Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

O miejscach, które zwiedziliście, o których chcecie opowiedzieć...

Moderator: Moderatorzy

Awatar użytkownika
Sten
prezydent
prezydent
Posty: 169486
Rejestracja: czwartek 13 gru 2007, 18:40
Lokalizacja: Łuh

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: Sten »

Czuję, że raczej ta druga wersja jest bardziej realna ...
"Jak tam było, tak tam było, zawsze jakoś było. Jeszcze nigdy tak nie było, żeby jakoś nie było."
Beer-o-pedia - Encyklopedia piwa
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: Piotrek »

Sten pisze: poniedziałek 22 lis 2021, 07:07Czuję, że raczej ta druga wersja jest bardziej realna ...
Obserwuję od dłuższego czasu, że właściciele zabytkowych nieruchomości po prostu czekają na "naturalny rozpad", bowiem wniosek o posprzątanie gruzów z działki wymaga mniej korowodów i jest tańszy od zabezpieczenia tzw. "stanu ruiny trwałej" czy też sztucznej rozbiórki...
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

Piotrek pisze: poniedziałek 22 lis 2021, 08:43
Sten pisze: poniedziałek 22 lis 2021, 07:07Czuję, że raczej ta druga wersja jest bardziej realna ...
Obserwuję od dłuższego czasu, że właściciele zabytkowych nieruchomości po prostu czekają na "naturalny rozpad", bowiem wniosek o posprzątanie gruzów z działki wymaga mniej korowodów i jest tańszy od zabezpieczenia tzw. "stanu ruiny trwałej" czy też sztucznej rozbiórki...
I dobrze! Niech czekają! A buby korzystają! :) Spichlerz wyglada na tyle solidnie, ze jeszcze troche postoi! I jest szansa ze inni milosnicy wolnej wedrowki jeszcze sie nim beda mogli nacieszyc.

Bo jak widzialam te "wizualizacje" deweloperskie - to skora cierpnie co chcieli zrobic z tego klimatycznego miejsca... brrrrr...
http://samiarchitekci.com/portfolio/spichlerz-modlin

Jesli piekło istnieje - to chyba tak wlasnie wyglada...
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

Ruszamy dziś zwiedzać właściwą część Twierdzy Modlin, miejsce położone na obrzeżach miasta Nowy Dwór Mazowiecki. Teren u zbiegu rzek od dawien dawna przykuwał uwagę jako dogodne miejsce obronne. Pierwsi docenili to chyba Szwedzi. Później twierdzę tutaj zbudował Napoleon i na przestrzeni kolejnych wieków i lat przechodziła ona z rąk do rąk. Stacjonowali w niej i powstańcy styczniowi, i Rosjanie, i Niemcy, i Polacy. Każdy jakąś swoją cegiełkę dołożył. Ostatecznie w latach 90-tych wojsko zaczyna Modlin stopniowo opuszczać. Na chwilę obecną ponoć już nie znajdziemy tam żadnego żołnierza, no chyba że zabłądził ;)

Na początek naszego tu pobytu - pozytywne zaskoczenie. Teren wygląda nie jak miasto, ale jak park! I to fajnie zdziczały! A przynajmniej jak miasto utopione w zdziczałym parku! :) Sporo fragmentów umocnień jest opuszczona. Ja pierdziele! Czy my się naprawdę znajdujemy kilkanaście kilometrów od Warszawy?? I tu jest tak pięknie, pusto, dziko i zarąbiście??? Czy to jest jakiś sen? Im dłużej tu łazimy, tym bardziej rozdziawiają się nam gęby z zachwytu i niedowierzania, że może być aż tak dobrze! Nie wiem jaka przyszłość czeka to miejsce, ale zdecydowanie można powiedzieć, że zdążyliśmy je zobaczyć w stanie takim, jaki kochamy najbardziej. W wiele miejsc przyjechaliśmy za późno, ale tu się wybitnie udało!

Busia zostawiamy w jednej z bocznych uliczek i ruszamy na całodniową wycieczkę wokół starych murów.

Pierwszą mijamy bramę gen. Dąbrowskiego.

Obrazek

Ciekawe takie “łuki” prowadzą w jej stronę. Jakby kiedyś górą szedł most i to były pozostałości przesęł?

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Kręcimy się tu chyba z godzinę, zaglądając w różne zaułki, zakamarki, korytarzyki, schodki czy inne tajne przejścia.

Obrazek

Obrazek

Początkowo zdaje się, że w niektóre miejsca tylko kabak się zmieści - acz zew zwiedzania pozwala wcisnąć się w niejedną dziurę ;)

Obrazek

I nagle wypluwa nas z przeciwnej strony - wśród szutrowych dróg, ceglanych, postrzelanych budyków i słupów z powiewajacymi na wietrze kablami.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Można też w okolicy znaleźć malownicze i bardzo dziwaczne kraty - jakby pospawali je ze wszystkiego, co było akurat pod ręką? A może tu kiedyś działała jakaś knajpa?

Obrazek

Obrazek

Są też pozdrowienia z Doniecka.

Obrazek

No tego to się tu nie spodziewaliśmy. Zwłaszcza w tej chwili. Bo spadają one na nas w momencie, gdy właśnie o Doniecku rozmawialiśmy. Bo tam, krążąc po bocznych uliczkach, też jeden mijany budynek miał takie asymetryczne kraty jak tu… Dziwne takie połączenie - krata, wspomnienie o wycieczce sprzed 10 lat i buch! ścienne pozdrowienia... Jedno z takich nierealnych splotów wydarzeń. Niby nic takiego, a jednak człowiekowi na chwilę zimno się robi. Bo takie poczucie jakby ktoś piszący scenariusz - dobrze się bawił…

Tu też spotykamy pierwszego białego misiaka. Niewielka figurka siedząca sobie na pokruszonych kamieniach dawnych murów. Ki czort?

Obrazek

Tu z bliska.

Obrazek

Co ma polarny niedźwiedź z twierdzą pod Warszawą? Potem tych miśków spotkamy jeszcze kilka, większych, mniejszych, różnie umieszczonych. Mamy podejrzenia, że za tym musi się czaić jakaś mega malownicza historia. I tak właśnie jest. Już po powrocie udaje się o tym doczytać. Ten polarny niedzwiedź to Baśka Murmańska. Baśka jak przystało na jej gatunek pochodziła z dalekiej północy, ale jej losy i przygody znacznie odbiegają od innych jej współbraci. Był rok 1919 i wystawiono ją na sprzedaż na bazarze w Archangielsku. Tam kupił ją jeden z polskich żołnierzy (skądinąd to musiał być bardzo klimatyczy bazar! Gdzie nie tylko kury i świnie sprzedawali, a również niedźwiadki!) Baśka została wytresowana, przydzielona do jednego z polskich pułków i statkiem pojechała z wojskowymi do Polski. Trafiła właśnie do Twierdzy Modlin, gdzie była maskotką i brała udział w defiladach. Ponoć nauczyli ją maszerować na dwóch łapach, salutować kiedy trzeba i miała okazję nawet Piłsudskiemu podac łapę. Wszystko było dobrze do momentu pewnej kąpieli w rzece, gdy zerwała się z łańcucha i postanowiła wybrać w samotną podróż na drugi brzeg. I jeden z okolicznych chłopów ją upolował, mając w planie wypaśne futro dla swojej żony. Ciekawe, że zarówno początek jak i koniec jej polskiej historii jest związany z próbami zaimponowania jakiejś kobiecie. Bo i żołnierz, który ją kupował i chłop z widłami, robili to dla przypodobania się jakiejś babie.

