widać, bo skaczą wszędzie i lubią się wplątywać we włosy. A ludzie mówili, że to nietoperze tak robią. Otóż nie! Świerszcze!
Gdzieniegdzie mijamy potwory, które przyczaiły się pod kołderką z mchu i czekają na swój dzień i swoją ofiarę… Mamy nadzieję, że to jeszcze nie dzisiaj…
W końcu znajdujemy dogodną łączkę. Nie przechodzi obok żadna drogą, miejsce jest z widoczkiem, ale nieco schowane, bo w dołku. Nie powinno być znikąd widać ani zielonego namiotu (mimo że odcień zieleni nie jest w pełni satysfakcjonujący) ani małego ogniska.
Wszędzie wokół jest pełno suchych drzew. Niektóre wiatr wyrwał z korzeniami i takowe sterczą malowniczo na wszystkie strony. Inne jeszcze stoją w pionie. Jeszcze inne leżą połamane i rozcapierzonymi gałęziami tworzą fajną zeribę ukrywająca nasz namiot przed niepowołanymi oczami gdzieś na przeciwległych stokach.
Nasza kolacja!
Ognisko dziś malutkie, takie tylko żeby upiec grzanki i trochę się okadzić ukochanym zapachem!
Namiot stawiamy już po zmroku, gdy jednak panuje jeszcze szarówka, aby nie musieć używać latarki i nie zdradzać naszego miejsca ukrycia.
W nocy odrobinę popaduje, ale poranek jest słoneczny i upalny! Nie ma nic lepszego niż przywitać dzień w takich okolicznościach!
Śniadanko wciągamy wśród poplątanych gałęzi, konarów i korzeni.
Taki stół to ja rozumiem!
Długo nie możemy się wybrać bo żal opuszczać tak miłe miejsce. Godziny więc mijają a sielanka trwa
Schodzimy do Bielic. Nie mamy wyjścia bo tam czeka busio. Po drodze wielkie place…
Kołyszące się na wietrze trawy…
I żarłoczne drzewa, zjadające własne gałęzie!
Była to jedyna wieża jaką kojarzę, gdzie można było wyleźć na dach przez takie specjalne okienko. Ale tam się fajnie siedziało! Na falistej blasze wśród gwiżdżącego wiatru! Tak było w 2018 roku.
Teraz lufcik niestety jest zamknięty na solidną kłódkę..
Mimo to trzeba jakoś uczcić zdobycie tak zacnego szczytu!
Okołowieżowe klimaty...
Gdzieś przemyka nam przez myśl pomysł spania na wieży. Ale nie zagrzewa on tam długo miejsca - ekipa rozkładająca się pod wieżą też ma głośnik przypominający termos… Rozdawali je gdzieś? Były w gratisie w Biedronce do czteropaka Harnasia? Powiedzieli w TVP, że głośnik odstrasza wirusa i tylko tak jest szansa przeżyć tą straszną pandemie?
Nurkujemy w chaszcze. Dokładnie się pilnując, aby nie wleźć na żaden szlak. Teren staje się muldowaty, borówkowiska sięgają nieraz powyżej kolan, a szkielety suchych drzew oplatają zwoje porostów.
Ludzie i odgłosy, które generują znikają jak ucięte nożem. Słychać tylko świerszcze. No i widać, bo skaczą wszędzie i lubią się wplątywać we włosy. A ludzie mówili, że to nietoperze tak robią. Otóż nie! Świerszcze!
Gdzieniegdzie mijamy potwory, które przyczaiły się pod kołderką z mchu i czekają na swój dzień i swoją ofiarę… Mamy nadzieję, że to jeszcze nie dzisiaj…
W końcu znajdujemy dogodną łączkę. Nie przechodzi obok żadna drogą, miejsce jest z widoczkiem, ale nieco schowane, bo w dołku. Nie powinno być znikąd widać ani zielonego namiotu (mimo że odcień zieleni nie jest w pełni satysfakcjonujący) ani małego ogniska.
Wszędzie wokół jest pełno suchych drzew. Niektóre wiatr wyrwał z korzeniami i takowe sterczą malowniczo na wszystkie strony. Inne jeszcze stoją w pionie. Jeszcze inne leżą połamane i rozcapierzonymi gałęziami tworzą fajną zeribę ukrywająca nasz namiot przed niepowołanymi oczami gdzieś na przeciwległych stokach.
Nasza kolacja!
Ognisko dziś malutkie, takie tylko żeby upiec grzanki i trochę się okadzić ukochanym zapachem!
Namiot stawiamy już po zmroku, gdy jednak panuje jeszcze szarówka, aby nie musieć używać latarki i nie zdradzać naszego miejsca ukrycia.