No i te misiaki, rozsiane po całej okolicy, są pamiątką po tym niezwykłym incydencie w dziejach tutejszej twierdzy. Jeszcze nie raz je dzisiaj spotkamy!

(W komentarzu do tej relacji udaje mi się dowiedzieć, że Baśka nie była jedynym niedźwiedziem w szeregach polskiej armii! :) Był jeszcze kapral Wojtek! :)) https://pl.wikipedia.org/wiki/Wojtek_%2 ... d%C5%BA%29

Kręcąc się koło tej bramy zaczynamy się też trochę miotać, nie wiedząc, w którą stronę iść dalej. Bo tu, o tam! miedzy zwieszającą się ze zbocza roślinnością widzimy jakieś półtuneliki. W pobliskiej skarpie siedzą łukowate pomieszczenia, porosłe kolorowymi łąkowymi kwiatami albo istną czupryną zielonych krzaków.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

No to tam idziemy.

Obrazek

Ciekawe takie przejścia, pełne pajęczyn i innych robali.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

I znów jakiś kolejny budynek! A patrząc w drugą stronę - odsłaniają się jeszcze fajniejsze murki. Aaaaaaa! I co tu zrobić jak się nie da iść wszędzie jednocześnie?? Jak iść i tu, i tu i tam, a niczego nie przegapić? Bo tu fosy, tu jakieś badajże koszarowe budynki tak długie, że nikną na horyzoncie, a przy nich placyki z betonowych płyt, utopione w bujnych kwiatach wczesnego lata.

Obrazek

Obrazek

Inne fragmenty budynków zapadają się ileś pięter w fosę!

Obrazek

Część to jakieś chyba prochownie, albo malutkie bunkierki strażnicze? A wszystko puste, ciche, zarastające…

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Mijamy też jakąś basztę, która sprawia wrażenie niedawno zbudowanej. A z chaszczy nieśmiało zerka komin! :)

Obrazek

W kolejnym fortowatym budynku mieści się chyba jakiś klub motocyklowy.

Obrazek

Ostatecznie, aby uniknąć efektu miotania i biegania w kółko za swoim ogonem, dochodzimy do Narwi i idziemy wzdłuż niej, planując stopniowo obejść całą twierdzę. Mają tu kwietniki z łódek.

Obrazek

Droga wzdłuż rzeki zdaje się być zupełnie opustoszała.

Obrazek

Oprócz nas nie ma tutaj totalnie nikogo. Tylko dwie wiewiórki kilkakrotnie przebiegają nam drogę, próbując sobie nawzajem wyrwac jakiś owocek. Jakie to życie czasem bywa nieprzewidywalne - człowiek jedzie w góry, nad jeziora, do lasu, w miejsca, które wydawałoby się, że są na ostatnim zadupiu i powinny być dzikie i puste.. I tam ciągle walczy z zadeptującym go tłumem, ciągle ma kogoś na plecach, uszy puchną od hałasu, bo albo pies wyje, albo jakiś bachor drze japę albo dudni muzyka. A potem buch! Klimaty, których by się spodziewał gdzieś w podgórskich miejscowościach na końcu świata - dopadają go na przedmieściach największego w kraju miasta… Może jednak jest coś w tym powiedzeniu, że “najciemniej jest pod latarnią”? A może to myśmy trafili tu w jakimś dziwnym zapętleniu czasoprzestrzeni i tym razem matrix akurat okazał się przychylny? Może tutaj nie zawsze tak jest? Wrażenie niewypowiedzianego szczęścia potęguje upał, słońce i niczym nie zmącony śpiew ptaków i brzęk owadów. To co czerwiec ma najlepszego do zaoferowania i dlaczego od zawsze jest moim ulubionym miesiącem.

Mijamy “Białą Wieżę”, która swoją nazwę zawdzięcza temu, że jako jedyna jest otynkowana.

Obrazek

Obrazek

Służyła do celów obserwacyjnych, ale ponoć nie okolicy, ale wnętrza koszar - czy żółnierze są odpowiednio grzeczni. Widzimy tą basztę z oddali i mamy plan później do niej podejść, ale już się nie udaje - odejdziemy za daleko i zabraknie czasu. Zresztą - na dużo miejsc nie starczyło czasu. Tak ze trzy dni trzeba by się tu włóczyć, aby choć odrobinę poznać to miejsce i mieć o nim jakieś pojęcie. Myśmy go tylko liznęli, bo włóczęgowska natura gnała nas dalej i dalej…

Z jednej strony ogranicza nas Narew, a z drugiej obłędnie długaśny budynek tutejszych koszar, który składa się z posklejanych ze sobą kamienic.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Też już po powrocie wyczytałam, że to jest najdłuższy budynek w Europie i ma ponad 2 km. A już myślałam, że nie ma nic dłuższego od niemieckiej Prory ( https://jabolowaballada.blogspot.com/2017/04/prora.html ) i tamtejszych opuszczonych hoteli, które miałam okazję zwiedzać w 2011 roku.

A tu na słupie wisi coś, co wygląda jak skrzyżowanie latarni z megafonem ;)

Obrazek

Docieramy na taras widokowy, który stanowi dach okrągłego fortu. Ładnie stąd widać spichlerz, po którym włóczyliśmy się wczoraj.

Obrazek

Jest tu też fajny mural przedstawiający ułanów polujących na wiejskie dziewczęta. Albo dziewczęta na ułanów? :P

Obrazek

Okrągły fort nazywa się Kojec Meciszewskiego. Zabawna nazwa - zawsze mi się wydawało, że w kojcach to się trzyma psy albo niemowlęta, żeby się nie rozbiegły ;) No ale komuś chyba się tak skojarzył kształt i się przyjęło ;)

Obrazek

Obrazek

Wnętrza sprawiają wrażenie jakby była tutaj kiedyś jakaś knajpa albo dyskoteka. Ale zdecydowanie było to już dosyć dawno… Niestety zrobiłam w środku tylko jedno zdjęcie. Mieliśmy wracać tą samą drogą, ale jednak znaleźliśmy inne wyjście.

Obrazek

Dalej ścieżka nadbrzeżna zarasta coraz bardziej żółtym kwieciem, staje się węższa i coraz bardziej leśna.

Obrazek

Różne łopuchy są większe niż kabak.

Obrazek

Tak docieramy do budynku elewatora. Niestety wchodzimy tylko na dolny poziom - aby wyżej się wspiąć trzeba by opanować technikę chodzenia po murze albo forsować zasiek z kolczatką ograniczający dostęp od drugiej strony.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Zarosłą, prawie niewidoczną i zupełnie pionową ścieżką wspinamy się do fortu, gdzie jest jest kaplica powstańców styczniowych.

Obrazek

Tu też spotykamy pierwszych turystów. I jest zabawna sytuacja :) Słyszę chłopaka, który próbuje zaimponować dziewczynom swoją dzielnością, zręcznością i znajomością terenu. Wskazuje na naszą ścieżkę i mówi, że kiedyś nią szedł z dołu. Opowiada mrożące krew w żyłach historie o osypujących się zboczach, błocie po pas, lawinach kamieni i konieczności chwytania się za korzenie, aby przeżyć. I wtedy, gdy dziewczęta z zapartym tchem słuchają opowieści - pojawiamy się my. Przodem biegnie kabaczek w kapelutku na bakier i sukience w koniki. Dziewczyny wybuchają śmiechem. “To ma być ta twoja trasa dla prawdziwych mężczyzn?” Chłopak jest wściekły. Kabak staje na wysokości zadania bo stwierdza na głos: “Ale naprawdę było trudno! Były nawet pokrzywy! I teraz mam bąbelki na nóżce!”. Dziewczyny duszą się ze śmiechu: “Ojej! To straszne! Maniek - ty też miałeś bąbelki na nóżce?”. Wzrok Mańka miota błyskawice :D

W chłodnych, cienistych wnętrzach tej części fortu umieszczono święte obrazy, kwiaty i okolicznościowe napisy. Jakiś mały, szary ptaszek przysiadł na ołtarzu i drze dziobek aż odbija echem jego wesoła pieśń. Nie wiem czy ptaszyna po prostu cieszy się wczesnym latem czy na zewnątrz ją przypiekło a tu znalazła przyjemny chłód?

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Kolejna na trasie jest Reduta Napoleona - ciekawy, ceglany fort z wewnętrznym dziedzińcem, na który niestety nie udaje się nam dostać, bo nawet kabaczek jest za gruby, aby przecisnąć się przez pozostawione otwory. Po kiego diabła to tak szczelnie zamknęli? :(

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Tylko zajrzeć się udało…

Obrazek

Na parapecie pierwszego piętra przysiadł kolejny biały miś.

Obrazek

Obrazek

W pobliskie wzgórze wmontowane są forty pełniące chyba niegdyś funkcje magazynów. Budynki są ceglane, o łukowatych stropach, malowniczo zarosłe bluszczem.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

W środku walają się resztki skrzynek z butelkami czy lodówek po lodach.

Obrazek

Obrazek

A tu jakieś jakby baseny? Kadzie? Jakieś betonowe zbiorniki.

Obrazek

Obrazek

Napis już praktycznie nie do odczytania.

Obrazek

Dalej podążamy ulicą Szpitalną. W tle widać kaplicę św. Barbary. Przez chwilę zawiewa nas klimatem jakby gdzieś ze wschodu. Szutrowa droga, zioła na poboczu. Cisza… Tylko przemknął jakiś motor roztaczając woń ropy pomieszanej z niezidentyfikowanym olejem. Taka ulotna chwila i przebitka jakby z innej czasoprzestrzeni.

Obrazek

Obrazek

Część zabudowań z czasów twierdzy pełni teraz funkcję normalnych mieszkań. Zwracają uwagę ozdobne kominy.

Obrazek

Niektóre ceglane kamienice otoczone są kamerlikami - jak w najfajniejszych dzielnicach Górnego Śląska!

Obrazek

Obrazek

Spotykamy też dziwne bloki. Dziwne, bo chyba bardzo stare jak na ten typ architektonicznej konstrukcji. Prosty, kanciasty kształt. No blok, zwykły blok, jakby z wielkiej płyty. Zawsze myślałam, że bloki są domeną lat powojennych, że początki ich stawiania to lata najwcześniej 60-te. A tutaj te budynki wybitnie noszą na sobie ślady ostrzału! Zatem pochodzą sprzed wojny? Czy ktoś z jakiegoś powodu strzelał do nich w latach późniejszych?

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Kolejne fasady mijanych fortów też noszą ślady ostrzału.

Obrazek

Obrazek

Część budynków jest zagospodarowana i wyłączona ze zwiedzania dla wolnych eksploratorów. Mijamy działobitnie Dehna. Jest zamknięta i chyba używana przez wojsko.

Obrazek

Na dziedzińcu stoją różne ziłopodobne gruzawiki. Gdzieś czytałam, że w środku mają ukryty samolot, ale nie wiem czy to nie ściema.

Obrazek

Obrazek

Mijamy budynki z ogródkami i wąskimi przejściami, których nie powstydziłyby się najbardziej klimatyczne dzielnice Bytomia :)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obserwujemy też przez płot budynek bodajże dawnej piekarni i jeszcze nie wiemy, że niedługo tam wleziemy i spędzimy sporo czasu. Obchodzimy go dookoła i bęc! Otwarte drzwi! Wchodzimy.

Obrazek

A tu pryzma ptasich odchodów. Zrobiłam jej zdjęcie tylko i wyłącznie na prośbę kabaka, bo ponoć przypominała jej Bukę. Acz nic w Muminkach nie pisało, żeby Buka była zrobiona z gówna!

Obrazek

Schody na piętro odkrywa kabak. Skubana! Tylko ona zajrzała co jest za kiblami.

Obrazek

Obrazek

Na górze wala się po podłodze dużo przedruków różnistych około wojennych plakatów propagandowych i gazet. W bardzo różnych językach. Czy była tu jakaś wystawa? Czy to scenografia dla jakiejś imprezy? Niektóre z nich wyglądają na świeżo wydrukowane, inne noszą już solidne ślady zniszczenia... Długo przekładamy obsrane przez gołębie kartki, żeby odnaleźć interesujące okazy. Ciekawe znalezisko, którego żeśmy się tutaj zupełnie nie spodziewali!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

A tu miejsce jakby do medytacji? ;)

Obrazek

Obok jest brama Poniatowskiego. Nie wiem czy da się wejść do środka i czy jest tam coś ciekawego. Nawet nie próbowaliśmy zaglądać. Bo dla każdego nadchodzi taki moment "wysycenia" i jeśli chodzi o wysycenie fortami - to ten stan dla nas jak na dzisiaj został osiągnięty.

I jakoś tak właśnie zamykamy pętelkę wokół modlińskiej twierdzy.

Obrazek

W parku mijamy kolejnego misiaka. Siedzi na skraju trawnika i przygląda się spacerującym.

Obrazek

Jeszcze rzut oka na pomnik.

Obrazek

I na największą z Basiek, taką chyba w skali 1:1 :)

Obrazek

Razem naliczyliśmy 4 sztuki białych niedźwiedzi różnych rozmiarów. Pewnie jest ich tu więcej?

Na tym kończymy zwiedzanie fortyfikacji w Nowym Dworze. Dzień się już ma ku wieczorowi a my jeszcze musimy znaleźć miejsce na nocleg. Busio grzecznie czeka na opłotkach jakiegoś muzeum ze sprzętem wojennym.