W nocy odrobinę popaduje, ale poranek jest słoneczny i upalny! Nie ma nic lepszego niż przywitać dzień w takich okolicznościach!
Śniadanko wciągamy wśród poplątanych gałęzi, konarów i korzeni.
Taki stół to ja rozumiem!
Długo nie możemy się wybrać bo żal opuszczać tak miłe miejsce. Godziny więc mijają a sielanka trwa
Schodzimy do Bielic. Nie mamy wyjścia bo tam czeka busio. Po drodze wielkie place…
Kołyszące się na wietrze trawy…
I żarłoczne drzewa, zjadające własne gałęzie!
Ze zdjęcia wynika, ze chodzi ci o pasikoniki.buba pisze:Słychać tylko świerszcze. No i widać, bo skaczą wszędzie
Świerszcz wygląda tak:
Jeśli w kształcie pasikonika ale mniejsze i brązowe a nie zielone, to konik polny.
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.
W Górach Bialskich byłem tylko raz... stoki Czernicy na zawsze będą mi się kojarzyły z wiosennymi (przed 15 laty) poszukiwaniami ciała naszego zaginionego w zimie kolegi Mikołaja.
W końcu znaleziono go na stoku Śnieżnika. Teraz stoi w tym miejscu pamiątkowy krzyż, oznaczony nawet na mapie.
W końcu znaleziono go na stoku Śnieżnika. Teraz stoi w tym miejscu pamiątkowy krzyż, oznaczony nawet na mapie.
„Imperatorowa i państwa ościenne przywrócą spokojność obywatelom naszym/Przeto z wolnej woli dziś rezygnujemy/Z pretensji do tronu i polskiej korony/Nieszczęśliwie zdarzona w kraju insurekcja/Pogrążyła go w chaos oraz stan zniszczenia." (Jacek Kaczmarski - "Krajobraz po uczcie")
Hmm.. A po dzwieku cykania w trawie mozna toto rozroznic, w sensie te trzy gatunki? Bo cykada wiadomo ze inaczej, ale swierszcze/pasikoniki/koniki zawsze wrzucalam do jednego worka polnych cykaczyPiotrek pisze:Ze zdjęcia wynika, ze chodzi ci o pasikoniki.
Łoj...To chyba nie za dobrze ci sie to miejsce kojarzyW Górach Bialskich byłem tylko raz... stoki Czernicy na zawsze będą mi się kojarzyły z wiosennymi (przed 15 laty) poszukiwaniami ciała naszego zaginionego w zimie kolegi Mikołaja.
Świerszcz:buba pisze:A po dzwieku cykania w trawie mozna toto rozroznic, w sensie te trzy gatunki?
Pasikonik:
Niestety nie znam dobrego nagrania konika polnego. Na wszystkich filmikach widać jak wydobywa dźwięk, ale dźwięki tła kompletnie nie pozwalają usłyszeć owego "cykania".
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.
I tak i nie. Gdy widziałem ilu ludzi przyjechało na te poszukiwania, z szacunku, sympatii dla zmarłego i jego rodziny, byłem zbudowany. I miałem poczucie pewnej wspólnoty, choć była to wspólnota w żalu.buba pisze:Łoj...To chyba nie za dobrze ci sie to miejsce kojarzy
„Imperatorowa i państwa ościenne przywrócą spokojność obywatelom naszym/Przeto z wolnej woli dziś rezygnujemy/Z pretensji do tronu i polskiej korony/Nieszczęśliwie zdarzona w kraju insurekcja/Pogrążyła go w chaos oraz stan zniszczenia." (Jacek Kaczmarski - "Krajobraz po uczcie")
czyli Chorthippus biguttulus - to proszę https://commons.wikimedia.org/wiki/File ... _sound.ogaPiotrek pisze: konika polnego
Wiem o czym mówisz. Jak chodzilam do liceum - to odbywaly sie wycieczki na Jurze, w Mirowie "Wojtkowe Spotkania", ku pamieci Wojtka, chlopaka z naszej szkoly, ktory sie zabil na tym zamku. I niby sama podstawa tych spotkan byla mega smutna, ale nie wiem jak to powiedziec, byla w tym jakas taka moc. Jakas taka wlasnie wspolnota, ktora niosła za sobą cos pozytywnego. I nawet osoby z rodziny tego chlopaka to mowily, ze widzą w tych spotkaniach bardzo pozytywna energie!Brzost pisze:I tak i nie. Gdy widziałem ilu ludzi przyjechało na te poszukiwania, z szacunku, sympatii dla zmarłego i jego rodziny, byłem zbudowany. I miałem poczucie pewnej wspólnoty, choć była to wspólnota w żalu.buba pisze:Łoj...To chyba nie za dobrze ci sie to miejsce kojarzy