Obrazek

Zapewne wiele ciekawych miejsc przeoczyliśmy. Wielu nie poświęciliśmy tyle uwagi, na ile by zasługiwały. Sporo ominęliśmy z lenistwa i braku czasu, nie chcąc się szarpać z przechodzeniem przez płoty, pokonywaniem zasieków czy obchodzić od innej strony z nadzieją na otwarte wejście. Celowo omijaliśmy miejsca sugerujące w jakikolwiek sposób, że są odnowione, zagospodarowane czy przerobione na muzeum. Jeśli ktoś kojarzy tam jakieś miejsce, które nie załapało się na relację, a wpada w bubowe gusta zarośnięcia, zapomnienia i rozpierduszki - będzie mi miło jak polecicie :) Pewnie jeszcze kiedyś tam wrócimy. Bo nie odwiedziliśmy wszystkich fortów rozsianych po tutejszych okolicach!


cdn
Awatar użytkownika
Sten
prezydent
prezydent
Posty: 169486
Rejestracja: czwartek 13 gru 2007, 18:40
Lokalizacja: Łuh

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: Sten »

buba obejrzyjcie pierwszą część filmu CK Dezerterzy. Większość scen koszarowych kręcona była właśnie w Twierdzy Modlin ...
"Jak tam było, tak tam było, zawsze jakoś było. Jeszcze nigdy tak nie było, żeby jakoś nie było."
Beer-o-pedia - Encyklopedia piwa
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

Sten pisze: czwartek 25 lis 2021, 19:56 buba obejrzyjcie pierwszą część filmu CK Dezerterzy. Większość scen koszarowych kręcona była właśnie w Twierdzy Modlin ...
Ogladalam kiedys! Uwielbiam ten film! Musze wiec obejrzec ponownie, zwracajac wieksza uwage na detale architektoniczne w tle! :)
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

Miejscem, do którego suniemy tego popołudnia, jest fort XIV Goławice. Został on zbudowany później niż Twierdza Modlin w Nowym Dworze. Miał należeć do zewnętrznego pierścienia fortów, osłaniającego twierdzę przed ewentualnym atakiem.

Fort położony jest między wioskami Goławice Pierwsze i Drugie, na skrzyżowaniu pylistych, polnych dróg wiodących przez płowe uprawy. Wśród tego pojawia się nagle plama skłębionej zieloności. Fort jak nic! :) Przyjeżdżamy tu poniekąd z pewnym cichym planem - noclegu. Nie pamiętam już skąd, ale miałam namiar na to miejsce jako rokujące biwakowo. Na miejscu założenie niestety okazuje się błędne. Miejsce może i fajne na namiot czy ognisko na wędrówce pieszej bądź rowerowej, ale busia to musielibyśmy sobie schować do kieszeni. Albo zostawić na wąskiej drodze, gdzie zapewne z rana śmigają traktory. Ani jedno ani drugie nie nadaje się do wcielenia w życie. Noclegu więc nie mamy, ale mamy fajny fort do zwiedzania. Zawsze coś!

Miejsce jest zarośnięte dorodnym, gęstym chaszczem z dużą domieszką łubinu.

Obrazek

Droga, którą początkowo chciałam jechać busiem, okazuje się być muldowatą ścieżką, zarośniętą zielskiem, które jest wyższe od kabaka i kryje ją całkowicie. Kabak nazywa to “dżungla”. Jest to synonim miejsca, gdzie nie wystaje jej głowa. Często bywamy w dżunglach o tej porze roku ;) Na poniższym zdjęciu zaczyna być widać wyłaniający się fort.

Obrazek

Fort jest betonowy, o dość przestronnych i nieco okopconych wnętrzach, wysokich korytarzach i donośnej akustyce. Przedziwna sprawa - echo naszych kroków jest dużo głośniejsze niż one same!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

W środku słyszymy nowy dźwięk. Jakby popiskiwanie? Za każdym kolejnym zakrętem odgłos staje się coraz bardziej wyraźny. W końcu udaje się zlokalizować jego pochodzenie. Na jednej ze ścian wisi kolonia zimujących nietoperzy - jak w MRU! Ale czekaj? Zimujących???? Toż jest czerwiec!!! Kiść nietoperzy widziana z oddali - jest całkiem duża!

Obrazek

Obrazek

Myszory kręcą się, piszczą, szczerzą do nas zęby.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Stoimy chwilę i się przyglądamy. Kabak nie chce odejść, stwierdza, że tu sobie rozłoży śpiworek i będzie nocować. “Takie bunkry to ja lubię i bym zwiedzała codziennie! A nie takie gdzie nic nie ma, tylko jest zimno jakby Buka szła! Albo co gorsze chodzi za nami jakiś pan, wymądrza się i nie pozwala nic dotykać”.

Latają po forcie tylko pojedyncze sztuki. Coś te goławickie nietoperze to leniwce i śpiochy!

Po wyjściu z fortu, już przy busiu, spotykamy miejscowego. Chłopak na rowerze. Wraca z pracy do pobliskiej wsi. Pyta czy zabłądziliśmy, czy w czymś pomóc. Nie wierzy, że mogliśmy przyjechać tu specjalnie. Jak już temat schodzi na fort pyta czy widzieliśmy zdechłego dzika. Nie!!! No to zwiedzanie fortu do powtórki! Najprawdopodobniej ów dzik zwiedzał bez latarki i znalazł niespodziewanie studzienkę, do której wleciał. Nie wiem czy się zabił od razu, czy nie umiał wyjść? Jedno jest pewne - został już tam na stałe i się zmumifikował.

Wracamy. Idziemy dokładnie według wytycznych miejscowego. Jest!!!!! Kurde - jak po sznurku. Nie pamiętam, kiedy ktoś tak dokładnie opisał nam drogę, każdy kamień, każdy zakręt czy plamkę na ścianie. Oczywiście byliśmy już w tym pomieszczeniu poprzednio... Ech... ile to miejsc i ciekawych artefaktów człowiek przegapi na swojej drodze z nieświadomości. Być w jakimś miejscu to dopiero połowa sukcesu. Drugie, to wiedzieć gdzie patrzeć…

Obrazek

Chyba nie tylko ten jeden dzik tu skończył swój marny żywot….

Obrazek

No i mamy jeszcze misję do wykonania na resztę wieczoru. Wytłumaczyć kabakowi, czemu źli rodzice zdecydowali nie zabrać dzika na pamiątkę. Dlaczego truchło dzika to jednak co innego jak korzeń, muszla czy szyszka. Że zasuszony baldach barszczu Sosnowskiego czy kitka palmowa - tak, a zasuszony dzik - nie. Że jelenie czachy z rogami wiszą u babci w salonie, ale tej mumii nie chcemy u nas na ścianie. Że matka chrzestna z radością i dumą zaniosła do samochodu znalezioną na poboczu czachę, ale ten przypadek jest nieco inny.. Ostatecznie sama dochodzę do wniosku, że granica pozyskiwania fantów jest bardzo labilna i niekoniecznie zawsze oparta o żelazną logikę… A dzieci jak widać poszukują konsekwencji, o którą nieraz nie tak prosto…

cdn
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: Piotrek »

buba pisze: piątek 26 lis 2021, 12:57Latają po forcie tylko pojedyncze sztuki. Coś te goławickie nietoperze to leniwce i śpiochy!
Wszystkie nietoperze to dzienne śpiochy. Jako stworzenia prowadzące nocny tryb życia przesypiają dzień w jakimś bezpiecznym zakątku i dopiero wieczorem wyruszają na łowy. :)
buba, z innej beczki: dziś zauważyłem na TVN Turbo program, który by ci się spodobał -"Wstęp wzbroniony".
https://www.tvnturbo.pl/programy/wstep- ... ,9546.html
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

Awatar użytkownika
Capricorn
Admin
Admin
Posty: 66909
Rejestracja: czwartek 14 lis 2013, 22:18

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: Capricorn »

Ten program pewnie powstał na kanwie przygód buby... ;)
"Słowa mają ogromną moc, więc naszą powinnością jest te słowa kontrolować. Inaczej mogą zdziałać wiele zła" - Mordimer Madderdin
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

Wszystkie nietoperze to dzienne śpiochy. Jako stworzenia prowadzące nocny tryb życia przesypiają dzień w jakimś bezpiecznym zakątku i dopiero wieczorem wyruszają na łowy. :)
No tak, acz myslalam ze w takie duże kiście to zbijają sie tylko zimą, coby sie grzac w czasie dlugiego snu.
buba, z innej beczki: dziś zauważyłem na TVN Turbo program, który by ci się spodobał -"Wstęp wzbroniony".
https://www.tvnturbo.pl/programy/wstep- ... ,9546.html
Sporo osob pociagaja takie klimaty!
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: Piotrek »

buba pisze: piątek 26 lis 2021, 21:00coby sie grzac w czasie dlugiego snu.
One w trakcie hibernacji zimowej nie wymagają podgrzewania ponieważ ich temperatura w tym stanie spada do temperatury otoczenia (6 - 9 stopni Celsjusza). :)
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

Piotrek pisze: sobota 27 lis 2021, 09:43
buba pisze: piątek 26 lis 2021, 21:00coby sie grzac w czasie dlugiego snu.
One w trakcie hibernacji zimowej nie wymagają podgrzewania ponieważ ich temperatura w tym stanie spada do temperatury otoczenia (6 - 9 stopni Celsjusza). :)

To byc moze te winogrona wiszace np. na MRU zimą wynikaja tylko z towarzyskiej natury :)
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: Piotrek »

"Kupą mości panowie, kupą!" :wink:
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

Miejsce na nocleg znajdujemy w Śniadówku, koło mostu nad Wkrą. Jest tutaj biwakowisko kajakowe, które dzisiaj nie jest zbyt oblegane z racji na środek tygodnia. Terenem opiekuje się sympatyczna babeczka, która pozwala nam tutaj zanocować. Jest miejsce na ognisko, drewno, wszystko co nam trzeba do szczęścia!

Obrazek

Po polu biega wesoły pupil babki zarządzającej. Bardziej poduszka niż pies. Zwą go Peppa. Kabak od razu się z nim zaprzyjaźnia, mimo że ogólnie bardzo boi się psów.

Obrazek

Pobyt zaczynamy od kąpieli! Cudowne są nurty Wkry! Piaszczyste dno, woda po uda, prąd mocno wyczuwalny, ale nie zbijający z nóg. Woda lekko żelazista. Zakochaliśmy się w tej rzece od pierwszego wejrzenia!

Obrazek

Jest też mini plaża i niektórzy z ekipy bardzo doceniają jej walory!

Obrazek

Można też tutaj wypożyczyć kajaki! To jest chyba nasza szansa! Spokojna, płytka rzeka. Dni upalne. Nawet jak się wypierdzielimy - to się nie potopimy ani nie zmarzniemy. Okoliczności idealne! Kiedy jak nie teraz? Umawiamy się więc na kolejny dzień, na około trzygodzinną trasę spływu. Pojedziemy busem z kajakami w górę rzeki i naszym celem będzie tutaj dopłynąć z prądem. Chyba się uda, nie? Co ma się nie udać? ;) To taka rzeka, że i kukła z gałganków umieszczona w miednicy by się spisała na medal! ;)
Pewnie wielu wytrawnych kajakarzy patrzyłoby na nas jak na jakiś oszołomów, ale my przeżywamy to już od wieczora! Nigdy jeszcze tego nie robiliśmy! W kajaku, rzeką, gdzieś płynąć przed siebie!!! Buba wodna - tego jeszcze nie grali! Będę prawie jak Marina z mojego ulubionego youtubowego kanału! :P Aaaaa! Jakie to niesamowite! Chyba nie zasnę dziś z wrażenia! :)

A tak wyglądają nasze wieczory w Śniadówku. Pluszcząca rzeka, trzask ognia, latające nietoperze. One chyba gdzieś pod mostem mieszkają. Ciekawe, że niektóre zachowują się jak ćmy. Przylatują wyraźnie zwabione blaskiem ogniska i chwilę wirują nad nim. A może chcą sobie ogrzać brzuszki? Fajne widowisko! :)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Rankiem o umówionej godzinie pakujemy się się do podstawionego busa. Nasz busio zerka ukradkiem, wspominając swoją młodość i jeden z poprzednich etapów w życiu. Tak… Dawno to było. Jeszcze zanim był traktorem u rolnika pod Kaliszem - to woził kajaki. Dokładnie tak samo!

Docieramy do Błędowa. Zostajemy sami - my i trzyosobowy kajak w czerwono - pomarańczowe moro.

Obrazek

Obrazek

Wsiadamy. Yyyyyyyy! Jakie to jest chybotliwe! Prawie wpadam do wody przy samym wsiadaniu. Jakieś inne kajaki też ruszają. Ale będzie wstyd jak zaraz chlupniemy z głową na samym starcie ;)

Ostatecznie się udaje. Odbijamy, płyniemy, pokonujemy nawet malutki wodospadzik. Problem tylko taki, że przy wiosłowaniu po wiośle się leje woda i wpływa do rękawa. Dziś jest goraco, więc to nieduży problem, ale wiem, że ludzie pływają też w gorszą pogodę. Czy oni wtedy też są cali mokrzy? Na szczęście mamy tylko dwa wiosła a kabak się rwie do wiosłowania, więc ja sporą część trasy mogę się wozić na leniwca i zostać w miarę sucha :P

Obrazek

Kilkakrotnie podpływają do nas kaczuchy.

Obrazek

Obrazek

W ogóle się nie boją, chyba za chwilę będziemy je mieć na kolanach i pasażerowie na gapę pojadą z nami do Śniadówka. Chyba skubane są przyzwyczajone, że kajakarze je karmią. Szkoda, że nic nam nie powiedzieli, to byśmy wzięli jakąś kaczą paszę. Ostatecznie kabak oddaje im pół swojej kanapki. Cóż, każdy powód, aby pozbyć się jedzenia jest dobry. Innym razem będzie karmić domniemane krasnoludki żyjące pod korzeniami…

Mijamy miłe piaszczyste zatoczki…

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

I korzeniaste skarpy.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Nigdzie nam się nie spieszy, więc zatrzymujemy się w każdym miejscu, które się nam spodoba. Robimy przekąpki i wygrzewamy się do słońca.

Obrazek

Czasem idziemy się przejść jakąś nadbrzeżną ścieżką.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Czego kaczki nie zjadły - wcinamy my ;)

Obrazek

Znajdujemy też porzucony domek letniskowy. Ciekawe czemu został opuszczony? Bardzo ładnie położony, w lasku, blisko rzeki.

Obrazek

Obrazek

W środku mała kuchenka ze starą lodówką Mińsk, dużo sztucznych kwiatów i piętrowe łóżka.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Trzmiele można jeść łyżkami.

Obrazek

Jest też sporo rysunków, chyba jakiegoś dziecka, ale bardzo starannych. Zwierzęta nawet bez podpisów dałoby się rozpoznać!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

No i się sypło… Bub jest więcej! Tak to bywa z tajemnicami - w końcu wyjdą na jaw! :P

Obrazek

Mocno się tutaj zasiedzieliśmy. W końcu płyniemy dalej!

Obrazek

Znaleźliśmy nawet jedno drzewo zwieszające się nad rzeką!

Obrazek

Są też krowy chłepcące wodę.

Obrazek

Obrazek

Czy nabrzeża wyplatane z wikliny jak koszyk!

Obrazek

No i dotarliśmy pod nasz most! Bez strat w ludziach i kajakach. Bez wywrotek i utopienia bagażu! Hej ho! Ale jesteśmy dzielni! :) Kariera spływowicza stoi przed nami otworem!

Obrazek

Rozważamy co zrobić dalej z tak pięknie rozpoczętym dniem. Hmmmm… Chyba jedziemy zwiedzać forty i wieczorem wrócimy na kajakowe biwakowisko. Forty będą dwa - rewelacyjne, ale o tym w następnej relacji.

Już pierwszego dnia, spod mostu, zauważamy w oddali jakieś drewniane konstrukcje nad rzeką. Jakby knajpa? Idziemy sprawdzić. Tak odnajdujemy bar “Koza”. Miejsce budzące totalnie sprzeczne odczucia, od zachwytu po totalne zniesmaczenie. Położone jest na brzegu, w cienistym lesie. Wizualnie jest przepiękne - pełne kwiatów, wiat, chatek, ozdób z korzeni czy konstrukcji z palet. Jest "hotel dla owadów" i zagroda dla kóz. Jest stół ze znaku drogowego a na ścianie wiszą fragmenty radzieckiej skrzyni. Coś jak chatka studencka, dom artystów czy hipisowska osada. Jakby teren wolnych ludzi, żyjących ekologicznie i zgodnie z rytmem przyrody.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Na wstępie zamawiamy soljankę i zupę “z pokrzyw, szczawiu i innych chwastów”. Żarcie mają tu przepyszne.

Obrazek

Aspektem tego miejsca, który jest jak zgrzyt po szkle i kompletnie nie pasuje do wystroju, jest obsługa. Są bardzo dziwni, pozornie poprawni bo zamówienia przynoszą, resztę wydają, portfela nikt nam nie skroił… Ale zazwyczaj ludzie lubią jak pochwalić ich obejście, wystrój knajpy czy przygotowane potrawy. Niezależnie od miejsca, kraju i czy to wypaśna elegancka restauracja hotelowa czy okopcona speluna - mordownia, gdzie się wychodzi z widelcem w plecach. Na miłe słowa też odpowiadają czymś miłym czy chociażby obojętnym, a czasem wywiąże się z tego jakaś sympatyczna rozmowa. Wiem, że ja sama, gdy kolejny domokrążca z licznikiem czy inny hydraulik pochwali mój okapslowany kibel czy zrobi sobie w nim selfi - to chodzę jak kura koło jaja i gdakam radośnie. Gdy się w coś włoży swoją pracę - w dekorację, czy przyrządzenie potrawy, to cieszy, gdy ktoś to doceni, pochwali, zachwyci się.. A tu pierwszy raz spotykamy się z czymś odmiennym. Gdy wspomniałam o ładnej lampie z korzenia - wręcz foch i wrogość w oczach. Chwaląc zupę szczawiową - wywracanie oczami i martwa cisza. Te kontrasty tutaj aż iskrzą. Wygląd przesuper a obsługa patrząca wilkiem na klienta jak na intruza. Nawet kabak to zauważa i potem szepce mi na ucho: “Mamo, ta pani to chyba by chciała, żebyśmy już sobie poszli”.

Czy to może nie właściciele? I oni by woleli wyciąć te wszystkie drzewa, spalić eksponaty i posadzić tuje? Albo to robotnicy przymusowi, których tu ktoś przetrzymuje siłą a minami i burknięciami próbują nam dać znać, że coś jest nie tak? Ale głównie dziwne zachowanie prezentują właśnie ci, którzy na właścicieli wyglądają. Bo młodzież okoliczna zatrudniona do pomocy, kelnerka czy chłopaki od grilla - są normalnie zwyczajni. I ta dziwna atmosfera narasta stopniowo. Bo pojawia się też zauważalna niechęć do handlu. W barze stoją na półeczkach przetwory przeznaczone na sprzedaż - grzybki, dżemy czy sosy warzywne do mięs. Początkowo chcemy nawet sobie taki kupić. Pytam z jakich warzyw są zrobione. “Z różnych” pada odpowiedź. No więc nie kupujemy. Chyba lepiej kupić w markecie niż taki słoik naładowany złą energią.

Kolejnego dnia zaglądamy tu ponownie, już wybitnie w celach obserwacyjno - socjologicznych. Czy to może wczoraj był jakiś zły dzień bo właścicielka akurat miała okres albo układ gwiazd w kosmosie był niesprzyjający? Zamawiamy tylko butelkowane piwo - z obawy, że utrzymując konwencję, do pozornie smacznego jedzenia mogą nam np.napluć. No i dziś bez zmian. Ta mina z wypisanym “A wy k… tu po co?. Jeden z zamiatających podłogę chłopaczków wspominał wczoraj, że miała się urodzić mała kózka i może kabak będzie ją chciał zobaczyć. Zagajam więc dziś rozmowę czy kózka już jest. “To chyba widać, nie?” Że niby co widać? Że jedna koza wczoraj była grubsza a dziś już nie jest? Toż skandal, że tego nie zauważyłam. Mała kózka jest schowana i na żadnym etapie nie było jej nigdzie widać.

Obrazek

Może komuś wydać się dziwne, że wróciliśmy ponownie w miejsce, gdzie potraktowano nas z buta. Zrobiliśmy to wybitnie w celach testowych, aby wyeliminować czynnik, że może nam się wydawało, że jesteśmy przewrażliwieni? Że może wczoraj przyszliśmy za późno, gdy wszyscy byli już zmęczeni i może chcieli już zamykać? A może dlatego, aby dać drugą szansę miejscu, które zachwyciło nas swoim wyglądem, zapachem i atmosferą zgromadzonych przedmiotów. Ale miejsce szansy nie wykorzystało. Tego kolejnego dnia wrażenia są jeszcze gorsze.

“Jakie dzisiaj są zupy?” - “Te co zwykle.”
“W jakich godzinach jest bar otwarty” - “To zależy”
“Znajomi też zrobili takie fajne krzesła z palet” - martwa cisza.. I wzrok mówiący, “ale debile z tych twoich znajomych”...

Trzeci raz nie sprawdzaliśmy ;) Nie wiem, nie mam kompletnie pojęcia co z tym miejscem było nie tak, dlaczego ci ludzie zachowywali się tak irracjonalnie, sami sobie bijąc dupkę i psując interes... Mam wrażenie, że stoi za tym jakaś historia, której poznanie dużo by rozjaśniło i pozwoliłoby nam zrozumieć... Bo tak mało zabrakło, aby bar “Koza” nad Wkrą pozostał rewelacyjnym wspomnieniem i żebym z uśmiechem na ustach polecała go wszystkim znajomym. No ale zabrakło tego najważniejszego.

Wracamy na biwakowisko. Wieczorem jeszcze kolejna przekąpka i pieczenie pozyskanej kiełbasy, którą zostawiła jakaś szkolna wycieczka.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Dzisiejszy dzień został wyciśnięty na 200%. Wszyscy mamy trochę dość. Oczy same się zamykają, a w głowie przesypuje kalejdoskop wrażeń, wymieszanych jak pulpa w kotle… Zasypiając od razu zaczyna mi się coś śnić. Ni to sen, ni to dzisiejsze wspomnienia… Płynę kajakiem przez bunkrowy tunel. Wszędzie wiszą stalaktyty, a kajak raz po raz osiada na piaszczystych mieliznach. Mam przeczucie, że to nie jest droga do Śniadówka i nie dopłyniemy na czas… W niszy z boku ktoś sprzedaje zupę w puszkach, ale na nasz widok zatrzaskuje drzwi. Żelazne, pordzewiałe, bunkrowe drzwi. Mijają nas na łodziach inni turyści i mówią: “Oni tak zawsze, im nie zależy. To duchy. Straszą tu od setek lat. Już króla Łokietka wypierdzielili na zbity pysk jak zajechał do nich po polowaniu. Piszą o tym w kronikach. Nie wiedzieliście??”


cdn
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: Piotrek »

buba pisze: sobota 27 lis 2021, 16:00Ciekawe, że niektóre zachowują się jak ćmy. Przylatują wyraźnie zwabione blaskiem ogniska i chwilę wirują nad nim. A może chcą sobie ogrzać brzuszki? Fajne widowisko! :)
One przylatują na wyżerkę. Bo ciepło i światło ogniska zwabia owady. Na o jak się wyżerka grupuje w jednym miejscu to i konsumenci w tym samym miejscu latają. :)

PS. A jeśli chodzi o wiosła, to za czasów gdy czynnie kajakowałem, pomiędzy piórem a miejscem uchwytu były nasadzone takie gumowe "oponki" (przesuwane), które nie pozwalały ściekającej po wiośle wodzie lać się po rękach czy kapać do rękawów. Coś takiego jak tutaj:
Obrazek
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

A widzisz! Te nasze wiosła napewno tego nie mialy! I stad ta woda w rękawach!
Awatar użytkownika
Sten
prezydent
prezydent
Posty: 169486
Rejestracja: czwartek 13 gru 2007, 18:40
Lokalizacja: Łuh

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: Sten »

Zależy to też od podnoszenia wiosła i ułożenia piór tegoż... Mówię to jako umiarkowanie czynny spływacz kajakowy ...
"Jak tam było, tak tam było, zawsze jakoś było. Jeszcze nigdy tak nie było, żeby jakoś nie było."
Beer-o-pedia - Encyklopedia piwa
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

Zależy to też od podnoszenia wiosła
To mysmy napewno podnosili wiosła w sposob bardzo mało fachowy ;)
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

Popołudniem jedziemy zobaczyć fort Strubiny. Niesamowite miejsce - przepaściście ogromne! Jest to na chwilę obecną chyba mój ulubiony fort! Początkowo, zaraz po wejściu, fort jest betonowy, ale im dalej w głąb - tym pojawia się większy udział ściennych i sufitowych kamieni. Zwiększa się ilość szemrzącej wody i nacieków. Ma się wrażenie, że maleje ślad pozostawiony przez człowieka, a widać coraz większy wpływ przyrody... Fort ma kilka poziomów, a te niższe są zimne, tajemnicze i zdawałoby się - bezdenne...
No ale po kolei :)

Najpierw musimy się przebić przez ogródki działkowe, później ścieżka zagłębia się w ciemny tunel utworzony z kolczastych krzewów. Dzień jest słoneczny, pogodny, a tu panuje prawie wieczorny mrok. Kabak się śmieje, że jeszcze nie weszliśmy do fortu a już by można włączyć latarki! :) Atmosfera tego miejsca tworzy się więc stopniowo i ze smakiem. Jeszcze nie widzimy poszukiwanego obiektu - a już się nam obłędnie podoba! :)

Obrazek

Ech te podwarszawskie okolice! Jak one nas pozytywnie zaskoczyły! Codziennie nie możemy się wręcz z tym ogarnąć, że tu co krok to jakaś rewelacja!

Tędy włazimy, tzw. “dziura ze znikającą butelką”. Gdy wychodziliśmy butelki już nie było.

Obrazek

Początkowo jest betonowo i półkoliście. Od innych fortów miejsce odróżnia się póki co jedynie lodowatym ciągiem. Takim jak wieje z MRU czy z fragmentów adżymuszkajskich kamieniołomów, mających połączenie z głebią. To taka pierwsza sugestia, że nie jest to piwniczka, którą obejrzymy w 5 minut…

Obrazek

Obrazek

Resztki rowerka. Co się stało z pasażerem - nie wiadomo. Nie spotkaliśmy go, acz momentami było takie wrażenie jakby nam deptał po piętach, cichutko coś nucąc. Ale to chyba jednak woda kapała…

Obrazek

Co chwilę pojawiają się jakieś schodki. I gdzie teraz iść? tzn. gdzie najpierw? Żeby czegoś fajnego nie przegapić!

Obrazek

Obrazek

Ten korytarz czuć, że krótki nie jest… Tak nawet po zapachu :) Jest taka specyficzna woń podziemnej przestrzeni!

Obrazek

Pojawia się coraz więcej iście jaskiniowych nacieków. Białych, rudych, mieszanych…

Obrazek

Obrazek

Różniste formy przyjmują…

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Oo! Czy to fragment tego, wcześniej napotkanego rowerka? Czy może inny rowerzysta również przepadł tu bez śladu - i tylko tyle po nim pozostało?

Obrazek

Ściany wyraźnie zrobione są z płyt. Nie tylko płytówka na drodze sugeruje, że idziemy w dobrą stronę! Ta ścienna również! :)

Obrazek

I wszędzie coraz więcej wody. Zarówno tej chlupoczącej pod nogami, jak i ściekającej za kołnierz. Póki co jeszcze się nie ubieramy w ciepłe fatałaszki. Póki co grzeją nas emocje i zachwyt!

Obrazek

Obrazek

Tu jakby naciekowe ramki! Chyba woda przesącza się przez łączenia płyt?

Obrazek

Obrazek

Sufity zawierają coraz większy udział kamyków.

Obrazek

Obrazek

A w innych miejscach są jakby ujęte w metalową siatkę, która powoli zaczyna wypełzać spod pokruszonych tynków.

Obrazek

Obrazek

Tu można szybko zmienić poziom zwiedzania ;)

Obrazek

O! Wyjście! Ale nie to nasze - jakieś inne!

Obrazek

Kolejny długaśny korytarz.

Obrazek

I teraz pytanie - to ta sama “ramka naciekowa” co wcześniej czy jakaś inna? Wodzi nas jak na bagnach czy może u nich tu ramek dostatek? ;)

Obrazek

Obrazek

A to za pierwszym rzutem oka myślałam, że jest kapliczką… A to tylko wnęka w ścianie zatkana zbutwiałym, nadpalonym drewnem. I kolorowy kamyczek. Chyba ktoś go pomalował i zostawił, bo raczej nie wygląda na naturalnie powstały naciek.

Obrazek

Gdzieniegdzie sufity stają się czarne…

Obrazek

Obrazek

...a ściany pokryte kropelkami - jak rosa na letniej trawie o poranku!

Obrazek

Albo dla odmiany - sufity karbowane!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Karbowańce nurkują coraz bardziej w głąb chłodnych czeluści i nabierają ciepłych kolorów. Może aby choć wizualnie zrównoważyć spadek odczuwalnej temperatury?

Obrazek

Nie wiem czy to wyszło na zdjęciu, ale ten biały naciek to wyglądał nieco jak postać. Taka wskazująca drogę… I tylko pytanie - czy warto iść za takowymi wskazaniami? ;)

Obrazek

Czy może lepiej za takimi?

Obrazek

Obrazek

I znów schody. I w górę, i w dół… A za chwilę kolejne.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Dziwne nacieki tu występowały. Takie jakby przyklejone do sufitu kuleczki.

Obrazek

I po raz pierwszy w fortach spotykamy drewniane sufity! Bardziej mi przypominają stemplowania gdzieś w starych sztolniach!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Kompozycja kamienno - ceglano - drewniana.

Obrazek

Wnętrza są tak poszarpane i zawiłe, że można się zgubić już po trzecim zakręcie. Kręcimy się więc jak dzieci we mgle, trafiając często w miejsce, gdzie byliśmy już przed chwilą, ale przychodząc z nowej strony albo z tej, z której się najmniej tego spodziewaliśmy. Ale nie przeszkadza nam to, bo za każdym okrążeniem napotykamy coś nowego, coś co poprzednio umknęło naszej uwadze albo wyglądało zgoła inaczej. A może to jednak nie są te same miejsca? Może są tylko bardzo podobne?

Obrazek

Obrazek

Próbujemy też odszukać fort Strubiny D4, ale tam gdzie byśmy się go spodziewali jest tylko chaszcz gigant. Próbujemy się przedrzeć, ale przejścia bronią nie tylko kolczaste rośliny, ale również rozpadliny, rowy i bagienka. I nigdzie nie wyziera ani kawałek betonu. Więc może to nie tu? Może na darmo wyrywamy sobie skórę i włosy? Może jednak ten fort jest zupełnie gdzie indziej? Poddajemy się.. Zabrakło motywacji. I chyba dobrze, bo przy kolejnym forcie spotkamy kolesia, który się ponoć przedarł dużo dalej i też przedsięwzięcie uwieńczone sukcesem nie było...

cdn
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Re: Czerwcowa włóczęga - ku nieznanym zaułkom środkowej Polski (2021)

Post autor: buba »

Kolejny fort jaki odwiedzamy to Janowo. Wyróżnia się malowniczymi schodkami na zewnątrz. Jak jakiś amfiteatr! Trochę podobne wykończenie pamiętam z krakowskiego fortu Łapianka. Czy miało to jakiś cel oprócz względów estetycznych i do czegoś konkretnego służyło?

Obrazek

Nam służy, żeby się wyłożyć i zjeść kanapki, podziwiając okolice i oddając się sielance. Do tego celu jest przystosowane idealnie!

Obrazek

Wejście jest duże i otoczone cyckami. Kabak na ściennych napisach próbuje uczyć się czytać. Zwykle jej to idzie topornie, ale tutaj przeczytała. I przez godzinę się śmieje i ma tęgą rozkminę po kiego diabła ktoś napisał “cycki” na murze! Może to jakiś szyfr? Może w to jakaś magiczna tajemnica? A może ktoś się podpisał, bo koledzy tak na niego wołają?

Obrazek

Początkowo wnętrza są osmolone, zaśmiecone i trochę cuchnie. Jakby człowiekiem.

Obrazek

Obrazek

Złazimy na niższy poziom. Tam jest fajniej. Aromat zatęchłej piwnicy zabija woń niepranych od roku gaci.

Obrazek

Obrazek

Dolny poziom fortu ma ściany i schodki zrobione z ogromnych kamulców. Wręcz głazów! Jakby je z potoku jakiego wyzbierali! Albo ostatecznie traktor na polu wyorał ;)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Pojawiają się łukowate, metalowe sufity. Chropawy deseń rdzy jest zawsze miły dla oka!

Obrazek

Inne fragmenty ze złomiarskich marzeń i snów.

Obrazek

Obrazek

Ponoć czasem zjawiają się tutaj mroczne cienie małych dziewczynek. Np. ten pan w brązowej koszulce idzie, zwiedza, a krok w krok za nim podąża dziwny cień.

Obrazek

Tu ktoś w prosty i sensowny sposób oznakował studzienkę.

Obrazek

Gdzieś w podziemnych zaułkach.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Radość z odnalezienia kibelków! :)

Obrazek

Przy Janówku spotykamy jedynego w tych okolicach turystę, który podobnie jak my wędruje śladem zatopionych w buszu starych betonów. Trochę mamy problem się dogadać, gdzie już byliśmy, a gdzie planujemy dotrzeć, bo on zwiedza forty po kolei po numerach, a my po nazwach i to wybrane wyrywkowo. Gość spędza urlop tutaj podobnie jak my - z racji nieakceptowalnych warunków dla wyjazdów zagranicznych. On też uwielbiał Pribałtikę - rozmawiając o Lipawie, Rummu, półwyspie Takhuna czy Harze używamy już tej samej nomenklatury w nazewnictwie, więc jest prościej ;) Żegnamy się chyba trzykrotnie i potem w kolejnych czeluściach wilgotnych piwnic znów na siebie wpadamy! Tak to jest jak się chodzi tymi samymi ścieżkami! :) Może też kiedyś w przyszłości sie gdzieś spotkamy. Blachy DWR na busie ukrytym w krzakach o tym sugerują!


Odwiedzamy też fort Błogosławie. Wejście podobne jak w poprzednim. Napisy również.

Obrazek

Obrazek

Fort jest pełny rozpadlin i dziur w podłodze. To jedno z miejsc, gdzie nie ma opcji cofnąć się o krok dla lepszej fotki, bo można szybko zmienić poziom i poznać uroki piwnicy.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Acz można też przemieszczać się dostojnie i kulturalnie, schodami.

Obrazek

Obrazek

Czasem gdzieś z boku niespodziewanie błyśnie światło dzienne.

Obrazek

Rozważamy - czy to aby nie Buki?

Obrazek

Byłoby gdzie hamak przywiązać, ale nie zabraliśmy…

Obrazek

Sporo korytarzy jest zalanych aż po sam sufit.

Obrazek

Obrazek

Wyłazimy z innej strony.

Obrazek

Obrazek

Nie omieszkamy też wspiąć się na dach i spojrzeć na otaczający świat z tej perspektywy.

Obrazek

Obrazek

Tereny wokół fortu służą chyba do jakiś rajdów przełajowych czy innych skoków na motorach.

Obrazek

A wierny busio czeka wśród słonecznych traw!

Obrazek


cdn
ODPOWIEDZ